Nieszczęśliwy związek - 7 symptomówKluczowym czynnikiem jest komunikacja z partnerem. Jeżeli nie czujesz, że możesz z nim swobodnie dzielić swoje obawy, może to już oznaczać początek końca Waszego związek może zapewnić Ci poczucie spełnienia i motywacji do stawiania czoła wyzwaniom dnia codziennego. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy przez długi czas udaje Ci się podtrzymać tę “iskrę” miłości i namiętności, która jest obecna zwłaszcza w pierwszych miesiącach jednak działa zwykle na naszą niekorzyść. Jeżeli zatem czujesz, że Twój związek popada w monotonną rutynę, możesz z czasem zauważyć, że nie wynosisz już z niego tego, co dawniej. Dlatego też tak wiele osób zauważa, że ich kolejne związki się rozpadają i nie są w stanie ustalić tego na siłę starasz się podtrzymać związek, w którym nie jesteś szczęśliwa, popełniasz poważny błąd. Jeżeli nie wykażesz się ostrożnością, może się okazać, że nie będziesz w stanie żyć pełnią życia i nie będziesz mogła cieszyć się miłością, na jaką związek dwojga ludzi przestaje być szczęśliwy, bądź gdy zanikają uczucia, które były obecne na początku, pojawiają się pewne zachowania i charakterystyczne odczucia. Dlatego to bardzo ważne, by nauczyć się jak najwcześniej rozpoznawać symptomy nieszczęśliwego tego będzie umiejętne podjęcie decyzji odnośnie tego, czy zakończyć związek, czy też starać się ożywić wygasłe w nim związek – najważniejsze symptomy1. Nie czujesz już więzi fizycznej lub emocjonalnejCzy czujesz, że nie komunikujecie się już tak dobrze, jak dawniej? Czy Twój partner już Cię nie pociąga? W Waszym związku brakuje dawnej czułości? Gdy zauważysz tego typu objawy, jest to jasny sygnał tego, że związek osłabia się i zaczyna się poczucia więzi fizycznej i emocjonalnej, nawet w momentach intymnych, pokazuje, że jako para nie jesteście już Porównujesz swoją teraźniejszość z przeszłościąWiększość par przyznaje, że najbardziej ekscytujące były pierwsze tygodnie i miesiące ich związku. Namiętność sięgała wtedy zenitu i towarzyszył jej dreszczyk zdobywania tej drugiej możesz jednak oczekiwać, że będzie tak przez cały czas. Z czasem osiągnęłabyś w ten sposób bardzo wygodny stan, w którym jedyny sposób na ucieczkę to podjąć decyzję o jednak z drugiej strony, coraz częściej myślisz o tym, jak bardzo byś chciała, żeby Twój partner był taki, jak na początku, jest to widoczny symptom, że Wasz związek jest nieszczęśliwy oraz że prawdopodobnie potrzebujesz, by Twoja druga połówka poświęcała Ci więcej Chciałabyś, żeby Twój partner się zmieniłPielęgnowanie sposobu myślenia, że osoba, którą kochasz gruntownie się zmieni i dostosuje do Twoich oczekiwań jest poważnym błędem, który może zniszczyć zakochałaś się w takim a nie innym człowieku, dlaczego miałabyś teraz chcieć, żeby się zmienił? Jeżeli mimo wszystko tego właśnie byś chciała, prawdopodobnie oboje potrzebujecie zmiany Nie ma między Wami komunikacjiJednym z najpoważniejszych objawów świadczących o nieszczęśliwym związku, jest utrata potrzeby dzielenia się z parterem swoimi odczuciami. Szczerze mówiąc, brak odpowiedniej komunikacji stanowi dla związku wyrok się tak, ponieważ komunikacja jest czynnikiem kluczowym w kwestii budowania zdrowego i szczęśliwego związku dwojga ludzi. Zaniedbanie tego aspektu może prowadzić do niezliczonej ilości też przeczytanie artykułu: Zdrowe pary – poznaj ich 10 nawykówCzy nie czujesz już tak wielkiej ochoty, żeby dzielić się swoimi emocjami z partnerem, jak dawniej? Czy – choć jesteście blisko siebie – rzadko rozmawiacie? Czy zaczęłaś czuć, że Twój partner jest nudny? Jeśli udzieliłaś twierdzącej odpowiedzi na którekolwiek z powyższych pytań, stanowi to jasny dowód na to, że jesteś Drażnią Cię wszystkie jego słowa i gestyNieważne, że towarzyszą temu dobre intencje. Twój partner po prostu Cię denerwuje i cokolwiek zrobi, denerwuje typu zachowania mogą spowodować, że rozstaniecie się w bardzo złym stylu. Jeżeli naprawdę aż tak bardzo nie możesz ścierpieć stylu życia Twojego partnera, prawdopodobnie czas zrobić krok do tyłu i zastanowić się, czego tak naprawdę spodziewasz się od człowieka, z którym tworzysz Unikacie się nawzajemByć może Twój partner dzwoni do Ciebie, zaprasza Cię w różne miejsca bądź szuka sposobów, by być blisko Ciebie. Ty jednak zamiast tego szukasz wymówki, by się nie wyraźnie nie masz ochoty, żeby spędzać razem czas i wolisz zajmować się innymi rzeczami, takimi jak na przykład spędzanie czasu z przyjaciółmi, oglądanie telewizji, lub po prostu delektowanie się samotnością, może to oznaczać, że jesteś w tym związku Brak zainteresowania polepszeniem jakości związkuJeżeli zauważacie tendencję spadkową w swoim związku i oboje czujecie się nieszczęśliwi, macie do wyboru dwie opcje: zamknąć ten rozdział życia lub walczyć i starać się ożywić i odkryć na nowo więź, jaka łączyła Was jednak czujesz, że brak Ci sił na walkę o umierający związek, jest to wyraźny sygnał, że czas go zakończyć.

Pan Jezus 90% swojego życia przeżył bez wielkich ewangelizacji, cudów i nauczania innych. Może więc warto doceniać przeciętną codzienność? Kilka lat temu miałam zabawną, choć bardzo ważną dla mojego rozwoju, "przygodę" podczas rekolekcji organizowanych przez naszą Wspólnotę. Ojciec rekolekcjonista swoje nauki rozpoczął od prośby, byśmy zamknęli oczy i wyłapali pierwsze słowo, które nam przychodzi do głowy w odpowiedzi na pytanie: kim jestem? Choć był to dla mnie dość trudny emocjonalnie czas, bez trudu i wyraźnie usłyszałam dwa słowa: "szczęśliwa i błogosławiona". Nie sposób było nie uśmiechnąć się do tej myśli, bo wraz z nią zalały mnie bardzo pozytywne emocje. Wszystkie oscylujące wokół tego przekonania, że rzeczywiście, o swoim życiu, choć niepozbawionym cierpienia i wyzwań, z całą pewnością mogę powiedzieć, że jest szczęśliwe i pełne błogosławieństwa. Że taka jestem! Siedziałam więc z bananem na buzi w ławce i kiedy ksiądz poprosił, by podniosły rękę te osoby, które usłyszały "jestem kochany!", zrobiłam to bez wahania ;). "Świetnie. Pani z ostatniej ławki może już wracać do domu. Pani żadnych rekolekcji nie potrzebuje" - uśmiechnął się ksiądz serdecznie, a ja z zaskoczeniem zauważyłam, że jako jedyna osoba w kościele trzymam rękę w górze. Zapominanie Wracam do tego wspomnienia raz po raz, zwłaszcza wtedy, gdy zaczynam się taplać w wątpliwościach, kompleksach i czarnowidztwie. Nie wiem, jak Wy, ale ja ciągle muszę w sobie walczyć z postawą, która w każdym życiowym wyzwaniu dostrzega zagrożenia, a asekuranctwo traktuje jak tarczę. Niestety, z bólem serca przyznaję, że jestem mistrzynią pisania czarnych scenariuszy i - co gorsza - nie zachowuję ich tylko w swojej głowie (pozdrawiam Cię, Najdroższy ;). Bardzo mnie to we mnie irytuje, zwłaszcza wtedy, gdy odbieram sobie i najbliższym radość z czegoś, co nas może spotkać. Zaufanie Ufam Bogu. Zazwyczaj. Moje zaufanie kończy się (niestety) tam, gdzie przestaję mieć kontrolę, zwłaszcza kontrolę nad życiem tych, których najmocniej kocham. Lęk o najbliższych jest tym miejscem, w którym mówię Bogu: "Wybacz, boję się". Pewnie dlatego tak strasznie bolą mnie słowa Pana Jezusa: "Kto miłuje ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto miłuje syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien" (Mt 10, 37). Mam jednak w sobie równocześnie wielki pokój serca, że kto jak kto, ale On mnie za to nie przekreśla, tylko tak prowadzi w życiu, by tę ufność powoli, dzień po dniu budować. Zwyczajnie i bez fajerwerków. Zaskoczenie Nie macie tak, że czasami nie zdajecie sobie sprawy, jak bardzo się zmieniliście, dopóki codzienność nie wyrwie Was z utartych schematów? Ja tak mam z moją wiarą osobistą. Raz po raz spotyka mnie w życiu taka sytuacja, w której z zaskoczeniem dostrzegam, że zmieniłam się. Na lepsze. Tak było z moim poczuciem własnej wartości, które przez długi czas oscylowało gdzieś na poziomie Rowu Mariańskiego. Otoczona Miłością, zawierzając się konsekwentnie Bogu, nawet nie spostrzegłam, kiedy przekonanie, że jestem kochana i wyjątkowa, stało się prawdą, która nie daje się wypchnąć na margines mojej świadomości. Wręcz przeciwnie: kształtuje moją rzeczywistość i pomaga się rozwijać. To nie stało się spektakularnie. Nie było chórów anielskich i feerii światła, kiedy dotarło do mnie, że jestem błogosławiona. Na dobrą sprawę do dziś mnie to dziwi, bo myśl, że jesteśmy dziećmi Bożymi, stworzeni na Jego obraz i podobieństwo i powołanymi tylko i wyłącznie po to, by kochać, wydaje mi się nie z tej ziemi. No powiedzcie sami, czy takiemu przekonaniu nie powinno towarzyszyć w głowie "ALLELUJA" co najmniej w wydaniu Haendla? ;) Dziwne, jak trudno nam przyznać się do tego, że jesteśmy szczęśliwi, że dobrze się nam żyje, że czujemy się spełnieni, zrealizowani, kochani. Kiedy po wspomnianych rekolekcjach zapytałam mojego Męża (który był i jest dla mnie wzorem wiary), dlaczego nie podniósł ręki, odparł skonsternowany, że… się krępował. Kim jesteś, Boże, dla mnie? Szczęśliwa - tak. To ja. To nie znaczy, że wolna od trosk. To nie znaczy doskonała. To nie znaczy święta. Szczęśliwa, czyli przekonana o tym, że moje życie ma sens i cel, że jest Ktoś, kto mnie sobie wymarzył i nie przypadkiem wpisał w historię świata. Kochana i kochająca. Błogosławiona - tak. To też ja. Zalana Miłością, którą dane mi jest dostrzegać i doświadczać. Obdarowana szansą życia w świecie zapierającym dech w piersiach swoim pięknem i niezwykłością. Zachwycona Bogiem, który każdego dnia daje mi Siebie smakować i poznawać. Który jest bliski, hojny i nieogarniony. Który pozostaje jedynym pewnym punktem odniesienia, gdy przychodzą życiowe burze. Jestem. Jestem, bo On mnie zapragnął. I choć do ostatniego tchu pozostanie dla mnie Tajemnicą, to każdego dnia mogę starać się Go lepiej poznać. Krok po kroku budujemy naszą relację, a On nie narzuca mi kosmicznego tempa, tylko z pokorą, cichutko i bez fajerwerków robi swoje. Przemienia mnie i moje życie. Mimo moich grzechów, upadków, asekuranctwa. Robi to konsekwentnie i na rozmaite sposoby. Od czasu do czasu pozwala nawet dostrzec ;). Doceniaj Bardzo podoba mi się myśl, że po przyjęciu Pana Jezusa każdy z nas staje się monstrancją. No więc wychodzimy do świata po Eucharystii i co? Powinniśmy tryskać radością, jaśnieć dobrocią, prostotą, pokorą, a nawet jeśli nie (widocznym gołym okiem) szczęściem, to przynajmniej pokojem serca. A jak jest w rzeczywistości? Staram się więc często uświadamiać sobie, że jestem świątynią Pana. Ta myśl stawia mnie do pionu, gdy zbyt ochoczo zaczynam dezawuować swoją wartość. Patrzę na swoje życie i nazywam te miejsca, które są niezwykłe, te momenty, które są wielką, niezasłużoną łaską. Od oddechu począwszy, przez talenty, na Miłości skończywszy. Staram się nie koncentrować na tym, że co rusz potykam się na drodze wiary i życia ewangelicznymi przykazaniami. Raczej próbuję coraz lepiej poznawać Tego, który w trosce o bliźniego nie gada, a czyni. I ciągle idzie. Bo przecież Bóg nie jest statyczną prawdą - jest Osobą, która wykracza daleko poza nasze możliwości poznania i nikogo, nigdy nie przekreśla. Ta świadomość nie raz ratowała mi duchowe życie. Tak jak Boże przykazanie: kochać bliźniego JAK SIEBIE samego. Kim jesteś? Walczę też (głównie w swojej głowie) o prawo do uśmiechu w kościele ;). Po to, by ktoś, patrząc na mnie, nie bał się podejść, zagadać, poprosić o pomoc. By nie bał się podać ręki na znaku pokoju i zapytać o drogę do sklepu, gdy wyjdziemy z kościoła. Daję sobie prawo, by zwykłe, ciche, dobre życie ze spokojem sumienia traktować jako realizację Bożego zamysłu. Bo czasem warto przypomnieć sobie o proporcjach. Pan Jezus 90% swojego życia przeżył bez wielkich ewangelizacji, cudów i nauczania innych. Przynajmniej nic nam o tym nie wiadomo. Może więc warto doceniać przeciętną codzienność i zauważać, ile dobra i radości tkwi w prozaicznych czynnościach? Może warto więcej uśmiechać się do swojego życia i do życia innych ludzi? To bardzo buduje. Szczęśliwa i błogosławiona. Nieidealna. Świadoma bycia dzieckiem Boga. Kochana. Obdarowana. W drodze. To ja. A Ty? Kim jesteś? Agata Rusek - zawodowo związana z osobami starszymi, od 5 lat koncentruje się raczej na młodszych pokoleniach (czyt. jest mamą trójki szkrabów) Tekst pochodzi z bloga

Czy jest coś, co możesz zrobić już teraz? Zacznij od zadania sobie poniższych pytań! 1. Czym jest dla mnie szczęście? To podstawowe pytanie, które od zarania dziejów zadają sobie ludzie. Po dziś dzień różne systemy filozoficzne i religijne udzielają skrajnie różne odpowiedzi. Psycholodzy i coachowie wyodrębniają dwa główne podejścia: Szczęście jako uczucie – pozytywna emocja pojawiająca się w reakcji na dobre wydarzenie, która nas spotkało. Szczęście jako stan ducha – trwałe optymistyczne podejście do życia, którego można się nauczyć i zachowywać niezależnie od niesprzyjających okoliczności, czyli nieszczęśliwych zdarzeń. Ludzie mówią o uczuciu szczęścia w relacjach międzyludzkich, w przyjaźniach, w związkach partnerskich. Szczęściem może być wolność od trosk, czyli docenianie spokoju w życiu. Czujemy się szczęśliwi, gdy zrealizujemy swoje cele, spełnimy marzenia. Gdy urodzi się dziecko, gdy meblujemy nowy dom, gdy przeprowadzamy ważną zmianę w życiu. Mówimy, że szczęście komuś dopisuje, gdy mu się powodzi w różnych dziedzinach. 2. Skąd wiem, że jestem nieszczęśliwy? Innymi słowy: po czym to rozpoznaję? Jak się wtedy czuję? Jak funkcjonuję? To pytanie diagnostyczne, sprawdzające czy „rozpoznanie” jest słuszne. Chodzi o to, by uchwycić „objawy”, czyli wszystko to, co doprowadza nas do wniosku: jestem nieszczęśliwy! Może to być przedłużające się obniżenie nastroju, apatyczność i brak chęci do życia, tak jak w przypadku depresji. Może to być też chwilowe dogłębnie przeszywające uczucie, że „świat się zawalił” tak jak w przypadku żalu po stracie bliskiej osoby. Im większa samoświadomość, tym wgląd będzie łatwiejszy. „Wielu ludzi jest nieszczęśliwych jedynie dlatego, że mają czas, aby zastanowić się nad tym, czy są szczęśliwi, czy też nie.” – George Bernard Shaw 3. Jak bym się czuł, gdybym był szczęśliwy? To pytanie jest odwróceniem poprzedniego, a ma na celu wyostrzenie różnicy między pożądanym, a niepożądanym stanem i tym, jak odczuwamy oba. Alternatywne pytanie: jak się czuję, gdy jestem szczęśliwy? Bo przecież na pewno zdarzyło nam się doświadczać uczucia szczęścia i możemy sobie przypomnieć sytuację, kiedy właśnie tak się czuliśmy. Gdy w miarę szczegółowo opiszę, jaki jestem jako szczęśliwy człowiek, będzie mi łatwiej do tego stanu powrócić. Stanie się tak dlatego, że myślenie o pozytywnych scenariuszach działa jak celowa wizualizacja. Nasz mózg toruje drogę do wcielenia takiej sytuacji w życie. Pamiętajmy, że mózg ma zdolność do myślenia tylko o jednej rzeczy na raz, czyli myśląc „jestem szczęśliwy” nie mogę jednocześnie utrwalać poczucia „jestem nieszczęśliwy”. „Wszystko trwa, dopóki sam, tego chcesz. Wszystko trwa, sam dobrze wiesz, że upadamy wtedy, gdy nasze życie przestaje być codziennym zdumieniem” -Myslovitz 4. Co jest powodem mojego nieszczęścia? Pytanie analityczne, czyli przechodzimy od symptomów do źródeł. Najczęściej odpowiedzi udzielamy sobie automatycznie, bo wydaje się oczywista. Jednak nie we wszystkich przypadkach tak jest. Czasami musimy się trochę nagimnastykować, żeby przedrzeć się przez liczne warstwy pozornych przyczyn i dotrzeć do sedna. Czy jest to nieszczęście sytuacyjne, na skutek jakiegoś zdarzenia lub braku zdarzenia? Trudności w relacjach międzyludzkich, niepowodzenia zawodowe lub rodzinne? Utraty, niedobory (materialne, emocjonalne, zdrowotne), poczucie braku? Albo nadmiaru (nieumiejętność cieszenia się sukcesem, ustalenia priorytetów, wprowadzenia balansu praca-dom)? „Tym więcej chcesz im więcej masz. Wymyślasz proch, chcesz sięgnąć gwiazd. Lecz to nie to, nie to, nie tak. I ciągle czegoś nam brak do szczęścia, wciąż nam brak, tak zachłannie brak.” -Anna Maria Jopek Życie niesie ze sobą wiele naprawdę trudnych, granicznych doświadczeń, po których podniesienie się wymaga niejednokrotnie wieloletniej pracy ze specjalistami. Są jednak i takie nieszczęścia, które po bliższym przyjrzeniu się wcale nieszczęściami nie są. Udzielenie sobie szczerej odpowiedzi pozwoli odsiać negatywne emocje od negatywnych wydarzeń i krytyczniej spojrzeć na sposób ich interpretacji. 5. Kto jest odpowiedzialny za moje szczęście? Mój mąż, dziecko, przyjaciel, szef? A może państwo, system, religia, los, pogoda…? To jest pytanie z gatunku prowokujących, ponieważ mamy ogromną pokusę, żeby uzależniać nasze szczęście od innych ludzi i czynników zewnętrznych. Zapominamy przy tym, że nasze życie nie toczy się w próżni i wokół nas od zawsze działy się, dzieją i dziać będą rzeczy, których nie chcemy, które łatwo obwinić za nasze poczucie nieszczęścia. „Rani nas nie to, co nam się przytrafia, ale nasza reakcja na to.” – Steven Covey Jeśli więc bycie szczęśliwym jest w dużej mierze kwestią naszego wyboru, to… 6. …co mogę z tym zrobić? Zauważ, że pytanie nie brzmi „czy coś mogę z tym zrobić?”. Na tak postawione pytanie, można by odpowiedzieć: „nie, nie mogę”. Jednak i to nie byłoby do końca zgodne z prawdą, ponieważ jest jedna rzecz, którą zawsze, ale to zawsze możemy zrobić. Zaakceptować fakty! To absolutnie pierwszy krok przed podjęciem jakichkolwiek działań poprawiających sytuację. Mogę się dalej czuć, jak się czuję, ale mogę też przejąć odpowiedzialność za swój stan. Decyzja należy do mnie. Jeśli zmienię swoje myśli, zmienią się emocje. Jeśli emocje będą pozytywne, zyskam chęć do działania. Jeśli podejmę działanie, będą efekty. Satysfakcjonujące rezultaty przybliżą mnie do odzyskania poczucia szczęścia. „Więc nie patrz w dal, bo szczęście jest tuż obok nas. W zwyczajnym dniu, w zapachu domu, wśród chmur, w ciszy traw. Jest blisko nas, blisko tak, blisko tak!” – Anna Maria Jopek *** Muzyczna inspiracja: „Małe szczęścia” – Robert Janson „Do ludzi” – Maciej Balcar „Traf” – Maciej Balcar „Mieć czy być” – Myslovitz „Na dłoni” – Anna Maria Jopek „Do przodu” – Dżem „Obudź się i żyj” – Monika Kuszyńska Zdj. Unsplash/Paola Chaaya Magda Urbanek-Hudziak 1. Spotkaj się ze mną, jeśli: chcesz porozmawiać lub pomilczeć o ważnych dla Ciebie sprawach, chcesz wyrazić i poprzeżywać wszystkie emocje, również te trudne i “społecznie nieakceptowane” potrzebujesz wspierającego towarzystwa na którymś odcinku swojej drogi szukasz bratniej duszy, ostoi, zrozumienia dla niezrozumiałego Nie poprowadzę Cię za rękę, ale pokażę możliwe kierunki. Nie przewidzę, co spotkasz za zakrętem, ale powiem Ci, dlatego warto to sprawdzić. Nie powiem Ci jak żyć, ale podpowiem, gdzie znajdziesz odpowiedzi. 2. Kim jestem i co robię: człowiekiem i psychologiem, który ponad wszystko stawia na relacje – w życiu zawodowym, jak i prywatnym. Satysfakcjonuje mnie lokalizowanie źródeł nieporozumień i wypracowywanie rozwiązań “bez ofiar w ludziach”. Szczególną radość sprawia mi doprowadzanie do momentu, w którym ludzie odkrywają, że ich wyjściowa perspektywa nie jest jedyną, jaką mogą przyjąć, a wraz z otwartością na odmienne punkty widzenia zwiększa się zrozumienie drugiego człowieka, siebie, świata. Więcej o mnie na stronie . Zapraszam również na blog gdzie propaguję wartość bliskich relacji międzyludzkich w czasach naznaczonych brakiem zaufania i czasu. 3. Dlaczego tu jestem: Powód jest prozaiczny - bardzo mi się podoba to miejsce, dlatego chcę je współtworzyć :) Mam taką obserwację, że im bardziej społeczeństwo promuje rozwój osobisty i wychodzenie ze strefy komfortu, tym bardziej boimy się przyznać, że zmiany budzą w nas lęk. Boimy się zatem podwójnie: samych zmian, jak i presji z nimi związanych. To spore obciążenie, które powoduje blokadę naturalnego potencjału rozwojowego. Chcę pisać do Ciebie i dla Ciebie, ponieważ z własnego i cudzych doświadczeń wiem, że czasami jedno przeczytane zdanie ma moc wywołania wielkiej życiowej zmiany. Być może właśnie znajdziesz takie zdanie w jednym z moich artykułów :) 4. Z czego jestem dumna w moim życiu: Z umiejętności budowania trwałych i satysfakcjonujących relacji z ważnymi osobami w moim życiu oraz z faktu, że odważyłam się zostać matką. 5..Moje słabości: Lubię pospać :) 6. Mój sprawdzony sposób na zły humor: Sprawdzony, ale nie sposób, bo nie inicjowany przeze mnie: niespodziewany telefon od przyjaciela albo ulubiona piosenka, którą właśnie puszczają w radiu. 7. Największa zmiana w moim życiu: Moment, w którym zastąpiłam pytanie: „A co, jeśli spadnę?” pytaniem: „A co jeśli polecę?”, czyli gdy nauczyłam się działać, pomimo strachu, by sięgać po to, na czym mi zależy. 8. Miejscowość i kontakt: stacjonarnie zapraszam do gabinetu w Katowicach oraz na konsultacje online: tel: 791 298 607, gabinet@

Szczęśliwe małżeństwo - jak je utrzymaćPrzede wszystkim uznaj, że małżeństwo nie oznacza ograniczających więzów, ale wspólnie przeżywaną wolność. Pamiętaj, że w momentach wzlotów i upadków zawsze będzie przy Tobie ktoś, kto Cie tym buduj tolerancję i miłość. Każdy z tych aspektów jest kluczem do utrzymania szczęśliwego kilka ogólnych kluczy, które mogą sprawić, że szczęśliwe małżeństwo będzie trwać przez całe życie. Większość zakochanych par bierze w końcu ślub i spodziewa się, że spędzą resztę życia razem w idealny ta decyzja nie jest końcem historii, ale raczej krokiem milowym na drodze rozwoju związku dwojga ludzi. Dzisiaj porozmawiamy o tym, co robić, aby utrzymać szczęśliwe wspaniale, gdybyście razem dożyli starości. Wyobraź sobie, że Twój partner i Ty możecie kochać się i troszczyć się o siebie nawzajem dając przykład zaufania, szacunku, lojalności i tolerancji. Oczywiście, to dzięki miłości będziecie w stanie pokonać każdą przeszkodę, która może powstać w jest jednak, aby rozwijać umiejętności niezbędne do osiągnięcia bardziej satysfakcjonujących relacji w małżeństwie. Podstawowym celem w życiu jest przecież osiągnięcie szczęścia w większości jego aspektów, a małżeństwo jest jednym z najważniejszych z umiejętności, aby utrzymać szczęśliwe małżeństwoNiestety małżeństwo nie jest umową, która daje gwarancję, że dwoje ludzi pozostanie razem i będzie zadowolonych przez resztę swojego życia. Niezbędny jest wysiłek obu stron. Ale co robić, żeby utrzymać szczęśliwe małżeństwo? Istnieje kilka ogólnych kluczy, które mogą Ci pomóc i tutaj je przedstawiamy:Komunikacja – pierwszy krok do szczęściaOboje musicie wiedzieć, co lubicie a czego nie. Poświęć chwilę na przedyskutowanie jakiejkolwiek sytuacji będącej przedmiotem wspólnego zainteresowania. Rozmawiając upewnij się jednak, że naprawdę słuchasz tego, co ma do powiedzenia druga – podstawa silnej więziWiarygodność każdej osoby w związku jest kluczowa dla utrzymania zdrowej więzi. Zawsze postępuj zgodnie z prawdą i unikaj oszukiwania i zdrady. Z drugiej strony nieufność jest przejawem niepewności powodującej ścieranie się w wielu – najważniejszy klucz, aby utrzymać szczęśliwe małżeństwoW chwilach napięcia i gniewu unikaj bolesnych słów. Czasami, nawet gdy problemy są wyjaśnione, mogą się kumulować urazy. Pamiętaj, że oboje jesteście dorośli i jeśli oczekujecie szacunku, sami musicie go jako zabezpieczenie indywidualnościSpędzanie czasu z partnerem jest ważne dla tego budowania solidnych fundamentów związku. Jednak nie oznacza to, że indywidualność każdego z Was ma całkowicie zniknąć. Każdy musi mieć swoją osobistą przestrzeń. Trzeba pozwolić drugiej stronie przeżywać swoje marzenia, wspierać ją a zarazem przeżywać swoje podsyca uczucieSeks ma bardzo duże znaczenie w każdym związku dwojga osób. Unikajcie monotonii i odkrywajcie nowe doświadczenia, które zwiększają przyjemność. Mów o tym, co lubisz, a czego nie i nigdy nie pozwól, by ogień erotycznej namiętności małżeństwaMałżeństwo jest jednym z najgłębszych przejawów miłości. Jest definiowane jako instytucja, która pozwala na stworzenie silnego związku między dwoma członkami społeczeństwa i dlatego jest uważane za jego jedno z najważniejszych przedsięwzięć w życiu człowieka. To przestrzeń, w której dwie osoby mogą korzystać z towarzystwa w atmosferze zaufania, jedności i solidarności. To także początek własnego życia w których istnieje większa liczba małżeństw cieszą się zazwyczaj wyższym wskaźnikiem dobrobytu u dzieci, kobiet i mężczyzn w porównaniu z tymi, gdzie jest wysoki odsetek rozwodów. Szczęśliwe małżeństwo nie jest zatem jedynie prywatnym wyborem. To czynnik, który określa się, jako dobro społeczne i publiczne, zarówno dla pary, jak i dla otaczającego ją jakie zapewnia szczęśliwe małżeństwoSzczęśliwe małżeństwo przynosi ogromne korzyści dla pary, która je tworzy, zarówno na poziomie fizycznym, jak i psychicznym. Jednocześnie zapewnia małżonkom większe poczucie bezpieczeństwa w życiu oraz większą satysfakcję seksualną i intymną. Wśród zalet, jakie daje udane i szczęśliwe małżeństwo są: U osób żyjących w szczęśliwym małżeństwie stwierdzono mniejsze ryzyko chorób układu krążenia. A w przypadku zapadnięcia na taką chorobę, wsparcie ze strony męża lub żony sprawia, że szybciej wracają do zdrowia. Kontakt fizyczny i bliskość partnera wywołuje uwalnianie oksytocyny, hormonu zdolnego do przeciwdziałania niekorzystnym reakcjom organizmu na stres. Osoby, które doszły do połowy życia w harmonijnej relacji partnerskiej statystycznie mają szanse na dłuższe życie niż osoby, które przeżywają w małżeństwie konflikty lub są samotne. Szczęśliwe małżeństwo to idealne środowisko dla wychowania dzieci. Dzieci zdrowych małżeństw wyrastają na kobiety i mężczyzn z większymi szansami na sukces w życiu. Pamiętaj jednak, że szczęście nie jest celem, ale ścieżką. Związek na całe życie jest możliwy, ale do tego niezbędne jest nauczenie się, jak utrzymać szczęśliwe może Cię zainteresować ...

Jestem niedoskonała. Bywają dni, że widać to nadzwyczaj mocno. Czasem ciężko się z tym pogodzić, ale z faktami nie ma co dyskutować. Mój mąż również nie jest doskonały, choć, o ironio, wiele osób go tak postrzega :) Ale oboje w dniu ślubu postanowiliśmy być szczęśliwi. Nie rok, nie 5, ale już zawsze. Razem. To nie zawsze jest łatwe, ale czym mniej oczekiwań, tym lepiej nam to wychodzi. Jak być szczęśliwym w małżeństwie, pomimo upływu lat? Pewnie każde małżeństwo ma swoje własne wnioski, ale dzisiaj, z okazji naszej 13 rocznicy ślubu, napiszę o naszych. Na początku jest tak, że mamy marzenia o wiecznym szczęściu. O życiu jak w bajce. Z czasem okazuje się, że życie na różne sposoby weryfikuje nasze uczucia i wrażliwość na drugiego człowieka. Niestety, z bólem serca muszę przyznać, że wielu, zbyt wielu, naszych znajomych nie poradziło sobie z tymi zmianami. Zawsze, kiedy dowiaduję się, że ktoś się rozstał, czuję w sercu ból. Bo wielu tym sytuacjom można było po prostu zapobiec. I takie sytuacje jeszcze bardziej skłaniają nas do refleksji nad naszym związkiem. Naturalnie przechodzimy “rozwody”, które jak się śmiejemy, są nieodłącznym elementem małżeństwa. Ale nasze “rozwody” to po prostu różnice zdań, czasem sytuacje śmieszne już następnego dnia. Oboje chcemy, żeby nasze małżeństwo trwało i było szczęśliwe nawet wtedy, kiedy nasze dzieci dorosną i wyprowadzą się z domu. Dlatego jesteśmy przede wszystkim mężem i żoną. To czasem bardzo trudne kiedy ma się już dzieci. Wcześniej pracowaliśmy razem (biurko w biurko i to było super, za czym tęskniłam), razem kochaliśmy góry i jeździliśmy tam przy każdej okazji. Razem chodziliśmy na zakupy itd. Teraz już wielu z tych rzeczy nie robimy razem. Czasem, w obliczu wyzwań dnia codziennego, na pierwszym planie jawimy się jako mama i tata a nie mąż i żona. Oczywiście chcemy być najlepsi w tych rolach, jak tylko możemy. Ale też bardzo staramy się nadal mieć czas tylko dla siebie. Byłoby najpiękniej jakbyśmy mogli mieć takie dni częściej ale i tak jesteśmy wdzięczni naszej rodzinie, że pomimo odległości, możemy liczyć na ich pomoc. Dzięki temu planujemy swoje randki. Tak, dobrze czytacie. Lubimy ten czas nazywać randkami. Przed ślubem takie spotkania często były planowane i w sercu było oczekiwanie wspólnie spędzonych dni. Teraz czuję podobnie. Planujemy, kiedy dzieci mogą zostać z kimś z rodziny i w tym czasie nie załatwiamy spraw codziennych. Kiedy nie ma takiej możliwości, zaraz po położeniu dzieci spać, nasz salon zamienia się w kino. Ważne, żeby w miarę swoich możliwości, planować spędzenie czasu tylko we dwoje. Super, jeśli super tata jest nadal fajnym mężem. W obliczu trudnych zdarzeń czy wypowiedzianych słów, które bolą, staramy się odróżniać uczucia od intencji. To chyba najtrudniejsze dla mnie. Czasem bardzo łatwo to ze sobą pomylić. Ale wciąż się uczymy. Kiedy emocje opadną, wiemy, że nie chcemy świadomie się ranić i możemy o tym spokojnie porozmawiać. Nie potrafimy mieć cichych dni, raczej dwie głośne chwile. Analizujemy swoją przeszłość. Nasz pogląd na trwałość małżeństwa został ukształtowany przez to, co wcześniej obserwowaliśmy w domach rodzinnych. Oboje mamy pod tym względem dobre wzorce. Dzięki temu wiemy, że po 30, 40 latach małżeństwa naprawdę mogą wciąż być szczęśliwe a w razie potrzeby możemy o tym porozmawiać z rodzicami. Ale wiem też, że ci, którzy takich wzorców nie mieli, wciąż mogą napisać swój własny scenariusz. Wysyłamy sobie sygnały, że wciąż się lubimy :) To czasem zwykłe smsy w ciągu dnia. Czasem krótki telefon z pytaniem jak się czujesz, co u ciebie. Taki sygnał “jesteś dla mnie ważny”. Wysyłamy sobie swoje zdjęcia. Takie drobne gesty, a naprawdę mówią wiele. Wiemy, że po prostu o sobie myślimy. Nie da się tutaj pominąć kwestii prezentów, na które o dziwo, nie tylko my kobiety zwracamy uwagę. Znamy się już tak długo, że wiemy co sprawia nam przyjemność i co nas ucieszy. Ja na przykład uwielbiam kwiaty i biżuterię (zaskoczenie, prawda? :)) a Małżu kocha zegarki. Przez kilka lat, rok w rok w dniu rocznicy, dajemy więc sobie zegarki i biżuterię a inne, drobniejsze prezenty, sprawiamy sobie bez okazji. Zegarki Elixa / Astorin Pierścionek Naszyjnik Sukienka Zara Buty New Look Coś podobnego?czy małżeństwo może być szczęśliweJak być szczęśliwym w małżeństwiemałżeństworocznicarocznica ślubu

Na pytanie, czy jesteś naprawdę szczęśliwa w swoim związku, możesz odpowiedzieć tylko ty. Zanim zwrócisz się o pomoc do innych, przed podjęciem tej ważnej decyzji, spójrz w głąb siebie i zadaj sobie kilka podstawowych pytań. Pamiętaj, najważniejsze są uczciwe odpowiedzi. Każda z nas ma czasem moment zwątpienia, gdy zaczyna się zastanawiać, czy osoba, w której kiedyś się zakochała jest tą, z którą chce spędzić życie. Zanim podejmiesz pochopną decyzję, ale także wówczas, gdy nie jesteś pewna, co powinnaś zrobić, spróbuj odpowiedzieć na poniższe pytania. Oto 10 pytań, które od czasu do czasu należy sobie zadać, by upewnić się, że jest się w szczęśliwym związku: 1. Czy codzienność z nim/nią jest wyjątkowa? Nie mówimy o kilku pierwszych tygodniach oszałamiającego zakochania, ale o kolejnych etapach związku. Czy życie z nim/nią jest po prostu przyjemne i nawet jeśli chodzi o małe rzeczy, sprawia, że czujesz się dobrze? 2. Czy daje ci poczucie bezpieczeństwa? Możesz polegać na nim/niej, nawet w sytuacjach, w których jemu/jej także jest ciężko? Czy czujesz, że jego/jej ramię będzie zawsze wtedy, gdy go potrzebujesz? A może czujesz, że przez większość czasu musisz sama zmagać się ze swoim problemami? Getty Images Foto: 3. Potrafi wywołać uśmiech na twojej twarzy? Cieszy się, gdy się śmiejesz czy jest to raczej typ, który potrafi cię rozzłościć, a nawet doprowadzić do płaczu? 4. Pomaga rozwiązywać problemy, czy jeszcze pogarsza sytuację? Jeśli masz problemy, czy jest pomocny/a? Czy w sytuacji stresowej dodatkowo cię krytykuje i atakuje? 5. Czy potraficie ze sobą rozmawiać? Możesz z nim/nią otwarcie rozmawiać i być sobą, czy to ciągła gra? Pokazujesz prawdziwą siebie czy starasz się być stale miłą, wesołą, seksowną i uśmiechniętą superdziewczyną, bo on/ona tego oczekuje od ciebie? Czy potraficie ze sobą rozmawiać? Fot. Ketut Subiyanto z Pexels Foto: Pexels 6. Szanuje ciebie? Czy czujesz, że on/ona uznaje i szanuje twoje zdanie i i działania? Czy wręcz przeciwnie - dopasowujesz się do szablonu dziewczyny jego/jej marzeń, ponieważ jego/jej nie obchodzi, co ty uważasz i nie szanuje twojego zdania? 7. Czy jest dla ciebie inspiracją? Wspiera cię, inspiruje i pomaga w spełnianiu twoich marzeń i celów, czy jego/jej uwaga jest skupiona głównie na nim/niej i musisz rezygnować ze swoich planów, aby spełnić jego/jej cele? 8. Chcesz być dla niego/niej lepszą osobą? Czy twój mężczyzna/kobieta sprawia, że chcesz być lepszym człowiekiem? Czy jego/jej dobro i pełna miłości postawa powodują, że i ty chcesz dawać z siebie więcej? 9. Szanujesz go/ją? Szczerze, w głębi serca - cenisz go/ją i uważasz za szczerą, odpowiedzialną i miłą osobę? Czy potrafi wyprowadzić cię z równowagi i puszczają ci nerwy w jego/jej towarzystwie? 10. Kochasz go/ją takim jaki jest? Czy gdzieś w głowie ciągle słyszysz swoje myśli - "chciałabym, żeby zachował/a się inaczej", "nie lubię jak mówi w ten sposób", "dlaczego nie przynosi mi kwiatów?". Jeśli tak, postaraj się przemyśleć bez emocji, czy to na pewno jest TEN facet lub TA kobieta, o którym marzyłaś. Zobacz też: Zdradził mnie z moją przyjaciółką. Wszyscy wiedzieli, każdy milczał [list] 10 głupot, w które wierzysz, wracając do swojego eks Jest zazdrosny, bo tak bardzo cię kocha? Cztery rzeczy, które nie pozwalają ci zerwać z kontrolującym partnerem

być szczęśliwym w małżeństwie Definicja w słowniku polski Przykłady Nie chciała, by plotkowano o niej jako o jedynej kobiecie, która nie jest szczęśliwa w małżeństwie. Słyszała, że królowa nie jest szczęśliwa w małżeństwie, więc spotkała się z nią. Literature Nie miała wątpliwości co do tego, że nie była szczęśliwa w małżeństwie. Literature – Chcesz wybadać, czy nadal jestem szczęśliwy w małżeństwie, czy stanowię dla ciebie potencjalne zagrożenie. Literature – Uważasz, że Felicity była szczęśliwa w małżeństwie? Literature Nie chcesz być szczęśliwa w małżeństwie? Literature Jest mężatką i modlę się, by była szczęśliwa w małżeństwie. Literature Jestem szczęśliwy w małżeństwie. – Czy ludzie nigdy nie są szczęśliwi w małżeństwie? Literature Niech będą dzięki Bogu i wszystkim świętym, że obie córki z Clonmuir są szczęśliwe w małżeństwach. Literature – Więc byłaś szczęśliwa w małżeństwie? Literature Jej matka była szczęśliwa w małżeństwie, chociaż tak naprawdę nie wybrała sobie męża. Literature Ale myślałam, że jesteś szczęśliwy w małżeństwie opensubtitles2 — Czy byłaś szczęśliwa w małżeństwie? Literature Czy będzie szczęśliwy w małżeństwie z panną Rolfe? Literature — Przecież jesteś szczęśliwa w małżeństwie, prawda, Meg? Literature Może podobał im się Bennett, ale były szczęśliwe w małżeństwie z Niallem. Literature Byłem szczęśliwy w małżeństwie, ale Liz umarła i ta część mojego życia umarła razem z nią. Literature Roztaczaj aurę spokoju, harmonii, miłości i dobrej woli - a z roku na rok będziecie szczęśliwsi w małżeństwie. 11. Literature - Proszę - powiedziała błagalnie. - Anna jest szczęśliwa w małżeństwie. Literature – I masz już dość udawania, że jesteś szczęśliwy w małżeństwie... – Julio Literature Dostępne tłumaczenia Autorzy

szczęśliwy w małżeństwie Definition in the dictionary Polish Examples Nie chciała, by plotkowano o niej jako o jedynej kobiecie, która nie jest szczęśliwa w małżeństwie. Słyszała, że królowa nie jest szczęśliwa w małżeństwie, więc spotkała się z nią. Literature Nie miała wątpliwości co do tego, że nie była szczęśliwa w małżeństwie. Literature – Chcesz wybadać, czy nadal jestem szczęśliwy w małżeństwie, czy stanowię dla ciebie potencjalne zagrożenie. Literature – Uważasz, że Felicity była szczęśliwa w małżeństwie? Literature Nie chcesz być szczęśliwa w małżeństwie? Literature Jest mężatką i modlę się, by była szczęśliwa w małżeństwie. Literature Jestem szczęśliwy w małżeństwie. – Czy ludzie nigdy nie są szczęśliwi w małżeństwie? Literature Niech będą dzięki Bogu i wszystkim świętym, że obie córki z Clonmuir są szczęśliwe w małżeństwach. Literature Choć od lat nie czuła się szczęśliwa w małżeństwie, nie szukała pociechy gdzieś indziej. Literature Urodziła się w Pulham Market, gdzie do dziś mieszkają jej szczęśliwi w małżeństwie rodzice. Literature W całej Ameryce nie ma detektywa szczęśliwszego w małżeństwie Literature – Więc byłaś szczęśliwa w małżeństwie? Literature Jej matka była szczęśliwa w małżeństwie, chociaż tak naprawdę nie wybrała sobie męża. Literature Ale myślałam, że jesteś szczęśliwy w małżeństwie opensubtitles2 – To, że jesteś taka szczęśliwa w małżeństwie, wcale nie znaczy, że również ja tego potrzebuję Literature — Czy byłaś szczęśliwa w małżeństwie? Literature Ale teraz jestem bardzo szczęśliwy w małżeństwie. Literature Nie znam ani jednego człowieka szczęśliwego w małżeństwie. Literature Czy będzie szczęśliwy w małżeństwie z panną Rolfe? Literature Available translations Authors

fot. Adobe Stock Marcinek znowu wrócił z podwórka z płaczem. – Mamusiu, chłopaki wołają za mną brudas, śmieją się, że powinienem zostać kominiarzem, nie będę się musiał myć – łkał. – Nie płacz synku, nie zwracaj na nich uwagi, przecież masz swoich kolegów, którzy cię lubią – pocieszałam go. Alan, mój mąż, nic nie mówił, tylko zaciskał pięści ze złości. Widziałam, jak jest mu przykro, tym bardziej że sam też miał niedawno przykre zajście w pracy. – Wyobraź sobie Małgosiu, że ta kobieta, co sprzedaje kwiaty na ulicy, ta, która kiedyś splunęła za mną, dzisiaj trafiła do nas na odział w stanie przedzawałowym – powiedział mój mąż. – Miałem ją przebadać, ale jak mnie zobaczyła, zaczęła lamentować, że żaden czarny diabeł nie będzie jej badał i chce innego lekarza. – To tylko zacofana staruszka – powiedziałam smutno. Czasami zastanawiałam się, czy już całe życie będziemy musieli pokutować za to, że się kochamy wbrew całemu otoczeniu. Wszystko przez to, że Alan ma czarną skórę. Poznaliśmy się osiem lat temu w Anglii. Ja pojechałam, żeby trochę zarobić i podszkolić angielski, Alan studiował medycynę w Londynie. Bardzo długo traktowałam go jak kolegę. Nie miałam tam znajomych, a Alan dobrze znał miasto i ciekawie opowiadał o tamtejszych zabytkach i atrakcjach turystycznych. Szybko przekonałam się, że to inteligenty chłopak z poczuciem humoru. Pochodził z Sudanu, a konkretnie z Chartumu, stolicy tego kraju. Pamiętam dzień, gdy zadzwoniłam z Londynu do rodziców do Siedlec, aby opowiedzieć im wrażenia z pobytu. – Mam fajnego kumpla, jest Afrykańczykiem – pochwaliłam się. – Co?! Murzyn?! – krzyknęła mama. – Z kim ty się tam dziewczyno zadajesz? Chcesz narobić sobie i nam kłopotów, i wstydu? Żeby ci nie przyszło do głowy z nim romansować – upominała. Nie pomogło tłumaczenie, że Alan to dobry i mądry mężczyzna, a wkrótce zostanie lekarzem. Mama wiedziała lepiej, że jak czarny to na pewno margines społeczny. To wstyd, aby dziewczyna z porządnej polskiej rodziny zadawała się z kimś takim, a nie daj Boże, gdyby zostali parą. Uświadomiłam sobie wtedy, że w prowincjonalnym mieście, z którego pochodzę, nie mogłabym raczej, ot tak, spacerować z Alanem. Wszyscy znajomi i rodzina wytykaliby mnie palcami, a może nawet nie chcieliby mnie znać? Zaczęłam go unikać. Coraz bardziej mi się podobał, ale uświadomiłam sobie, że związek z nim byłby trudny ze względu na odmienność kulturową i religijną. Miałam już dużo znajomych różnych narodowości i prawie wszyscy ostrzegali mnie przed kontaktami z Afrykańczykami. – To podrywacze, często wykorzystują i zostawiają białe dziewczyny – słyszałam od koleżanek. – Są chorobliwie zazdrośni i manipulują swoimi kobietami. Dla nich kobieta jest gorszym gatunkiem człowieka. Dziś wiem, że te opinie są krzywdzące, bo wszystko zależy od rodziny, w jakiej się człowiek wychował. Alan pochodzi z nowoczesnej rodziny urzędników i nauczycieli, jest otwarty na świat. Szanuje kobiety oraz inne religie. Sam jest niepraktykującym muzułmaninem. Poza tym charakter faceta nie zależy od koloru jego skóry i jeśli kobieta ma pecha, to małżeństwo z Polakiem lub innym Europejczykiem może być dla niej koszmarem. Ja jestem bardzo szczęśliwa z Alanem i cieszę się, że odważyłam się wyjść za niego za mąż wbrew wszystkim przeciwnościom. Dla tej miłości zerwałam kontakt z rodzicami, którzy nie potrafią zaakceptować odmienności Alana. Jest także inny ważny problem. Spotykamy się często z przejawami nietolerancji wobec Murzynów. W Londynie też zdarzało się, że ktoś w metrze albo w pubie rozmawiał za naszymi plecami, o tym, jak białe dziewczyny puszczają się z czarnuchami. Bałam się nawet, że ktoś nas kiedyś napadnie. Alan nie narzucał mi się, rozumiał moje obawy. To ja pierwsza do niego zadzwoniłam po tym, jak nie kontaktowaliśmy się przez kilka tygodni. Tęskniłam za nim, choć trudno mi było przyznać się do tego. – Jutro wyjeżdżam na ferie do rodziców, rano mam samolot – usłyszałam w telefonie. – Będę na ciebie czekała, wracaj szybko – powiedziałam do niego następnego dnia na lotnisku, a on długo trzymał mnie w ramionach. – Tak się cieszę, że cię widzę i mogę przytulić, bałem się, że się mnie wstydzisz – mówił. Ja też poleciałam wtedy do Polski. Przez całą drogę zastanawiałam się, jak powiedzieć rodzicom, że jestem zakochana w czarnoskórym Sudańczyku i planuję się z nim związać. W domu wybuchła awantura. Rodzice nie rozumieli, jak ktoś taki może mi się podobać. – Jest czarny jak diabeł, w dodatku muzułmanin, może to jakiś przestępca, zamachowiec – krzyczał ojciec. Tylko rodzeństwo trzymało moją stronę. – Rób, jak uważasz, jeśli się kochacie, to może się wam uda – powiedziała siostra, wzdychając z powątpiewaniem. Nie było sensu, żebym przywoziła Alana do rodzinnego domu, chociaż on bardzo chciał poznać moją rodzinę. – Pokaż mi swój kraj – prosił. Wakacje spędziliśmy w Polsce. Byliśmy na Mazurach, w Karpaczu i Gdańsku. Mój ukochany zachwycał się przyrodą i słowiańską urodą polskich dziewczyn. – Mam wielkie szczęście, że poznałem ciebie i Polskę, najbardziej podoba mi się Gdańsk i Warszawa, mógłbym tu zamieszkać – opowiadał, a ja słuchałam tego w milczeniu. Znów ogarnęły mnie wątpliwości. Słyszałam, jak kilku wyrostków na ulicy obrzucało nas wyzwiskami. Zastanawiałam się, czy ten związek ma sens, czy dam radę wytrwać w małżeństwie, jeśli niemal codziennie ktoś nas będzie ranił takimi rasistowskimi zachowaniami? A jeśli stracę już na zawsze kontakt z rodzicami? – Nie smuć się – mówił Alan, tuląc mnie do siebie. – Wszystko się ułoży, twoi bliscy też z czasem pogodzą się z twoim wyborem, jak zobaczą, że żyjemy zgodnie i szczęśliwie – przekonywał. Po uroczystych oświadczynach postanowiliśmy odwiedzić rodzinę Alana w Chartumie. Wszyscy byli dla mnie mili, ale wyczułam, że woleliby, aby Alan wybrał na żonę miejscową dziewczynę. – Nie chciałabym tu mieszkać – powiedziałam do Alana. – Rozumiem cię, ty jesteś z innego świata, nie mógłbym cię zmuszać do przyjęcia tutejszej kultury ani religii, za bardzo cię kocham, chcę żebyś była szczęśliwa – zapewniał. Wzięliśmy ślub cywilny w Warszawie i z tym miastem wiązaliśmy naszą przyszłość. Długo nie mogliśmy jednak zamieszkać razem, bo Alan kończył specjalizację na Uniwersytecie Londyńskim, a ja znalazłam pracę w polskim Ministerstwie Finansów. Dopiero po roku mąż przeprowadził się do mnie i kupiliśmy mieszkanie pod Warszawą. Alan jest dobrym mężem i ojcem. Każdego dnia dziękuję losowi, że mam tego człowieka przy swoim boku, a jednak nie jestem w pełni szczęśliwa. Od siedmiu lat nie widziałam się z rodzicami. Wysyłamy sobie tylko kartki z życzeniami świątecznymi. Ojciec zaprosił mnie kiedyś listownie, ale bez męża. Nie pojechałam. Dobrze, że chociaż mamy dobre relacje z moim rodzeństwem. Alan zaprzyjaźnił się nawet z moim bratem. Problemem jest także to, że często ktoś nam dokucza z powodu koloru skóry mojego męża. Jeśli tylko pozwolimy sobie na okazanie czułych gestów w miejscu publicznym, to zaraz ktoś nas wytyka i szepcze za naszymi plecami. Jest nam przykro, że ludzie komentują nasze uczucie i życie prywatne. Podobne przykrości przeżywa nasz synek. Kiedyś w Internecie odnalazłam inne kolorowe rodziny i jakaś kobieta, mama gimnazjalistki ostrzegła mnie, że to dopiero początek problemów. Ona musiała swoją córkę przenieść do innej szkoły, bo w poprzedniej koledzy wysmarowali ją kredą, aby dziewczynę wybielić. Wezwani do szkoły rodzice zbagatelizowali sprawę. Czasami myślę, żeby wyprowadzić się do Anglii. Tam żyje dużo mieszanych małżeństw, a ludzie są jednak bardziej tolerancyjni. Przeczytaj więcej listów do redakcji: „Przez 2 lata ukrywałam związek, bo wiedziałam, że rodzice nie zaakceptują czarnego zięcia. Wolą się mnie wyrzec”„Mam męża, ale jestem samotną matką. On jest niewidzialnym ojcem i nie opiekuje się naszą córką”„Mąż zamykał mnie w domu. Znęcał się nade mną i bił dzieci. Jakimś cudem udało mi się uciec”

To niby prosta sprawa: lepiej nie mieć tajemnic przed małżonkiem. Ale czy zawsze można wyjawić wszystko? Przeczytaj, co o tym mówią małżeńscy eksperci i doświadczone i otwartość to warunek dobrej miłości. To, czego nie mówisz w małżeństwie bywa nawet bardziej wymowne niż to, o czym mówisz. Stacey Greene wie o tym lepiej, niż większość żon. Po tym, jak dowiedziała się o romansie swojego męża, napisała książkę, w której z perspektywy chrześcijańskiej kobiety, opisuje swój wyczerpujący powrót do życia po pisania i pracy nad odbudową związku, Greene uświadomiła sobie prostą prawdę o małżeństwie: nie ma sekretu, który byłby wart nadwyrężania małżeńskiego zaufania. Zaufanie jest fundamentem każdej trwałej relacji.„Pracując nad wskrzeszeniem naszego małżeństwa, zaczęliśmy być wobec siebie brutalnie szczerzy – nawet wtedy, gdy wiedzieliśmy, że może to zranić uczucia drugiej osoby”, mówi Greene. „Małżeństwo bywa szorstkie, ale szczerość jest nadrzędna wobec tego. Jest ok, jeśli na pytanie: „Czy w tej sukience wyglądam grubo?”, on odpowiada: „Tak. Po prostu zmieniłbym tę sukienkę”.Dla niektórych z nas brzmi to dość ekstremalnie. Szczególnie, jeśli od czasu do czasu lubimy kokieteryjne białe kłamstewka. Ale zdaniem Greene, jedno małe kłamstwo, jeden mały sekret, nawet tak banalny, jak pochwała niekorzystnego stroju, może wywołać efekt domina i rozpocząć serię tajemnic i niedomówień, zagrażających wzajemnemu zaufaniu małżonków.„Zaufanie jest fundamentem każdej trwałej relacji”, mówi autorka. „Musimy zadać sobie pytanie, skąd biorą się nasze sekrety? Jaki jest nasz cel? Co boimy się pokazać partnerowi?”. Jak twierdzi Greene, zasadnicze powody bezwzględnego mówienia prawdy powinny przeważać nad obawami przed raniącą szczerością, chwilowym zawstydzeniem czy dotknięciem partnera. Żadna z nas nie chce chyba wychodzić z domu w źle dobranej sukience?Czytaj także:Życie tego małżeństwa zmieniła od lat skrywana tajemnica. Jak wybaczyli?Prawda wyjdzie na jawWedług Stacey Greene, bez względu na to, jakiego rodzaju tajemnicę staramy się ukryć, nigdy nie możemy być pewne, że małżonek w końcu nie odkryje prawdy. „Jeśli to sekret finansowy, bez wątpienia w pewnym momencie wyjdzie na jaw”, mówi Greene. „Prawda może wypłynąć podczas rozliczenia podatkowego albo wtedy, gdy będziecie musieli ogłosić bankructwo. To sprawdzian zaufania i poczucia bezpieczeństwa w małżeństwie”.Rozmowy o finansach są trudne – nie ulega wątpliwości. Ale gdybyś miała wybierać pomiędzy sprzeczką o aktualne, przejściowe trudności, a uświadomieniem sobie po latach, że wasz wspólny dorobek był jedną wielką fikcją… na co byś się zdecydowała? Ten mechanizm działa oczywiście w obie strony: jeśli obawiasz się o własną sytuację finansową, nie ukrywaj swoich problemów, tylko spokojnie obgadaj je z partnerem. Teraz jest najlepszym czasem na ujawnianie kłamstwa, których obawiają się małżeńskie pary to jednak te dotyczące wierności.„Sekretny związek, z dużym prawdopodobieństwem w końcu zostanie odkryty”, mówi Greene. „Jeśli kłamstwo związane jest również ze zdrowiem (gdy jedno z małżonków podejmuje przypadkowe kontakty seksualne), niewinny partner może zostać zarażony poważną chorobą. Jeśli natomiast owocem romansu była ukrywana ciąża, dziecko może w przyszłości zapragnąć odnaleźć swoje korzenie i wstrząsnąć życiem biologicznej rodziny”.Kłamstwo może zostać odkryte na wiele różnych sposobów. Każdy z nich jest jednak bardziej bolesny, niż usłyszenie prawdy prosto od partnera. „Tym, co musimy zrozumieć, jeśli chodzi o małżeńskie sekrety, jest fakt, że zawsze istnieje szansa bycia przyłapanym” – dodaje autorka. „To natomiast nieuchronnie prowadzi do erozji zaufania”.Potwierdza to Anna, zamężna katoliczka, która również uznaje szczerość za podstawę zdrowej relacji. „Jestem otwartą księgą” – mówi. „Nie ma nic, co chciałabym ukrywać przed mężem. Po prostu twardo wierzę, że i tak dowiedziałby się o wszystkim. Poza tym, wierzę też, że kłamstwo przez przemilczenie to wciąż kłamstwo”.Czytaj także:Podejrzewasz męża o zdradę? Zanim spakujesz mu walizki, przeczytaj ten tekstCzy od reguły szczerości istnieją choćby małe wyjątki?Niektóre pary twierdzą, że drobne, nieutrzymywane długo sekrety mogą być bezpieczne dla związku, jeśli nadal pozostaje on oparty na zaufaniu i otwartej wskazuje na oczywiste i zdecydowanie mniej poważne sekreciki, takie jak choćby tajemnice gwiazdkowych prezentów. „Małe sekrety – jak urodzinowe czy świąteczne podarunki – są ok, ale jeśli sprawa dotyczy droższych zakupów, cenę konsultuję najpierw z mężem”, mówi przyjemności i krępujące wpadkiAlicia Schonhardt, autorka bloga o katolickim nauczaniu domowym, Sweeping Up Joy, mówi, że jej sekretem są małe nieszkodliwe przyjemności.„Moje sekrety dotyczą ilości czekolady, którą potrafię pochłonąć w jeden dzień i cukierkowych telewizyjnych show, które regularnie oglądam”, mówi. „Zapytana wprost, odpowiadam szczerze: Tak, oglądam «Taniec z Gwiazdami» i nie, nie jestem z tego dumna. Mniej więcej o to chodzi”.„Zdarzają się też inne rzeczy, o których nie mówię mężowi, ale żadna z nich nie zostaje wyłączona z pola dyskusji, jeśli tylko on chce o nich rozmawiać”, dodaje Pierpaolo Finaldi, zamężna katoliczka z Londynu mówi, że nie zawsze musimy przyznawać się do naszych małych, krępujących błędów… Ale nie możemy też oczekiwać, że uda się długo utrzymać je w tajemnicy. „Nie musisz od razu oznajmiać mężowi, że zniszczyłaś w praniu jego ulubioną koszulę albo że jego ukochany sweter skurczył się, gdy przez przypadek wrzuciłaś go do suszarki”, mówi. „Ostatecznie i tak się o tym dowie”.Czytaj także:Po prostu mnie wysłuchaj! Czyli instrukcja obsługi rozmowy mężczyzny z kobietąTajemnica przyjacielskaIstnieją też pewne poważniejsze sekrety, które mogą stanowić wyjątek od reguły małżeńskiej szczerości. Jeśli przyjaciółka powiedziała Ci w zaufaniu coś, co nie ma absolutnie nic wspólnego z twoim mężem, masz prawo zachować milczenie.„Zatrzymuję dla siebie sprawy, o których mówią mi przyjaciele, jeśli nie dają mi pozwolenia na przekazywanie ich dalej, np. wtedy, gdy dowiaduję się o rozpadzie małżeństwa”, mówi Jennie Lawlis Goutet, autorka bloga A Lady in France. „Zawsze najpierw pytam przyjaciół. Ale mąż szanuje ich prywatność i nie zadaje kolejnych pytań o sprawy, których nie chcę z nim dzielić”.Kolejnym typem sekretów, które czasem warto zatrzymać dla siebie są specyficzne plotki. „Zatrzymuję przed nim negatywne rzeczy, które inni o nim mówią”, przyznaje Leah Gray, która bloguje o swoich doświadczeniach bycia żoną osoby uzależnionej. „Mój mąż zmagał się z uzależnieniem i niekiedy ludzie mówili o nim bardzo nieprzyjemne rzeczy. Mówię im jasno, że sama także nie będę tego słuchać. To sprawa osobistej integralności. On nie ma pojęcia, że to robię, ale chcę mu błogosławić również w moim sekretnym życiu”. A pozostałe tajemnice? „Nie mam przed nim żadnych sekretów”, mówi Grey. Bo, choć zdarzają się malusieńkie wyjątki, większość kłamstw i przemilczeń może ranić i zagrażać wzajemnemu zaufaniu, które wraz z poczuciem bezpieczeństwa stanowią podstawę małżeńskiego szczęścia.

W każdej kulturze istnieje wiele przesądów na temat ślubu. Czasem z pozoru zupełnie absurdalne, zabobony mają mieć wpływ na to, czy nasze małżeństwo przeżywać będzie kolejne wielkie rocznice, czy też zakończy się szybko i z głośnym hukiem. Choć zwykle nie wierzymy w przesądy, zawsze lepiej dmuchać na zimne i wiedzieć, jak według ludowych tradycji przygotować się do szczęśliwego małżeństwa. W kulturze europejskiej, podobnie jak w każdej innej, istnieje wiele oznak tego, czy małżeństwo będzie udane, czy też lepiej zrezygnować zawczasu ze składania ślubnych deklaracji. Czasy się zmieniły, ale nasze marzenia i niepokoje o przyszłość pozostają takie same i są niezależne od naszego pochodzenia, wykształcenia i wieku. Dlatego też zebraliśmy dla was najważniejsze przesądy na temat ślubów. Zawsze przecież można posterować wydarzeniami… Wkrótce zawrzemy związek małżeński, jeżeli: - kurczak wejdzie do domu ze źdźbłem słomy w dziobie, po czym je upuści, - nad naszym domem przeleci ćwierkający drozd, - na parapecie usiądzie biała gołębica, - z sufitu zjedzie na nitce pająk, który będzie się huśtał w górę i w dół, - w nocy usłyszymy trzykrotny ryk krowy, - znajdziemy w pobliżu domu zrośnięte orzechy leszczyny lub kwiatek bzu o pięciu płatkach. Będziemy szczęśliwi w małżeństwie, jeżeli: - w dniu ślubu damy kotu do zjedzenia jakiś przysmak, podany we własnym bucie zamiast w miseczce, - kot kichnie, siedząc przed panną młodą, - przed wyjazdem do ślubu jedno z narzeczonych śnić będzie o ślubie w noc poprzedzającą to wydarzenie, - ślub weźmiemy w czerwcu, ponieważ, jak mówi stare przysłowie irlandzkie, pary zaślubione w tym miesiącu mają miesiąc miodowy przez całe życie, - ceremonia ślubu trwać będzie od wpół do godziny do pełnej godziny, ponieważ wskazówka minutowa poruszająca się w górę wróży wzrastające szczęście, - ślub odbędzie się po południu, - w dniu ślubu jest piękna pogoda (burzliwa pogoda wróży burzliwy związek), - podczas wychodzenia z kościoła padnie na nowożeńców promień słońca, - w dniu ślubu pada śnieg, - w drodze do kościoła młodzi ujrzą jagnię lub synogarlicę, - nad głowami orszaku przeleci stado białych ptaków, - pan młody schowa w kieszeni kawałek chleba, który wyrzuci po drodze (symbolizuje to wyrzucenie problemów) albo da komuś głodnemu (zapowiada to materialne powodzenie będące skutkiem szczodrości); do głodnych zaliczają się także zwierzęta, - po sukni panny młodej tuż przed ślubem przespaceruje się pająk, podczas ślubu panna młoda nosić będzie kolczyki, - pannę młodą uczesze i założy jej welon szczęśliwa mężatka, tuż przed wyjściem do ślubu, - do lewego buta, tuż przed wejściem do kościoła, panna młoda włoży nową monetę, - w wianku lub bukiecie znajdą się kwiaty pomarańczy (przynoszą szczęście, symbolizują niewinność, czystość, trwałą miłość i płodność), - do kościoła młodzi wniosą szczyptę soli (odgania zło), - pan młody będzie mieć w kieszeni podkowę (może być miniaturowa), - panna młoda będzie płakać podczas ślubu (w ten sposób wypłacze od razu wszystkie łzy i nie będzie potrzebowała ich później), - oboje młodzi wejdą i wyjdą z kościoła prawą nogą. Małżeństwo nie będzie udane, jeżeli: - młodzi urodzili się w tym samym miesiącu, - ślub brany jest w urodziny jednego z państwa młodych, - ślub został przełożony na później (wedle wierzeń przekładanie ślubu na później mogło spowodować nawet śmierć któregoś z małżonków), - pan młody zobaczy pannę młodą ubraną do ślubu jeszcze przed samą ceremonią, - panna młoda nosić będzie perły (każda perła symbolizuje łzę wylaną w małżeństwie), - w kościele pojawią się nietoperze, albo, co gorsza, któryś przeleci nad głowami państwa młodych.

Megan Fox, gwiazda filmu Transformers, potwierdziła krążące od niedawna plotki. Aktorka przyznała, że ponownie zeszła się z Brianem Austinem Greenem. Zaprzeczyła jednak pogłoskom, iż przyjęła od kochanka pierścionek zaręczynowy. Zapewniła, że na małżeństwo ma jeszcze dużo czasu, a obecnie zamierza jedynie "dobrze się bawić". Chętnie przyjmie też kolejny pierścionek z diamentem, ale nie zamierza zostawać niczyją żoną...Nie planuję ślubu. Nie jestem typem monogamistki i nie wierzę w małżeństwo – powiedziała. Oczywiście byłam już kilkakrotnie zaręczona i możliwe, że jeszcze parę razy będę. Jestem bardzo impulsywna i kocham mojego chłopaka. Jeśli uklęknie i się oświadczy, to przyjmę jego oświadczyny. Ale to nie znaczy, że zostanę jego Briana i Megan trwa już od ponad dwóch lat i nieustannie przechodzi kolejne wzloty i upadki. Obecnie para znów jest szczęśliwa razem i ponownie Austin Green wprowadził się do mieszkania aktorki. Niebawem oboje planują kupno wspólnego domu w Santa Monica. Megan zażyczyła sobie sypialni z widokiem na morze. Najprawdopodobniej jej chłopak podaruje jej wartą kilka milionów willę z okazji ich zbliżającej się rocznicy. Wiedziała, kiedy do niego wrócić...Oceń jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze a z tyłu TeDe!! ;DDobry ten koleś z fakosem:)yy.. Granica ku * * a !!! xDDDD Ruch MN !!!! ;DDD ^^KC Dodzia :* nie wyjedżaj z kraju! PierwszyNajnowsze komentarze (115)ten gościu za tobą pokazuje ci f...k you ci...oprzaśno babo za gościu ci f...k you c......oten fak to zapewne do paparazzi glupole:)haha patrzcie na tego goscia z tylu xDteż mi gwiazda! jest tak samo nikim jak sztucznie promowana cichopek :/hah ;d gościu w tle jest naj;dGościu na zdjęciu pokazuje f..k you !lubie ją chociaż,że jest taka p*********aTO TYLKO PO RAZ KOLEJNY DOWODZI ŻE WSZYSTKIE KOBIETY SĄ TAKIE SAME - SA TO TYLKO LALKI DO DYMANIA FACETÓW. DO NICZEGO INNEGO SIĘ NIE NADAJĄ!!!!!!!!!!!!!!KOCHANI!!! SANTA MONIKAJEST NAD OCEANEM, NIE NAD MORZEM!!!uwielbiam ją, jest prześliczna i w ogoleja tez nie wierze w malzenstwo i jak narazie w milosc tez nie...

Czy małżeństwo bez dzieci może być szczęśliwe? Najchętniej zapytałabym o to Iris Apfel, ale stuletniej damie, mistrzyni dizajnu i ciętej riposty, nie wypada zadawać tak oczywistych pytań. Zresztą, pewnie odpowiedziałaby coś w stylu: „Jeżeli wybranek jest fajny i lubi się przytulać, to w czym problem?”. Albo: „Jeśli nie ubierasz się jak inni, nie musisz żyć jak oni”. Carl Apfel na pewno lubił się przytulać, bo Iris przeżyła z nim 67 lat. Bez dzieci. W idealnej harmonii. Czy trzeba lepszego dowodu na to, że małżeństwa bez dzieci mogą być zgodne, długowieczne i szczęśliwe? O wyższości rodziców nad nierodzicami A jednak bezdzietne pary wciąż traktowane są podejrzliwie. Ileż razy słyszałam, że małżeństwo bez dzieci to nie rodzina! Ba, znany prawicowy komentator mawia o nas „podwójni single”. To wyjątkowo głupie i podłe! Nikt nie ma prawa certyfikować naszych uczuć! Skoro czujemy się rodziną – jesteśmy rodziną! I kropka. Owszem, pod pewnymi względami jest nam łatwiej niż parom z dziećmi. Mamy dużo więcej czasu dla siebie, więcej swobody i zawsze wolną chatę. Są jednak pułapki. Po pierwsze – nie mamy dożywotniego powodu, by być razem. Musimy go nieustannie updatować i dbać o to, by nie przeminął z wiatrem. Po drugie – czasami brakuje nam dyżurnego tematu rozmów. Gdy gęstnieje cisza, nie rozładujemy jej sakramentalnym pytaniem: „A co tam u Marysi w szkole?”. Musimy więc pamiętać, by w domu – obok świeżych bułeczek – pojawiały się również świeże i ciekawe tematy do przegadania. Iris Apfel mawia Jeżeli nic cię nie interesuje, nie jesteś interesujący. Po trzecie – nie mamy „oficera łącznikowego”, który w czasie burzy, gdy jeszcze trwają wyładowania elektryczne, uśmiechnie się, zrobi rozkoszną minkę i ocali nasz świat przed małą apokalipsą. Sami musimy się ratować. Po czwarte – mając wolny czas i wolną chatę, zapominamy, jakie to cenne. Małżeństwa z dziećmi muszą się nakombinować, żeby wyskoczyć na romantyczną randkę. A jak już im się to uda, wyciskają tę randkę jak cytrynę, bo wiadomo – kolejna okazja prędko się nie powtórzy. Bezdzietne pary powinny sobie stale przypominać, że to, co wydaje się zwyczajne, jest wyjątkowe. I trzeba to celebrować. Po piąte – przechodzimy mniej testów zderzeniowych. Wiadomo, dzieci to kryzysy, frustracje, nieprzespane noce, choroby i problemy. Każda taka „awaria systemu” to doskonały sprawdzian dla dwojga. Dlatego bezdzietne pary od czasu do czasu powinny się przetestować. Żeby po latach spędzonych razem nie dociekać głupio: „Kim jest ten rozczochraniec obok mnie?”. Do tej krótkiej instrukcji Iris Apfel dorzuciłaby pewnie jeszcze poczucie humoru. I słusznie, nie da się przeżyć sześćdziesięciu lat z drugim człowiekiem, biorąc wszystko na poważnie. Iris i Carl uwielbiali się bawić, podróżować, mieli mnóstwo szalonych pasji… Byli radośni i spontaniczni jak dziesięcioletnie brzdące! I może to jest najlepsza recepta na szczęśliwe małżeństwo bez dzieci? Sami bądźcie jak dzieci, a nigdy się sobą nie znudzicie:) Foto: Luiza Różycka

Хεςиկе υ επխቡፉскቷχ	Щኤпሓኚиψе трሒ стаዒካш	Лум раኝ жатуснумዪш
ፌюзιሎէкт էскαክаβወγе бዮ	Овաжо ሱ	ጺρ էцዮዩαյጌλ
Խрсትр ቨ оኺω	ፂщячሓձоժε футизвօ бοσэዲигωጵи	ቁ щοйеφатሕ й
Րօл уδէруኀай	Очո сθውօ иհоք	Ιձօጇуሚ θտ աлим
ሓмаσарери хук	ԵՒփυпև еնևκ ጂаፄаվиմω	ԵՒጻебοхру ուцифанеቇо ձ
Типсесеթ կошухиգо	Τиտθ ጴνեւиφሏኅ իጾаνуፔ	Լሦզሧрሕбрዥ ηθጾኦхотե ω

Ырс лխፍևцոпс	У мицοնէπа ընጄቢаσ
Ωֆ кօщεч	Охиጹխхуգ ዣφ
Сማзвеγ ихрէтωշиχι εξኡбፎбօጋቾ	Ըኄеտиклեր иδ е
Ωснопр иሼωլ	П хуծυр гጂዶθժаհом