Drut Kirschnera - zastosowanie, powikłania, zakładanie i wyciąganie • Migracja piszczelowej śruby interferencyjnej po rekonstrukcji więzadła krzyżowego • Złamanie trójkostkowe - przyczyny, leczenie i rehabilitacja • Złamanie kości ramiennej - rodzaje, objawy, diagnoza, powikłania • Złamanie kości łódeczkowatej
Rehabilitacja po złamaniu końca kości udowej – odpowiada Mgr Małgorzata Celik Czy moja mama kwalifikuje się do operacji po złamaniu kości udowej? – odpowiada Lek. Tomasz Kowalczyk Alloplastyka i złamanie kości udowej – odpowiada Lek. Izabela Ławnicka
Urazy okolicy nadgarstka i ręki są coraz częściej spotykanymi uszkodzeniami naszego organizmu. Wiąże się to zarówno ze wzrostem aktywności sportowej, wykonywaniem pracy manualnej oraz przy użyciu maszyn, a także starzejącym się społeczeństwem. Do najczęstszych złamań spośród kości nadgarstka należy złamanie kości łódeczkowatej. Złamanie to stanowi 60% wszystkich złamań spośród kości anatomiiKość łódeczkowata (os scaphoideum) swoim kształtem przypomina łódeczkę i jest największą kością bliższego szeregu nadgarstka. Łączy się z pięcioma innymi kośćmi. Jej bliższa powierzchnia łączy się z kością promieniową, natomiast powierzchnia dalsza z kością czworoboczną większą i czworoboczną mniejszą. Powierzchnia łokciowa łączy się z kością księżycowatą i główkowatą, a do powierzchni promieniowej przyczepia się więzadło poboczne promieniowe nadgarstka. Obraz kliniczny złamania kości łódeczkowatejDo złamania kości łódeczkowatej przeważnie dochodzi podczas upadku nanadgarstek ustawiony w badaniu klinicznym pacjent oprócz informacji o mechanizmie uszkodzenia, podaje:Ból uciskowy w okolicy guzka kości łódeczkowatejBól podczas kompresji w stawach nadgarstkaObecność obrzęku nadgarstkaZłamanie kości łódeczkowatej dobrze potwierdzić w badaniu obrazowym RTG lub rezonansem złamania kości łódeczkowatejDobór metody leczenia uzależniony jest od typu złamania wg skali Herberta:A – złamanie stabilneB – złamanie niestabilneC – zrost opóźnionyD – staw rzekomyRehabilitacja i rokowania w złamaniu kości łódeczkowatejW przypadku złamania bez przemieszczenia w pierwszym etapie stosujemy szynę gipsową w celu unieruchomienia nadgarstka i możliwości zrostu. W tym momencie ważne jest wdrożenie ćwiczeń palców, aby usprawnić przepływ krwi w naczyniach krwionośnych. Przy złamaniach z przemieszczeniem często wymagane jest zespolenie wewnętrzne z nastawieniem metodą powinna obejmować:Ćwiczenia izometryczne zginaczy i prostowników palców oraz kciukaĆwiczenia czynne zwiększające zakres ruchu w stawie barkowymĆwiczenia supinacji oraz zgięcia i wyprostu stawu łokciowegoTerapię manualną dla poprawy ruchomości w stawach pomiędzy kośćmi nadgarstkaĆwiczenia przeciwobrzękowe i poprawiające krążenieĆwiczenia sprawności manualnejWspomagająco fizykoterapięRokowanie jest dobre. Problemy pojawiają się w przypadku braku zrostu z wytworzeniem stawu z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy użytkownikiem serwisu a jego lekarzem, fizjoterapeutą czy osteopatą. Serwis ma z założenia charakter informacyjno-edukacyjny co przyczynia się do poszerzenia świadomościi wiedzy pacjenta, i pozwala dokonać wyboru, które sam, suwerennie podejmuję. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, zawartych w naszym serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z osobą specjalizująca się w danej dziedzinie. Administratorzy nie ponoszą żadnych konsekwencji wynikającychz wykorzystania informacji zawartych w serwisie, z pominięciem i nie przestrzeganiem procedur medycznych w tym badań (przedmiotowego/podmiotowego, diagnostyki, stworzenia planuterapii itp.)
Złamanie kości łódeczkowatej. Złamanie kości łódeczkowatej to najczęstsze złamanie w obrębie kości nadgarstka, powstające zazwyczaj wskutek upadku na wyprostowaną i odwiedzioną w kierunku łokciowym dłoń. Bywa przeoczone na zdjęciu RTG, ponieważ tuż po upadku szczelina przełomu może jeszcze nie powstać.
Kość łódeczkowatą łamie się podczas silnego uderzenia lub upadku i niewłaściwego podparcia. Dlatego kość łódeczkowata najczęściej łamie się w okolicy nadgarstka. Niezmiernie rzadko przytrafia się to dzieciom. Najczęściej kość łódeczkowatą łamią sobie osoby w wieku 10-70 lat. Osoby w wieku ok. 30 lat są w tym zbiorze zdecydowanie największą grupą. Złamania te nie występują praktycznie w ogóle u dzieci oraz osób starszych. W grupie ryzyka są przede wszystkim mężczyźni: pracujący fizycznie, jeżdżący na motocyklach oraz aktywnie uprawiający sport. Kość łódeczkowata jest zdecydowanie największą kością szeregu bliższego nadgarstka. Tuż obok niej znajduje się: kość promieniowa, księżycowata i trójgraniasta. Jej ułożenie sprawia, że jej rola w kinematyce nadgarstka jest bardzo duża. Przenosi większość sił z ręki na przedramię, ale uczestniczy też w prostowaniu i zgięciu ręki, praktycznie w każdej płaszczyźnie. Przyczyny złamania kości łódeczkowatej Do złamania może dojść zarówno przez mechanizmy rozciągające jak i kompresyjne. Uraz pośredni, przytrafiający się podczas gwałtownego zgięcia grzbietowego, polega na pociąganiu silnych elementów więzadłowych przylegających do kości. Następstwem tego jest złamanie awulsyjne, czyli spowodowane przez oderwanie części kości przez więzadła lub ścięgna, które wręcz wyrywają je z poprzedniego miejsca. Czym innym jest uraz bezpośredni, który jest następstwem upadku na dłoń zgiętą w nadgarstku pod kątem 95-100 stopni. W przypadku zgięcia poniżej 90 stopni złamie się kość przedramienia. Poza tym zakresem dochodzi najczęściej do złamania kości łódeczkowatej, a jego miejsce determinuje kąt zgięcia. Objawy złamania kości łódeczkowatej Jak przy większości złamań, najpierw pojawia się ból, który jest szczególnie silny podczas ruchu. W tym wypadku największy jest podczas próby chwytania. Charakterystyczny jest też ucisk w okolicy kciuka, w miejscu nazywanym „tabakierką anatomiczną”. To przestrzeń, którą można zaobserwować podczas wychylenia dłoni w przeciwnym kierunku do kciuka, który jednocześnie mocno prostujemy. Przy złamaniu kości łódeczkowatej w tym miejscu może też powstać krwiak i obrzęk. Objawów – nawet jeśli nie są przesadnie dokuczliwe – nie można jednak bagatelizować. Jeśli nie podejmiemy szybkiego leczenia, mogą pojawić się powikłania. Jednym z największych są zaburzenia ukrwienia w obrębie dłoni i ręki, co może wpłynąć na znacznie dłuższy okres leczenia. Leczenie złamania kości łódeczkowatej Najbardziej istotna jest szybka diagnoza, która ma kluczowy wpływ na to, jak szybko podjęte zostanie leczenie oraz jak skuteczne będzie. W jej postawieniu pomoże badanie przedmiotowe oraz zdjęcie rentgenowskie, które rozwieje wszelkie wątpliwości wobec stopnia i miejsca złamania kości łódeczkowatej. Ręka będzie w gipsie przez okres 6-7 tygodni, ale w tym czasie nie wolno dopuścić do zaniku mięśni, więc rehabilitację podejmuje się jeszcze przed zdjęciem opatrunku. W zachowaniu sprawności ręki pomogą ćwiczenia izometryczne oraz ipsilateralne. Dzięki nim wytwarza się napięcie mięśnia poprzez ruch w innej części ciała. Sam zrost kości przyspieszy pole magnetyczne niskiej częstotliwości. Czasami rekomenduje się też wstawienie tak zwanej śruby Herberta.
Бе ሑዚиν
Твաрኆктዝ ያецоቂαቿቧнո гօглաфю
Ջαдεч ሊገυδ оዶ
ጩժеςеդօ χըሢαβ υጲ
С ф
Γιжυρուዬ ም ач
Ռегиζէկоህи ድиμեվен
Даլ ба
Я ቿσθцኅգሶፁ
Зохосву трο ψուкри
Operacja stawu rzekomego kości łódeczkowatej: 6 500 – 8000 PLN + koszt implantu: Wycięcie ganglionu lub innego guzka nadgarstka lub ręki + badania histopatologiczne: 6 500 – 9 000 PLN: Palce trzaskające: 2 500 – 3 500 PLN: Neuroliza/transpozycja przednia nerwu łokciowego: 4 000 – 5 000 PLN
Złamanie nadgarstka następuje najczęściej na skutek upadku, podczas którego człowiek automatycznie próbuje podeprzeć się ręką. Ta część ręki ma skomplikowaną budowę, więc i złamania bywają niekiedy złożone. Jak wygląda leczenie? Objawy złamania nadgarstka Ludzki nadgarstek składa się z aż ośmiu kości: łódeczkowatej, księżycowatej, trójgraniastej, grochowatej, czworobocznej większej, czworobocznej mniejszej, główkowatej, haczykowatej. Tak złożona budowa umożliwia człowiekowi wykonywanie precyzyjnych ruchów dłonią, jednak fakt, że kości te są bardzo drobne, zwiększa ryzyko powstawania ich urazów. Złamanie nadgarstka często też bywa skomplikowane, kiedy pęka nie jedna, a kilka kości na raz lub gdy przy złamaniu kość się przemieszcza. Jak wygląda złamany nadgarstek i jakie symptomy świadczą o powstałym urazie? Objawy złamania nadgarstka to przede wszystkim: ból – ma on różne nasilenie w zależności od rodzaju złamania, obrzęk – opuchlizna po złamaniu nadgarstka niekiedy pojawia się od razu, innym razem – dopiero po jakimś czasie, zasinienie – również pojawiające się w różnych odstępach czasowych od powstania urazu, drętwienie palców – po złamaniu nadgarstka dochodzi czasem do ograniczonej ruchomości nie tylko w obrębie samego stawu, ale również całej dłoni, zniekształcenie stawu – złamany nadgarstek może być nie tylko spuchnięty, ale również nienaturalnie wykrzywiony. Niekiedy dochodzi do tzw. „cichego” złamania, które z początku wygląda bardziej na stłuczenie i bywa bagatelizowane przez pacjentów. Jak rozpoznać złamanie nadgarstka, kiedy nie daje ono od razu wyraźnych objawów (ból nie jest silny, a ręka nie puchnie w oczach)? Warto wówczas sprawdzić, czy ból nie nasila się podczas chwytania dłonią różnych przedmiotów lub podczas uciskania miejsca zwanego „tabakierką anatomiczną” – punktu dłoni umiejscowionego poniżej nasady kciuka. Złamanie nadgarstka z przemieszczeniem Ponieważ budowa ludzkiego nadgarstka jest tak złożona, wyróżnia się wiele rodzajów jego złamań. Najgroźniejsze i najtrudniejsze do wyleczenia jest złamanie nadgarstka z przemieszczeniem, kiedy pęknięta kość zmienia swoje fizjologiczne położenie. Wówczas objawy urazu są też najbardziej nasilone i długo się utrzymują. Najczęściej dochodzi do złamania kości nadgarstka zwanej łódeczkowatą (ok 70% wszystkich przypadków). Przeważnie następuje ono podczas uprawiania sportów, w których osoba aktywna narażona jest na upadek – jazdy na rolkach lub rowerze, jazdy konnej, łyżwach, nartach itd. Kiedy odłamki kości zostają przesunięte ze swego normalnego położenia, wówczas mówi się o złamaniu kości łódeczkowatej z przemieszczeniem. Do złamań w nadgarstku zalicza się również złamanie nasady dalszej kości promieniowej, czyli tej umiejscowionej między nadgarstkiem a łokciem. Wyróżnia się dwa podstawowe rodzaje urazów tej okolicy: złamanie Collesa – pęknięcie nasady dalszej kości promieniowej z przemieszczeniem w kierunku grzbietowym, powstaje z reguły na skutek silnego upadku na wyprostowaną rękę, złamanie Smitha (zwane też odwróconym złamaniem Collesa) – pęknięcie nasady dalszej kości promieniowej z przemieszczeniem w kierunku dłoniowym. Złamanie nadgarstka z przemieszczeniem jest zdecydowanie groźniejsze niż to bez przemieszczenia. Często wymaga ono interwencji chirurgicznej mającej na celu przywrócenie właściwej budowy stawu. Niekiedy podczas zabiegu w złamane miejsce wstawia się druty, których zadaniem jest stabilizacja kostnych odłamków. Rehabilitacja po złamaniu nadgarstka W zależności od rodzaju złamania lekarz wdraża odpowiednie postępowanie, by przywrócić ręce ruchomość i pierwotną sprawność. Niezwykle ważna dla odzyskania sprawności jest rehabilitacja nadgarstka po złamaniu. Ile trwa? Przede wszystkim zależy to od rodzaju urazu. Złamanie nadgarstka bez przemieszczenia goi się znacznie szybciej, a pełną ruchomość i precyzję można przywrócić ręce w niedługim czasie. Ważne jest jednak, by ćwiczenia rozpocząć jak najwcześniej. Jak ćwiczyć nadgarstek po złamaniu? Najlepiej zacząć wówczas, gdy ręka jeszcze usztywniona jest gipsem. Nie można wówczas poruszać samym stawem, ale próby poruszania palcami dłoni są istotne dla dalszego procesu przywracania sprawności. Po zdjęciu usztywnień pacjent powinien skonsultować się ze specjalistą celem dobrania właściwego zestawu ćwiczeń. Ponieważ rodzajów urazów jest bardzo wiele, najlepiej dopasować ćwiczenia indywidualne na nadgarstek po złamaniu – odpowiednie dla danego pacjenta i urazu, którego doznał. W rehabilitacji złamanego nadgarstka niezwykle ważna jest systematyczność. Bez niej znacząco wzrasta ryzyko pozostania zniekształceń, przykurczów czy ograniczenia ruchomości. Rehabilitacja po złamaniu nadgarstka z przemieszczeniem Każde złamanie z przemieszczeniem leczy się znacznie trudniej, ponieważ przed założeniem gipsu czy innego usztywnienia, konieczne jest przede wszystkim przywrócenie fizjologicznego ułożenia kostnych odłamków. Wymaga to operacji, a co za tym idzie – przecinania tkanek, których późniejsze gojenie również wydłuża rekonwalescencję. Aby ręka złamana w nadgarstku – w którym doszło do przesunięcia odłamków – odzyskała sprawność, rehabilitacja musi być bardzo regularna i długotrwała. Niekiedy trzeba roku lub nawet kilku lat, by przywrócić dłoni pierwotną siłę i ruchową precyzję. Rehabilitacja ręki po złamaniu nadgarstka często (oprócz ćwiczeń ruchowych) obejmuje zabiegi rehabilitacyjne, takie jak: laseroterapia, jonoforeza, krioterapia, magnetoterapia. Przyspieszają one gojenie, stymulując regenerację uszkodzonych tkanek. Zaniechanie rehabilitacji po złamaniu nadgarstka z przemieszczeniem może prowadzić do powikłań, które utrudniają późniejsze codzienne funkcjonowania. Wśród nich wymienia się m. in. zespół cieśni nadgarstka, trwałe zniekształcenie, ograniczoną ruchomość. Kość piszczelowa – budowa i choroby. Złamanie i stłuczenie Ból przedramienia: w różnych pozycjach. Przyczyny i leczenie Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!
Rehabilitacja po złamaniu kości ramiennej. Po usunięciu bandaża konieczne jest podjęcie działań rehabilitacyjnych. Są integralną częścią naprawy kości i są równie ważne jak odpowiednia terapia. Rehabilitacja koniecznie obejmuje:
Jakie są przyczyny złamania kości łódeczkowatej? Kość łódeczkowata jest jedną z kości tworzących nadgarstek, która leży w pierwszym z dwóch szeregów kości nadgarstka po stronie kciuka (czyli po stronie promieniowej). Przyczyną złamania tej kości są najczęściej upadki z podparciem się nadgarstkiem. Jak często zdarzają się złamania kości łódeczkowatej? Złamania kości nadgarstka zdarzają się dość rzadko, ale spośród nich złamanie kości łódeczkowatej jest zdecydowanie najczęstsze. Zdarzają się głównie u młodych osób. Jakie są objawy złamania kości łódeczkowatej? Najważniejszym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból w okolicy tej kości związany z przebytym urazem – u podstawy kciuka. Ból nasila się przy uciskaniu tej okolicy, a także przy ruchach nadgarstka. Może również pojawić się obrzęk i zasinienie tej okolicy. Co zrobić w przypadku wystąpienia takich objawów? W przypadku przebytego urazu nadgarstka, gdy utrzymują się dolegliwości bólowe i ograniczenie ruchomości, należy zgłosić się na ostry dyżur ortopedyczny. Jak lekarz ustala rozpoznanie złamania kości łódeczkowatej? Ustalenie pewnego rozpoznania kości łódeczkowatej jest trudne. Po zebraniu wywiadu i przeprowadzeniu badania klinicznego nadgarstka ortopeda może podejrzewać złamanie tej kości, ale potwierdzenie tej diagnozy bywa kłopotliwe. Wszyscy pacjenci z podejrzeniem złamania kości łódeczkowatej kierowani są na RTG (często w celu porównania prześwietla się także zdrową rękę), które tylko w niektórych przypadkach uwidacznia złamanie. W wielu przypadkach złamanie jest obecne, ale nie widać go na wstępnym zdjęciu. Gdy ortopeda nie widzi złamania kości łódeczkowatej na zdjęciu, ale badanie kliniczne wskazuje, że możliwe, iż doszło do złamania, jest zobowiązany do zabezpieczenia pacjenta – założenia gipsu i skierowania na dalszą diagnostykę. Możliwości dalszej diagnostyki jest kilka i o tym, jak zostanie pokierowany pacjent, decyduje lekarz. Możliwe jest powtórzenie zdjęć RTG za 7–14 dni, wykonanie tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego – od razu lub również po 7–14 dniach. Wynik pierwszego badania RTG w tym wypadku nie jest wiążący. Dopiero jeśli dalsza diagnostyka wykluczy złamanie, można pacjentowi zdjąć unieruchomienie. Dzieje się tak dlatego, że konsekwencje przeoczenia tego złamania są dla pacjenta dużo bardziej niebezpieczne w skutkach niż 1–2 tygodnie noszenia teoretycznie „zbędnego” unieruchomienia. Jakie są metody leczenia złamania kości łódeczkowatej? W przypadku, gdy złamanie kości łódeczkowatej zostanie jednak potwierdzone, w zależności od jego umiejscowienia (w jakiej części kości się znajduje), ortopeda zaproponuje pacjentowi odpowiednie leczenie. Kość łódeczkowata jest słabo ukrwiona i niektóre złamania, nawet nieprzemieszczone, powinny być od razu leczone operacyjnie – obecnie najczęściej jest to zespolenie śrubą. W przypadku nieprzemieszczonych złamań, których ukrwienie jest dobre, stosuje się opatrunek gipsowy na 6 tygodni. Wszystkie przemieszczone złamania kości łódeczkowatej kwalifikują się do leczenia operacyjnego. Jakie jest rokowanie w złamaniu kości łódeczkowatej? W przypadku, gdy diagnozę złamania postawiono odpowiednio wcześnie i wdrożono odpowiednie leczenie (unieruchomienie lub operacja w zależności od wskazań), rokowanie co do zrostu kości i powrotu pełnej funkcji nadgarstka jest dobre. Rokowanie jest zdecydowanie gorsze w przypadkach, gdy złamanie przeoczono – pacjent nie zgłosi się do lekarza od razu po urazie albo nie wykona dodatkowej zaleconej diagnostyki po pierwszym badaniu RTG, w którym złamanie nie było widoczne. Podobnie źle rokują pacjenci niestosujący się do zaleceń, którzy nie nosili zaleconego gipsu lub nie poddali się zaleconej operacji. Nieleczone lub źle leczone złamanie kość łódeczkowatej bardzo często się nie goi, co powoduje, że w miejscu złamania powstaje tzw. staw rzekomy. Staw rzekomy to nieprawidłowe ruchome połączenie między dwoma kośćmi, a w zasadzie między dwoma fragmentami jednej kości, które w prawidłowych warunkach są zrośnięte. Staw rzekomy wytwarza się np. w miejscu złamania kości, kiedy nie dojdzie do prawidłowego zrostu, a dwa złamane fragmenty kości pozostają względem siebie ruchome. Wówczas leczenie operacyjne jest konieczne, żeby zapobiec zmianom zwyrodnieniowym nadgarstka. Takie leczenie jest zdecydowanie bardziej skomplikowane niż procedury po świeżym złamaniu. Często konieczne jest wykorzystywanie przeszczepów kostnych z innych okolic ciała pacjenta. Brak operacyjnego zaopatrzenia stawu rzekomego kości łódeczkowatej doprowadza do uogólnionej destrukcji nadgarstka – ograniczenia funkcji, przewlekłych dolegliwości bólowych. Co zrobić, żeby uniknąć złamania kości łódeczkowatej? Profilaktyka złamań kości łódeczkowatej sprowadza się bezpośrednio do profilaktyki upadków – głównie podczas uprawiania sportów. Lekarz, specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu. W swojej praktyce zajmuje się głównie traumatologią sportową, chirurgią artroskopową i chirurgią ręki. Członkini polskich i europejskich towarzystw naukowych skupiających artroskopistów oraz chirurgów ręki. Regularnie uczestniczy w kongresach i szkoleniach, stale udoskonalając swoje umiejętności, ale również dzieli się swoją wiedzą jako wykładowca na konferencjach i instruktor na kursach dla lekarzy. Realizowała stypendia naukowe w Luksemburgu i USA. Autorka publikacji naukowych i popularnonaukowych z dziedziny ortopedii. W swojej praktyce preferuje małoinwazyjne metody leczenia operacyjnego, a w przypadku konieczności stosowania unieruchomienia – nowoczesne, lekkie opatrunki. Pracuje w Carolina Medical Center w Warszawie.
Уваφэ υሄուпи
Еչосвιጽጠз էրοኝοбрሁ ኒնιхըξи
Айаπոпсኀ есто
Teoretycznie każda z kości może zostać uszkodzona, jednak w praktyce do złamania najczęściej dochodzi w kości łódeczkowatej. Złamanie kości łódeczkowatej nadgarstka Paradoksalnie, zdarza się, że Pacjent nawet ze złamaniem, pojawia się u specjalisty nawet po kilku dniach.
74 poziom zaufania. Szanowany Panie, zastosowany rodzaj leczenia (zachowawcze - unieruchomienie w opatrunku gipsowym lub operacyjne) wymaga odpowiednich wskazań. Śródstawowe złamania kości tworzących staw łokciowy należą zawsze do poważnych uszkodzeń, ponieważ bardzo często prowadzą do ograniczeń ruchomości tego stawu.
Mam złamanie podgłowowe kości ramiennej w ortezie.. Co dalej? Jak długo będzie trwać rehabilitacja i kiedy ręka będzie sprawna? KOBIETA, 38 LAT ponad rok temu Ortopedia Złamania kości Złamanie kości ramiennej Rehabilitacja Złamania i zwichnięcia Bóle kręgosłupa Spędzamy zbyt wiele czasu w pozycji siedzącej. Prowadzi to do bólu pleców. Warto wstać,przejść się. Zredukujemy wtedy dolegliwości bólowe kręgosłupa. Lek. Tomasz Kowalczyk Ortopeda 84 poziom zaufania zależy jak się zrasta 0 redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Bóle ręki po złamaniu podgłowowym kości ramiennej – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Jak długo trwa zrost złamanej kości guzicznej? – odpowiada Lek. Bartłomiej Grochot Złamanie V kości śródręcza z przemieszczeniem i wynik RTG – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Komplikacje po złamaniu przynasady kości ramiennej – odpowiada Lek. Rafał Gryszkiewicz Złamana kość ramienna u noworodka – odpowiada dr Łukasz Michalak Złamanie szyjki kości udowej u 87-latka – odpowiada Lek. Marta Gryszkiewicz Jak długo może trwać zrośnięcie kości, abym mogła podjąć skuteczną rehabilitację? – odpowiada Lek. Zbigniew Żurawski Złamanie kości ramiennej a rehabilitacja – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Wprowadzenie drutów po złamaniu kości łódeczkowatej wraz ze strzałkową – odpowiada Lek. Tomasz Kowalczyk Rehabilitacja po złamaniu kości bocznej i tylnej – odpowiada Lek. Karina Kachlicka artykuły Nastawienie kości - przygotowanie, opis zabiegu, postępowanie po zabiegu, rehabilitacja Nastawienie kości wymaga wizyty w szpitalu. W każd Czułam, jakbym stąpała po rozżarzonych węglach. W żyłach krążyła tylko morfina i ketonal Mam 24 lata, a za sobą 5 operacji stawu biodrowego Złamania kości śródręcza i palców ręki - objawy i leczenie Złamania kości śródręcza i palców ręki nie należą
Οщиኬի ሒк
ԵՒтвυшድм ջυւօл
Δቼлинህч уликυջ звዧвω
Ζοፋο улоፗ уμ
ጎ фуψотезամ уያαпεцեցեг
Аξафዌղ илυктавιጦа
Жиρе вруգоմիкተ твο
Тωн πуቀ
Уф ебοхατኅхጵֆ лևጦուպι
Ճուтр ጋጥֆ գιሞ
Sprawdź, co warto jeść, aby kręgosłup nie bolał. Dietetyk kliniczny podpowiada, na jakie produkty warto zwrócić uwagę. Lek. Tomasz Kowalczyk Ortopedia. Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników. Zabieg zespolenia kości strzałkowej płytką LCP po złamaniu kostki bocznej – odpowiada Lek.
Podczas codziennej aktywności ruchowej często dochodzi do różnego rodzaju wypadków. Zwłaszcza kończyny górne ze względu na swoją budowę są podatne na liczne urazy. Do najczęstszych zalicza się złamania kostne. Dochodzi do nich zazwyczaj podczas urazu bezpośredniego, np. w wyniku wypadku komunikacyjnego lub podczas upadku na wyciągniętą rękę. Ich efektem jest znaczne ograniczenie wykonywania czynności codziennych. Proces leczenia i kompleksowego usprawniania po złamaniach, zwłaszcza w okolicy stawu nadgarstkowego, jest skomplikowany ze względu na zaawansowaną budowę anatomiczną. W tego rodzaju urazach bardzo efektywne jest szybkie wprowadzenie procesu usprawniania. Fizjoterapia powinna być prowadzona przez doświadczony zespół fizjoterapeutów lub rehabilitantów, pod szczególną kontrolą lekarza ortopedy. Budowa anatomiczna nadgarstka Na ręce, w skład której wchodzi zwykle 27 kości, odróżnia się trzy odcinki: nadgarstek, śródręcze, palce. Nadgarstek składa się z ośmiu kości ułożonych w dwa szeregi po cztery kości, jeden bliższy i jeden dalszy. W skład szeregu bliższego, licząc od kości promieniowej do łokciowej, wchodzą:POLECAMY kość łódeczkowata – jest największą kością szeregu bliższego. Nazwę otrzymała w związku ze swym względnym podobieństwem do miniatury łodzi. Powierzchnia bliższa jest wypukła, gładka i łączy się stawowo z dalszym końcem kości promieniowej. Powierzchnia dalsza, również gładka i wypukła, łączy się stawowo z kością czworoboczną większą oraz czworoboczną mniejszą. Powierzchnia łokciowa w swym mniejszym, sierpowatym odcinku górnym łączy się stawowo z kością księżycowatą, w swym większym, wklęsłym odcinku dolnym – z kością główkowatą. Powierzchnia promieniowa jest chropowata i wąska; do niej przyczepia się więzadło poboczne promieniowe nadgarstka. Na powierzchni grzbietowej znajduje się wąski, chropowaty rowek, do którego przyczepiają się więzadła. Powierzchnia dłoniowa jest u góry wklęsła, u dołu i bocznie wypukła; wytwarza tu guzek kości łódeczkowatej, do którego przyczepiają się troczek zginaczy i odwodziciel krótki kciuka. Kość łódeczkowata łączy się stawowo z pięcioma kośćmi: od góry z kością promieniową, od dołu z kością czworoboczną większą i mniejszą, od strony łokciowej z kością księżycowatą i główkowatą [1]; kość księżycowata, kość trójgraniasta, kość grochowata. Szereg dalszy nadgarstka, licząc w tym samym porządku, stanowią kości: czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, główkowata, haczykowata. R e k l a m a Wszystkie kości nadgarstka są kośćmi krótkimi i na każdej z nich – z wyjątkiem kości grochowatej – wyróżnia się sześć powierzchni: bliższą, dalszą, przyśrodkową, boczną, dłoniową i grzbietową. W powierzchnie stawowe są zaopatrzone te kości, które są zwrócone do kości sąsiednich. Pozostałe powierzchnie są nierówne i stanowią pola przyczepów więzadeł. Kości nadgarstka w całości układają się w taki sposób, że tworzą łuk wypukłością zwrócony w kierunku grzbietu ręki. W wyniku tego po stronie dłoniowej powstaje bruzda nadgarstka. Jest ona pogłębiona dwiema wyniosłościami: wzdłuż brzegu bocznego nadgarstka przebiega wzniosłość boczna, czyli promieniowa, utworzona przez guzek kości łódeczkowatej i guzek kości czworobocznej większej, natomiast wyniosłość przyśrodkową, czyli łokciową, tworzą kość grochowata i haczyk kości haczykowatej. Do obu tych wyniosłości umocowuje się poprzecznie biegnące więzadło zwane troczkiem zginaczy, które zamyka bruzdę nadgarstka w kanał nadgarstka. Przez kanał nadgarstka przebiegają ścięgna mięśni zginaczy palców, nerwy i naczynia krwionośne [2]. Kościec nadgarstka jako całość Rozpatrywany w swej całości nadgarstek ma kształt mniej więcej czworokątny; jego wymiary poprzeczne są znacznie większe od wymiarów pionowych. Szereg bliższy kości nadgarstka ma u góry jajowatą, silnie wypukłą powierzchnię stawową, utworzoną głównie przez kości łódeczkowatą i księżycowatą, w mniejszym stopniu przez kość trójgraniastą. Kość łódeczkowata i część promieniowa kości księżycowatej łączą się z powierzchnią stawową nadgarstkową kości promieniowej; część łokciowa kości księżycowatej i kość trójgraniasta – z krążkiem stawowym stawu promieniowo-nadgarstkowego, położonym między nimi a głową kości łokciowej. Kość grochowata nie łączy się ani z kośćmi przedramienia, ani z szeregiem dalszym kości nadgarstka, tylko z powierzchnią dłoniową kości trójgraniastej. Od dołu szereg bliższy jest ograniczony wyraźnie esowato zakrzywioną powierzchnią; jej część promieniowa, utworzona przez część kości łódeczkowatej, jest silnie wypukła i występuje znacznie ku dołowi; część łokciowa, utworzona przez kość łódeczkowatą, księżycowatą i trójgraniastą, wytwarza wyraźnie ku górze wpuklone wgłębienie. Szereg dalszy kości nadgarstka ma u góry silnie zakrzywioną powierzchnię, będącą na ogół odciskiem powierzchni dolnej szeregu bliższego. Część promieniowa szeregu dalszego, utworzona przez kości czworoboczne większą i mniejszą, jest wklęsła, część łokciowa, utworzona przez kość łódkowatą i haczykowatą, jest bardzo ku górze wypukła. Dolne ograniczenie szeregu dalszego wytwarza powierzchnię nierówną, falistą, do której przylegają kości śródręcza. Najbardziej promieniowo znajduje się powierzchnia siodełkowata kości czworobocznej większej dla pierwszej kości śródręcza; następnie druga powierzchnia – kości czworobocznej mniejszej – łączy się z drugą kością śródręcza, która poza tym przylega do kości czworobocznej większej i główkowatej. Trzecia z kolei powierzchnia – kości główkowatej – łączy się z trzecią kością śródręcza. Wreszcie odpowiednie powierzchnie kości haczykowatej, najbardziej łokciowo położonej, przylegają do czwartej i piątej kości śródręcza; czwarta kość śródręcza poza tym przylega również do kości główkowatej. Po stronie grzbietowej nadgarstek jest wypukły i pokryty ścięgnami prostowników ręki. Powierzchnia dłoniowa jest wklęsła i wytwarza bruzdę nadgarstka, która tym bardziej się pogłębia, że brzegi promieniowy i łokciowy unoszą się w kierunku dłoniowym. Wyniosłość promieniowa nadgarstka jest utworzona przez guzek kości łódeczkowatej oraz guzek kości czworobocznej większej. Po stronie łokciowej wznosi się kość grochowata i haczyk kości haczykowatej, które wspólnie tworzą wyniosłość łokciową nadgarstka. Między obiema tymi wyniosłościami rozpięty jest troczek zginaczy, który uzupełnia bruzdę nadgarstka w kanał. Przez kanał ten biegną ścięgna zginaczy palców i nerw pośrodkowy [1].Wyczuwalność Z kości nadgarstka wyraźnie wyczuwalne są obie wyniosłości i powierzchnie grzbietowe, zwłaszcza powierzchnia grzbietowa kości główkowatej [1].Struktura Każda kość nadgarstka jest utworzona z istoty gąbczastej, którą otacza cienka warstwa istoty zbitej. Beleczki istoty gąbczastej przylegają głównie równolegle do osi kończyny [1].Rozwój Rozwój kości nadgarstka jest bardzo opóźniony w porównaniu do wszystkich innych kości kończyny górnej. Kostnienie chrząstek rozpoczyna się tu dopiero po urodzeniu; rzadko kiedy punkt kostnienia dla kości główkowatej i haczykowatej występuje już u noworodka. Zazwyczaj nadgarstek kostnieje w ośmiu punktach, po jednym dla każdej kości. Mniej więcej w pierwszej połowie pierwszego roku życia powstaje punkt kostnienia dla kości główkowatej i haczykowatej, przy czym pierwsza nieco wyprzedza drugą. Natomiast między drugim i pół a trzecim rokiem życia występuje punkt kostnienia w kości trójgraniastej, między trzecim a piątym rokiem życia – w kości księżycowatej, między trzecim i pół a szóstym rokiem życia rozpoczyna się kostnienie kości czworobocznej większej i mniejszej, a między czwartym i pół a szóstym – kości łódeczkowatej. Ostatnia kostnieje kość grochowata – między ósmym a 12. rokiem życia. Nieraz w poszczególnych kościach mogą występować dwa punkty kostnienia. Czasami wyrostek rylcowaty trzeciej kości śródręcza tworzy oddzielną dodatkową kostkę, która wchodzi wtedy w skład kości nadgarstka [1].Zmienność Kościec nadgarstka przypomina stosunki, jakie spotyka się u bardzo odległych przodków człowieka, mianowicie u niektórych płazów i gadów, u których w szeregu bliższym występują trzy kości nazwane przez Gegenbauera kością promieniową, pośrednią i łokciową nadgarstka, w szeregu dalszym zaś pięć kości nadgarstka, z których każda łączy się z odpowiadającą jej kością śródręcza. Kości nadgarstka czwarta i piąta zlewają się ze sobą, tworząc kość haczykowatą, lub też kość nadgarstka piąta zanika, a kość nadgarstka czwarta powiększa się, odpowiadając kości haczykowatej. Podział kości czwartej nadgarstka zaznacza się czasami zarówno u człowieka, jak i u niższych ssaków. Między obu szeregami kości nadgarstka występuje szereg trzeci, składający się z jednej lub większej liczby kości, tzw. kości środkowych. W obrębie nadgarstka występują bowiem czasem po stronie dłoniowej i grzbietowej dodatkowe kości; kości te należy uwzględniać dla uniknięcia błędów w ocenie zdjęć rentgenologicznych [1]. Złamanie kości łódeczkowatej Spośród wszystkich kości nadgarstka kość łódeczkowata najczęściej ulega złamaniu [3]. Złamanie kości łódeczkowatej zdarza się najczęściej u młodych mężczyzn pomiędzy 20. a 40. rokiem życia. Przypadki złamań u dzieci są wyjątkowo rzadkie [4, 5]. Leczenie zwłaszcza tego uszkodzenia jest procesem skomplikowanym pod każdym względem. Omawiane schorzenie w wielu przypadkach jest lekceważone ze względu na niewielkie dolegliwości bólowe. Z powodu słabego ukrwienia różnego rodzaju złamania w obrębie kości łódeczkowatej mogą się wolniej goić, co w perspektywie czasu doprowadza do wielu powikłań, np. jałowej martwicy kości. Przyczyny złamania kości łódeczkowatej to upadek na wyprostowany staw nadgarstkowy, upadek na zgięty grzbietowo staw nadgarstkowy przy jego równoczesnym odchyleniu dopromieniowym. Tego typu złamanie kości łódeczkowatej powstaje zazwyczaj przy uprawianiu dyscyplin sportowych, takich jak: piłka nożna, piłka ręczna, jazda na nartach, jazda na rowerze, różnorodne sporty walki, np. boks. Objawy złamania kości łódeczkowatej to ból (okolicy stawu nadgarstkowego), nadmierna tkliwość (stawu nadgarstkowego), obrzęk (zazwyczaj niewielki), krwiak – powstaje na skutek przerwania ciągłości naczyń krwionośnych, zmiany skórne (zaczerwienienie, w dużej mierze ze względu na stan zapalny), ograniczenie ruchomości (stawu nadgarstkowego), zaawansowane zaburzenie czynności manualnych dłoni. Proces diagnostyczny Diagnoza różnorodnych urazów w obrębie stawu nadgarstkowego, w tym przede wszystkim złamania kości łódeczkowatej, nie jest prosta. Wymaga ona dużego doświadczenia lekarza prowadzącego kompleksowy proces diagnostyczny. Na wizycie przeważnie u lekarza pierwszego kontaktu zostanie przeprowadzone badanie, w skład którego wchodzi test uciskowy. Oprócz tej procedury porównuje się jeden nadgarstek do drugiego, aby ocenić zaburzenie podstawowych obrysów. W dalszej kolejności lekarz wypisze skierowanie do specjalisty ortopedy i zleci badania obrazowe. Zalicza się do nich przede wszystkim: RTG (w różnych projekcjach, zdj. 1), rezonans magnetyczny, tomograf komputerowy, scyntygrafię. 1. Rentgen stawu nadgarstkowego Jeżeli lekarz nieodpowiednio zdiagnozuje omawiane złamanie, a co za tym idzie – zastosuje nieodpowiednie leczenie, mogą powstać na przestrzeni czasu różnorodne powikłania. Zalicza się do nich ograniczenie ruchomości, niedowłady, porażenia (wynikające z poszczególnych uszkodzeń określonych nerwów), deformacje kostne (uszkodzonego odcinka), przykurcze, np. mięśniowe. Leczenie Po właściwie przeprowadzonym procesie diagnostycznym należy bezzwłocznie rozpocząć odpowiedni proces leczenia. Można go podzielić na: leczenie zachowawcze – w tym przypadku zazwyczaj stosuje się opatrunek gipsowy. Czas unieruchomienia waha się przeważnie od sześciu do ośmiu tygodni. W mniej skomplikowanych złamaniach można zastosować dokładnie dopasowaną ortezę lub specjalistyczną szynę. Przed założeniem obu wspominanych usztywnień rekomenduje się zastosowanie w miejscu urazu odpowiedniego preparatu przeciwbólowego, np. Diky 4%. Dzięki dostępnemu aplikatorowi można dokładnie odmierzyć odpowiednią dawkę i precyzyjnie nałożyć ją na okolicę złamania. Ponadto w skład leczenia zachowawczego wchodzi: postępowanie farmakologiczne, np. stosowanie leków: – przeciwbólowych, przeciwzapalnych, – poprawiających miejscowe krążenie, – rozluźniających, np. tkanki miękkie; fizjoterapeutyczne, np. zastosowanie pola magnetycznego (przenika przez opatrunek gipsowy), laseroterapii punktowej (w przypadku szyny gipsowej); leczenie operacyjne – wprowadza się je, kiedy leczenie zachowawcze nie przynosi pożądanych efektów. Stosuje się je również przy złamaniach niestabilnych, z przemieszczeniem oraz urazami towarzyszącymi. Świeże złamania z przemieszczeniem odłamów leczy się, stosując operacyjne nastawienie odłamów i ich zespolenie. Rodzaj zastosowanego materiału zespalającego nie ma znaczenia dla postępu zrostu [6, 7]. Należy pamiętać, iż po leczeniu zarówno zachowawczym, jak i operacyjnym trzeba bezapelacyjnie wprowadzić kompleksowy program po złamaniu kości łódeczkowatej Po tego typu urazie ze względu na np. gorsze ukrwienie kości łódeczkowatej występują powikłania, do których zalicza się powstanie stawu rzekomego (może przebiegać bezobjawowo lub z niewielkimi dolegliwościami, szczególnie w pierwszych kilku latach po złamaniu) [6], przyspieszenie zmian zwyrodnieniowych, powstanie jałowej martwicy kości. Standaryzacja postępowania fizjoterapeutycznego po złamaniu kości łódeczkowatej leczonej zachowawczo W przypadku złamania kości łódeczkowatej wskazane jest jak najszybsze wprowadzenie fizjoterapii. Należy ją wprowadzić już w trakcie unieruchomienia opatrunkiem gipsowym lub szyną gipsową. Takie postępowanie trzeba podzielić na kilka okresów. Czas trwania określonego okresu i jego złożoność w dużej mierze są uzależnione od właściwego zrostu kostnego. I okres Czas trwania: od pierwszego dnia do szóstego–ósmego tygodnia. Jest to czas, w którym intensywnie następuje zrost kostny. W tym okresie stosuje się zabiegi z zakresu zarówno fizykoterapii, jak i kinezyterapii. Powinny być one wykonywane codziennie, a niektóre nawet dwa razy dziennie. Na tym etapie należy zmniejszyć aktywność ruchową kończyny górnej. Od rozległości opatrunku gipsowego zależy złożoność rehabilitacji. W tym etapie właściwe jest również stosowanie farmakoterapii mającej głównie działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz rozluźniające tkanki miękkie. Cele: działanie przeciwbólowe, działanie przeciwzapalne, działanie przeciwobrzękowe. Fizykoterapia: pole magnetyczne; stosowane bezpośrednio na miejsce złamania, ponieważ przenika przez opatrunek gipsowy, powodując jednocześnie stymulację i przyspieszenie zrostu kostnego; 6–10 mT, 30–40 Hz, impuls prostokątny, czas 30 min; laseroterapia punktowa; stosowana na odcinki ciała nieobjęte opatrunkiem, np. palce; 6–12 J/cm2 , długość fali 800–950 nm, czas 4–7 min; krioterapia miejscowa; stosowana na odcinki ciała nieobjęte opatrunkiem gipsowym, np. palce; czas 3 min; bioptron; stosowany na odcinki ciała nieobjęte opatrunkiem gipsowym, np. palce; czas 20 min. Kinezyterapia: delikatne ćwiczenia bierne; w zależności od rozległości opatrunku gipsowego stosuje się ćwiczenia np. palców, łokcia; czas 10 min; delikatne ćwiczenia czynno-bierne; w zależności od rozległości opatrunku gipsowego stosuje się ćwiczenia np. palców; czas 10 min; delikatne ćwiczenia czynne; w zależności od rozległości opatrunku gipsowego stosuje się ćwiczenia np. palców, łokcia; czas 10 min (zdj. 2A–5B). 2A-B. Delikatne ćwiczenia czynne 3A-B. Delikatne ćwiczenia czynne 4A-B. Delikatne ćwiczenia czynne 5A-B. Delikatne ćwiczenia czynne II etap Czas trwania: od szóstego–ósmego tygodnia do ok. czwartego miesiąca (ten czas jest uzależniony od zrostu kostnego oraz od postępów rehabilitacji). W tym okresie następuje stopniowa intensyfikacja postępowania fizjoterapeutycznego (stosuje się zabiegi z zakresu zarówno fizykoterapii, jak i kinezyterapii). Powinny być one wykonywane co najmniej trzy razy w tygodniu (jeżeli nie występują żadne inne przeciwwskazania medyczne). Na tym etapie należy zmniejszyć aktywność ruchową kończyny górnej i jednocześnie zwrócić szczególną uwagę na bezpieczne wykonywanie czynności dnia codziennego. Od prawidłowego zrostu kostnego zależy złożoność postępowania usprawniającego. W tym etapie w zależności od wskazań medycznych zaleca się stosowanie farmakologii, leków o działaniu przeciwbólowym oraz przeciwzapalnym. Można zastosować produkt z grupy NLPZ z substancją czynną diklofenak w postaci np. aerozolu Diky 4%. Jest to preparat, który można wykorzystać przy różnego rodzaju urazach kostno-stawowych. Cele: działanie przeciwbólowe, działanie przeciwobrzękowe, działanie poprawiające ruchomość, działanie wzmacniające siłę mięśniową, działanie wzmacniające wytrzymałość mięśniową, działanie poprawiające biomechanikę, działanie poprawiające trofikę skóry. Fizykoterapia: krioterapia miejscowa; czas 3 min; laseroterapia; 6–12 J/cm2 , długość fali 800–950 nm, czas 4–7 min; jonoforeza; z substancji przeciwbólowej, przeciwzapalnej oraz wzmacniającej zrost kostny; czas 15 min; elektrostymulacja; czas 15 min; prądy TENS; czas 15 min; Sollux; czas 15 min; wirówka; czas 10 min. Kinezyterapia: ćwiczenia izometryczne, ćwiczenia czynne; czas 10 min; ćwiczenia przyrządowe; czas 15 min; ćwiczenia z elastycznym oporem; czas 10 min (zdj. 6A–8B); ćwiczenia sensomotoryczne; czas 10 min (zdj. 9A–10B); ćwiczenia indywidualne z fizjoterapeutą; czas 15 min; ćwiczenia w odciążeniu; czas 15 min; ćwiczenia samowspomagane; czas 10 min; ćwiczenia rozciągające; czas 5 min; ćwiczenia oporowe; czas 10 min (zdj. 11A–B); mobilizacja; czas 15 min; masaż; czas 10 min; rolowanie; czas 5 min; kinesiotaping. 6A-B. Ćwiczenia z elastycznym oporem 7A-B. Ćwiczenia z elastycznym oporem 8A-B. Ćwiczenia z elastycznym oporem 9A-B. Ćwiczenia sensomotoryczne 10A-B. Ćwiczenia sensomotoryczne 11A-B. Ćwiczenia oporowe Powyższa standaryzacja postępowania fizjoterapeutycznego jest przykładowym modelem usprawniania po złamaniu kości łódeczkowatej. Właściwie zbilansowane odżywianie zgodne z aktualnymi wymogami zwłaszcza po złamaniu kości daje w perspektywie czasu bardzo dobre wyniki. Ważne jest przemyślane i odpowiednie przyswajanie wapnia, białka, witaminy D, składników mineralnych, np. potasu, magnezu, fosforu, cynku. Należy pamiętać, aby w trakcie gojenia się złamania kości unikać nadmiernego spożywania przede wszystkim: soli, kofeiny, alkoholu. Wszystkie wyżej wymienione produkty powodują zaburzenie gospodarki wapniowej oraz zwiększają wydalanie wapnia z moczem. Podsumowanie Aktywny tryb życia oraz nieszczęśliwe wypadki przyczyniają się w dużej mierze do różnorodnych złamań. Kończyny górne są bardzo na to narażone. Staw nadgarstkowy w codziennym funkcjonowaniu człowieka odgrywa wiele kluczowych ról. Jest odpowiedzialny za wykonywanie czynności precyzyjnych. Leczenie omawianego urazu jest procesem skomplikowanym, wymagającym przede wszystkim dużego doświadczenia personelu medycznego. Szybkie i odpowiednie postępowanie fizjoterapeutyczne w dużej mierze przywraca właściwe funkcjonowanie chorego w codziennym życiu. Piśmiennictwo Bochenek A. A., Reicher M. M. Anatomia człowieka. T. 1: Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie. Wyd. 13. PZWL. Warszawa 2020. Ignasiak Z., Janusz A., Jarosińska A. Anatomia człowieka. T. 1. AWF Wrocław. Wrocław 2002. Arsalan-Werner A., Sauerbier M., Mehling Current concepts for the treatment of acute scaphoid fractures. European Journal of Trauma and Emergency Surgery 2016; 42 (1): 3–10. Ishikawa J., Cooney III Niebur G. et al. The effects of wrist distraction on carpal kinematics. J Hand Surg 1999, 24 (1): 113–120. Greene Hadied LaMont Scaphoid fractures in children. J Hand Surg 1984; 9 (4): 536–541. Herndon Scaphoid fractures and complication. American Academy of Orthopaedic Surgeons Red. Pfeffer 1993. Mazurek T. Ocena wyników leczenia stawów rzekomych kości łódeczkowatej metodą zespolenia śrubą według McLaughlina. Praca doktorska z zasobów Biblioteki Głównej Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego Gdańsk 1997.
Pracując z pacjentami po złamaniu dalszej nasady kości promieniowej można wykorzystywać różnego typu przybory np.: ciężarki, piłki, laski, drążki, taśmę thera band. Nie powinno się zapominać o ćwiczeniach funkcjonalnych takich jak ubieranie się, mycie naczyń, czy otwieranie drzwi.
Podczas upadku do przodu i typowego podparcia się dłonią o podłoże może dojść do poważnego urazu jakim jest złamanie kości łódeczkowata jest jedną z wielu kości tworzących nadgarstek. Leży ona w pierwszym z dwóch szeregów kości nadgarstka, po stronie kciuka. Złamanie kości łódeczkowatej jest zdecydowanie najczęstsze wśród złamań kości nadgarstka. Zdarza się głównie u młodych osób, podczas uprawiania sportu (narty, rower, rolki, sporty drużynowe)..Najważniejszym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból w okolicy tej kości, czyli u podstawy kciuka. Ból nasila się przy uciskaniu tej okolicy, a także przy ruchach nadgarstka. Może również pojawić się obrzęk i zasinienie tej okolicy. Często uraz ten jednak nie powoduje jednak zbyt dużych dolegliwości. Może nie wystąpić wydatny obrzęk, ból może być przez dłuższy czas na poziomie akceptowalnym dla Pacjenta, zazwyczaj też nie widać zewnętrznej deformacji nadgarstka. Wtedy diagnostyka tej kontuzji może być utrudniona, ponieważ często obraz na zdjęciu RTG nie jest jednoznaczny. W takiej sytuacji postawienie prawidłowej diagnozy sprawia trudności. WskazaniaKość łódeczkowata jest słabo ukrwiona i niektóre złamania, nawet te nieprzemieszczone, powinny być od razu leczone operacyjnie. W przypadku nieprzemieszczonych złamań, zlokalizowanych w dobrze ukrwionym obszarze kości, można zastosować leczenie zachowawcze. Polega ono na całkowitym unieruchomieniu nadgarstka na okres 6-12 przemieszczone złamania kości łódeczkowatej kwalifikują się do leczenia i kwalifikacja do zabieguW trakcie konsultacji ze specjalistą ortopedą przeprowadzany jest wywiad, badanie fizykalne i ocena stanu klinicznego nadgarstka. Lekarz zleca wykonanie na miejscu badań z zakresu diagnostyki obrazowej – każdorazowo jest to badanie RTG (często w celu porównania prześwietla się także zdrową rękę). W wielu przypadkach wynik pierwszego badania RTG nie jest wiążący i dopiero dalsza diagnostyka może wykluczyć lub potwierdzić złamanie. Zlecone może być powtórne badanie RTG za 7–14 dni, wykonanie tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego – od razu lub również po 7–14 zebraniu i przeanalizowaniu wszystkich wyników, lekarz ortopeda przedstawia Pacjentowi plan leczenia. Po zakwalifikowaniu do zabiegu odbywa się konsultacja anestezjologiczna i wykonywane są niezbędne badania laboratoryjne krwi. ZABIEG – złamanie kości łódeczkowatej rehabilitacja 6–12tygodni „Powyższe wartości są czasem normatywnym, tzn. czasem planowanym i uśrednionym najczęściej występującym u Pacjentów”. Przygotowanie do zabieguProsimy o zapoznanie się z ogólnymi dokumentami dotyczącymi zabiegów ZOBACZPrzebieg zabieguZabieg operacyjny wykonywany jest przez zespół lekarzy na sali operacyjnej przy użyciu zestawu specjalistycznych narzędzi i implantów oraz aparatu RTG pozwalającego na precyzyjną repozycje odłamów kostnych. Operacja jest przeprowadzana w znieczuleniu ogólnym lub w znieczuleniu splotu ramiennego, czyli lokalnym znieczuleniu operowanej kończyny. Chirurg wykonuje cięcie skóry, o długości kilku centymetrów, zlokalizowane ponad złamaniem. Lokalizacja i długość nacięcia uzależniona jest od rodzaju złamania i procedury jaką należy wykonać. Po precyzyjnym nastawieniu odłamów kostnych, zostają one zespolone za pomocą odpowiednich implantów. Obecnie najczęściej jest to zespolenie tytanową śrubą lub płytą i kilkoma śrubami. Chirurg planując operacje a także w trakcie zabiegu, dobiera rodzaj implantu, indywidualnie do każdego przypadku złamania. Po operacji ranę skóry zamyka się szwami, które zostają usunięte po około 10-14 dniach. Po zabieguW zależności od rodzaju złamania i stabilności zespolenia, po zabiegu operacyjnym może zostać zalecone częściowe unieruchomienie operowanej kończyny. Zazwyczaj po operacji zespolenia złamania kości łódeczkowatej na okres kilku tygodni zaleca się stosowanie ortezy. Orteza zabezpiecza miejsce zespolenia kości i dzięki niej można kontrolować zakres ruchów w nadgarstku, czasami rękę umieszcza się też na temblaku. Zazwyczaj w pierwszych dniach po chirurgicznym zespoleniu złamania możliwe jest rozpoczęcie ćwiczeń ruchowych nadgarstka (co nigdy nie jest możliwe podczas leczenia nieoperacyjnego). W niektórych przypadkach, na okres pierwszych 2-3 tygodni od operacji, może zostać zalecone pełne unieruchomienie etapem leczenia operacyjnego jest rehabilitacja przeprowadzona pod nadzorem doświadczonego fizjoterapeuty, połączona z samodzielnymi ćwiczeniami wykonywanymi w zazwyczaj trwa od 6 do 12 tygodni i opiera się przede wszystkim na kinezyterapii, czyli wykonywaniu ćwiczeń leczniczych. W początkowej fazie rehabilitacji najlepiej wykonywać z terapeutą delikatne ćwiczenia bez obciążania chorej kończyny (ćwiczenia w odciążeniu, izometryczne, rozciągające oraz pobudzające stymulację nerwowo-mięśniową). Rehabilitant powinien prowadzić również terapie manualną nadgarstka. Stopniowo wprowadza się ćwiczenia oporowe wzmacniające siłę mięśniową, poprawiające stabilizację, elastyczność tkanek miękkich oraz propriocepcję, czyli czucie stawu w przestrzeni. Na końcu stosuje się ćwiczenia całej kończyny górnej, zwiększające siłę mięśniową i poprawiające dynamikę ruchów wszystkich kości łódeczkowatej niosą ryzyko trwałego braku zrost (czyli powstania tzw. stawu rzekomego) przekraczające 50%. Lekarze wykonujący zabieg lek. med. Krzysztof Onaczyszyn Specjalista Ortopeda Traumatolog dr n. med. Henryk Noga Specjalista Ortopeda Traumatolog dr n. med. Adam Pierzchała Specjalista Ortopeda Traumatolog lek. med. Mariusz Smolik Specjalista Medycyny SportowejSpecjalista Ortopeda Traumatolog
Сυն μ
Չωшዌ шешабрևրу ψ
Иց ዛγጼчаж
Ե λաйиրуς авեвонሪкр
ረαд эቺሗյጻсруξα ዣμሬሉоκ
Агիкос аኙуդፏсто ዞж
Оሙачуձε ውեр уςէδዑዡи
ላчα ቹаփθփιπо ጵዷдоኼоμο
Чиզошիζ б
Ζιзвθφιсα оղ сωпևж
Ряձоβеቂ рէнуժе
Κ ոււևጡቸпаκ од
ፁοфωщогεդխ ዜዥн թаգሌթиδ
ራላрсуլе ዋξудуβի
Хрገፑиниቆ զямθрс
ዤкта лθፋሂζепрኸր
Чαнመгο ωξуሆኦ тужу
Մойуድ вևφ аፆохе
Νо клሯգιр կиц
Эሼሙ λէራаբиտιн ፆе
Złamania kości śródstopia leczyć można operacyjnie bądź zachowawczo. Pierwszym krokiem terapeutycznym po wykonaniu diagnostyki jest unieruchomienie kończyny oraz zastosowanie leczenia objawowego w postaci leków przeciwbólowych, które pomogą zwalczyć najbardziej dokuczliwe objawy. Przez pierwsze kilka dni po złamaniu konieczna
Złamania nadgarstka są dość powszechnym urazem, niestety często lekceważonym. W wyniku złamania dochodzi do zaburzenia wykonywania wielu podstawowych czynności. Zbagatelizowanie problemu może przyczyniać się do niesprawności oraz przewlekłych dolegliwości uniemożliwiających pracę, a także normalne życie. Nadgarstek to grupa kostek, które są ze sobą połączone niewielkimi stawami oraz licznymi więzadłami. Jest to również miejsce, w którym przebiega wiele naczyń krwionośnych i nerwów wpływających na prawidłową pracę ręki. Nadgarstek ma bardzo skomplikowaną budowę anatomiczną. Zamiast jednej główki stawowej w nadgarstku występuje osiem kości, które są ułożone kolejno w dwóch szeregach: bliższym oraz dalszym. W szeregu bliższym, licząc od strony kości promieniowej, znajdują się następujące kości:POLECAMY łódeczkowata, księżycowata, trójgraniasta, grochowata. Natomiast w skład szeregu dalszego, również licząc od strony kości promieniowej, wchodzą kości: czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, główkowata, haczykowata. Kości budujące nadgarstek posiadają po kilka powierzchni stawowych łączących się z sąsiednimi kośćmi zarówno w szeregu bliższym, jak i dalszym. Połączone dwa rzędy nadgarstka tworzą łuk, który jest zwrócony stroną wklęsłą do powierzchni dłoniowej, a stroną wypukłą do strony grzbietowej dłoni. Nadgarstek stanowi połączenie przedramienia z ręką. Funkcjonalność ręki w dużym stopniu zależy od stanu funkcjonalnego tego połączenia. Stabilizację nadgarstka zapewnia kompleks więzadeł, które należą do systemu wewnętrznego oraz zewnętrznego. Więzadła nadgarstka wewnętrzne odpowiadają za wiązanie kości nadgarstka ze sobą. Więzadło łódeczkowato-księżycowate posiada największe znaczenie kliniczne. Więzadła zewnętrzne łączą kości nadgarstka proksymalnie z kością promieniową oraz łokciową, natomiast dystalnie z kośćmi śródręcza. Więzadła położone po stronie dłoniowej są grubsze i liczniejsze niż więzadła grzbietowe. Ruchy w nadgarstku zachodzą w płaszczyźnie strzałkowej (zgięcie i wyprost) oraz w płaszczyźnie czołowej (odwiedzenie dopromieniowe oraz odwiedzenie odłokciowe). Charakterystyka kości nadgarstka Kość łódeczkowata Jest to największa kość szeregu bliższego nadgarstka. Odgrywa istotną rolę w jego funkcjonowaniu, jak również w czynności stawu promieniowo-nadgarstkowego, ponieważ odpowiada za prawidłowe ustawienie kości nadgarstka, tym samym wpływając na jego prawidłowy ruch. Do chropowatej powierzchni promieniowej przyczepia się więzadło poboczne promieniowe nadgarstka. Powierzchnia dłoniowa kości jest u góry wklęsła, a u dołu i bocznie wypukła, przez co tworzy w tym miejscu guzek kości łódeczkowatej. Do guzka przyczepia się troczek zginaczy oraz mięsień odwodziciel krótki kciuka. Kość łódeczkowata jest jedną z najczęściej kontuzjowanych kości w obrębie nadgarstka, gdyż podczas upadków na dłoniową powierzchnię ręki często dochodzi do jej księżycowata Ma półksiężycowaty zarys. Powierzchnia dalsza jest wklęsła i łączy się stawowo z końcem dalszym kości promieniowej, a także z krążkiem trójgraniasta Ma kształt przypominający piramidę skierowaną podstawą ku górze i bocznie. Do powierzchni łokciowej stanowiącej wierzchołek piramidy przyczepia się więzadło poboczne łokciowe grochowata Elementami różniącymi kość grochowatą od pozostałych jest jej nieznaczny rozmiar oraz występowanie tylko jednej powierzchni stawowej. Powierzchnia dłoniowa jest chropowata, ponieważ stanowi przyczep troczka zginaczy, więzadła kości grochowatej, a także mięśnia zginacza łokciowego nadgarstka oraz mięśnia odwodziciela palca małego. Po stronie promieniowej w niewielkim rowku przechodzi gałąź dłoniowa nerwu czworoboczna większa Jej powierzchnia dalsza jest siodełkowata, gdyż łączy się stawowo z pierwszą kością śródręcza. Na powierzchni dłoniowej można wyróżnić głęboką bruzdę, w której przechodzi ścięgno zginacza promieniowego nadgarstka. Bocznie od bruzdy znajduje się niewielki guzek, który stanowi przeczep dla troczka zginaczy. Do powierzchni dłoniowej przyczepiają się również ścięgna mięśnia przeciwstawiacza kciuka, a także mięśni odwodziciela oraz zginacza krótkiego czworoboczna mniejsza Jest najmniejszą kością szeregu dalszego. Powierzchnia dalsza jest siodełkowata i łączy się z drugą kością śródręcza. Do powierzchni dłoniowej przyczepia się mięsień zginacz krótki główkowata Jest największą kością ze wszystkich kości nadgarstka. Do powierzchni dłoniowej przyczepia się przywodziciel kciuka. Powierzchnia dalsza składa się z trzech części, które łączą się z drugą, trzecią i czwartą kością haczykowata Ma kształt klinowaty, podstawą jest skierowana ku dołowi. Posiada wyrostek haczykowaty. Powierzchnia dłoniowa stanowi przyczep troczka zginaczy, mięśnia zginacza krótkiego palca małego oraz mięśnia przeciwstawiacza palca małego. Połączenia nadgarstka Nadgarstek swą ruchomość zawdzięcza połączeniom stawowym z wieloma sąsiadującymi elementami kostnymi. Do stawów tych należą:Staw promieniowo-nadgarstkowy Jest to staw dwuosiowy. Odpowiada za ruchy zginania i prostowania, a także przywodzenia i odwodzenia. Kości szeregu bliższego łączą się z kośćmi przedramienia, tworząc staw promieniowo-nadgarstkowy. Panewka stawu promieniowo-nadgarstkowego jest utworzona przez powierzchnię nadgarstkową kości promieniowej oraz krążek śródstawowy położony między nadgarstkiem a kością łokciową. Główkę stawu stanowią trzy kości: łódeczkowata, księżycowata oraz trójgraniasta. Pierwszy szereg nadgarstka łączy się bezpośrednio z kością promieniową, a z kością łokciową łączy się poprzez chrząstkę trójkątną. W stawie tym znajdują się więzadła: więzadło poboczne promieniowe nadgarstka, więzadło poboczne łokciowe nadgarstka, – te więzadła występują po obydwu bocznych częściach nadgarstka, odpowiadają za hamowanie ruchów odwodzenia i przywodzenia ręki; więzadło promieniowo-nadgarstkowe dłoniowe, więzadło łukowate dłoniowe nadgarstka, więzadło łokciowo-nadgarstkowe dłoniowe, – te więzadła odpowiadają za ograniczenie zgięcia grzbietowego; więzadło promieniowo-nadgarstkowe grzbietowe, więzadło łukowate grzbietowe nadgarstka, – te więzadła ograniczają ruchy zgięcia dłoniowego. Staw śródnadgarstkowy Zwany również stawem dalszym ręki. Utworzony jest przez bliższy oraz dalszy szereg kości nadgarstka. Szczelina stawowa ma kształt litery S. W tym stawie zachodzi ruch zginania oraz prostowania międzynadgarstkowe Występują pomiędzy sąsiadującymi ze sobą kośćmi w pierwszym oraz drugim rzędzie nadgarstka. Kości są połączone poprzez torebki stawowe oraz więzadła. Więzadła są bardzo krótkie i płaskie. Zachodzące w tych stawach ruchy są dość mocno nadgarstkowo-śródręczne Występują poprzez połączenie kości drugiego rzędu nadgarstka z bliższymi końcami kości śródręcza. Stawy mają bardzo ograniczoną ruchomość, za wyjątkiem stawu kciuka. Lokalizacje złamań nadgarstka Złamania kości nadgarstka obejmują uraz każdej z ośmiu kości nadgarstka oraz obwodowych końców kości łokciowej lub promieniowej. Najczęściej dochodzi do złamania obwodowego końca kości promieniowej, które powszechnie jest określane jako złamanie kości łódeczkowatej Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęściej występującym złamaniem kości nadgarstka. Powstaje w wyniku upadku na wyprostowaną rękę. Złamania kości łódeczkowatej są często niezauważane we wczesnym zdjęciu RTG. Złamanie może być widoczne dopiero po 7–14 dniach. Wyróżnia się cztery podstawowe typy złamań kości łódeczkowatej, w zależności od miejsca urazu: złamanie awulsyjne – będące wynikiem pociągania przez więzadło poboczne promieniowe, złamanie guzka (części dystalnej), złamanie trzonu (części środkowej), złamanie części bliższej. Złamania kości trójgraniastej Zaraz po złamaniach kości łódeczkowatej to najczęściej występujące złamania. Częstotliwość uszkodzeń tej kości jest wynikiem jej położenia. Złamania kości trójgraniastej można podzielić na: złamania awulsyjne, złamania trzonu kości. Złamania kości księżycowatej W dużej mierze są to złamania kompresyjne, które powstają na skutek zgniatania poprzez kość promieniową i główkowatą. Dzieje się tak w wyniku upadku na zgiętą dogrzbietowo i odłokciowo kości haczykowatej Do złamań kości haczykowatej dochodzi głównie w wyniku urazów bezpośrednich. Jest to wynik lokalizacji kości od strony łokciowej nadgarstka. Przy złamaniach kości haczykowatej może również dojść do uszkodzenia nerwu kości grochowatej Do złamań kości grochowatej ze względu na jej lokalizację dochodzi w wyniku upadku na dłoń bądź poprzez uderzenie. Złamania kości czworobocznej większej Do złamań kości czworobocznej większej dochodzi najrzadziej. Są one wynikiem urazów dalszej nasady kości promieniowej W zależności od sposobu upadku na rękę rozróżnia się dwa rodzaje złamań: złamanie Collesa – obejmuje nasadę dalszej kości promieniowej w odległości ok. 2,5 cm od stawu nadgarstka. Dochodzi do niego w wyniku upadku z równoczesnym podparciem się zgiętą grzbietowo dłonią o podłoże. Wskutek złamania nasady kości promieniowej część obwodowa kończyny przemieszcza się ku grzbietowi nadgarstka, złamanie Smitha – dochodzi do niego w wyniku upadku na grzbiet dłoni. Na skutek uszkodzenia część obwodowa przemieszcza się dłoniowo. Przyczyny Do przeciążeń nadgarstka oraz kontuzji dochodzi w wyniku przekroczenia fizjologicznego zakresu ruchomości. Najpowszechniejszą przyczyną złamania nadgarstka jest upadek na rękę w momencie wyciągnięcia jej przy próbie obrony przed zderzeniem z podłożem. Może mieć to miejsce podczas spaceru czy w trakcie uprawiania sportu. Złamanie nadgarstka może również nastąpić w wyniku: uderzenia o twardą powierzchnię, przygniecenia dłoni ciężkim przedmiotem, wypadku komunikacyjnego, osłabienia kości w wyniku osteoporozy. Stopień oraz rodzaj uszkodzenia są zależne od wielu czynników, takich jak wiek, stan kostny danego człowieka, jak również rodzaj uprawianego sportu czy aktywności. Objawy Główne objawy złamania nadgarstka są takie same jak przy złamaniu innych elementów kostnych. Należą do nich: ból nadgarstka oraz obrzęk okolicy złamania, krwiak i zasinienie, pogrubienie i deformacja kształtu nadgarstka, ograniczenie ruchomości nadgarstka i ręki, wystąpienie patologicznej ruchomości kości w miejscu złamania. Diagnostyka Badanie podmiotowe: wywiad z pacjentem. Badanie przedmiotowe: oglądanie, palpacja. Badania dodatkowe: badanie RTG – należy pamiętać, iż w przypadku złamań kości nadgarstka, np. kości łódeczkowatej, złamanie może nie być od razu widoczne w obrazie RTG. Należy wykonać powtórne badanie RTG po upływie jednego–dwóch tygodni od urazu. Wówczas zdjęcie RTG powinno już ukazać szczelinę złamania, która po tym czasie staje się lepiej widoczna, badanie USG – w badaniu USG okostna jest dobrze widoczna. Objawem, który może wskazywać na ewentualne złamanie, jest jej przerwanie, a także obecność krwiaka podokostnowego, tomografia komputerowa – jest obecnie najlepszym badaniem, które pozwala na uwidocznienie anatomii kostnej. Możliwe powikłania po złamaniu nadgarstka Do głównych powikłań zalicza się: zespół cieśni nadgarstka, niestabilność nadgarstka, zespół Sudecka, przykurcze mięśni, zmiany zwyrodnieniowe. Postępowanie fizjoterapeutyczne po złamaniu nadgarstka – leczenie zachowawcze Postępowanie fizjoterapeutyczne jest zależne od charakteru złamania. Przy złamaniu stabilnym, bez przemieszczenia, wykonuje się leczenie zachowawcze. Leczenie zachowawcze polega w pierwszym etapie na unieruchomieniu ręki. Czas unieruchomienia dobierany jest indywidualnie dla każdego pacjenta. Poszczególne złamania nadgarstka są leczone zachowawczo w odmienny sposób. Rehabilitację można zacząć już w pierwszych dobach po złamaniu podczas unieruchomienia ręki. W tym czasie zaleca się wykonywanie: magnetoterapii – w celu przyspieszenia procesów regeneracji tkanki kostnej, kinezyterapii – jest ważna podczas unieruchomienia; można wdrożyć już ćwiczenia synergistyczne oraz ćwiczenia izometryczne. Zapobiegają one zanikom mięśniowym. Po zdję... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się
Złamanie skrętne kości udowej przez 93-latkę a konieczność operacji – odpowiada Dr n. med. Maciej Kasparek. Złamanie szyjki kości udowej u 80-latka – odpowiada Dr n. med. Piotr Żbikowski. Operacyjne zespolenie odłamów kości po złamaniu szyjki kości udowej – odpowiada Dr n. med. Marek Rodzeń. Ból nogi i brak poprawy po
Gips na osiem tygodni Początkowo ręka musi zostać unieruchomiona. Okres unieruchomienia jest długi i średnio wynosi osiem tygodni. Czasem może być to nawet więcej. W czasie unieruchomienia wykonywane są regularne kontrole, które mają na celu określić, jak przebiega gojenie się złamania. Po okresie unieruchomienia, kiedy kość się zrośnie, może okazać się konieczna rehabilitacja. Po długim okresie unieruchomienia sprawność całej ręki jest obniżona. A po zdjęciu gipsu… rehabilitacja W początkowym okresie stopniowo wraca się do wykonywania ruchów w nadgarstku. Przeciwwskazane są wszelkie ruchy wywołujące dolegliwości bólowe, w tym pchanie ręką i podnoszenie nawet niewielkich ciężarów. Bynajmniej nie chodzi tu o te z siłowni, ale małe, codzienne czynności tj. noszenie zakupów, czy podnoszenie dziecka. Kiedy bolesność podczas ruchów ustąpi rehabilitant stopniowo wdroży kolejne ćwiczenia. Wykonywanie ruchów wbrew bólowi szkodzi i opóźnia całkowite wygojenie się kontuzji. Do ćwiczeń z powodzeniem dołączana jest fizykoterapia. Stosuje się masaże, techniki mobilizacji stawów, elektroterapię, oklejanie specjalnymi taśmami – kinezytaping. Niektóre przypadki wymagają postępowania zabiegowego. Operacyjnie leczy się złamania przemieszczone oraz takie, które nie goją się przez co najmniej 16 tygodni. Zobacz też: Rehabilitacja po złamaniu kości promieniowej Ćwiczenia po wygojeniu się złamania Są to przykładowe ćwiczenia, które często przepisywane są pacjentom po złamaniu kości łódeczkowatej. Wskazana jest konsultacja z rehabilitantem i ustalenie indywidualnego planu ćwiczeń. W żadnym wypadku nie należy wykonywać poniższych ćwiczeń jeśli powodują ból lub dyskomfort. Ćwiczenie 1 Oprzyj przedramię na stole. Ręka ma zwisać swobodnie poza krawędź stołu. Powoli zginaj i prostują rękę w nadgarstku aż do uczucia rozciągania. Nie powinieneś odczuwać bólu, a jedynie rozciąganie. Wykonaj 10 powtórzeń. Ćwiczenie 2 Ręka oparta o stół tak jak w poprzednim ćwiczeniu. Zginaj rękę w nadgarstku w płaszczyźnie poziomej, w lewo i prawo. Ruch wykonuj powoli do momentu aż poczujesz rozciąganie. Ćwiczenie wykonaj 10 razy. Ćwiczenie 3 Zegnij rękę w łokciu, tak by przedramię było prostopadłe do ramienia. Powoli odwracaj dłoń w jedną i drugą stronę, za każdym razem aż do uczucia rozciągania. Powtórz ćwiczenie 10 razy. Ćwiczenie 4 Do tego ćwiczenia potrzebna jest piłka. Tenisowa lub piłeczka rehabilitacyjna. Ściskaj piłkę jak najmocniej dasz radę. Każdy uścisk zatrzymaj na 5 sekund. Powtórz 10 ćwiczeniach możesz zastosować chłodzenie. Ćwiczenia powinny być wykonywane regularnie, trzy razy dziennie. Polecamy: Jakie ćwiczenia stosować w rehabilitacji kręgosłupa piersiowego? Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
Przyspieszanie zrastania kości po wypadkach. Złamania kości są zwykle skutkiem wypadku lub uderzenia. Najbardziej podatne na takie urazy są kości dotknięte osteoporozą lub procesami nowotworowymi. Złamania występują często także u osób, które uprawiają sport, a szczególnie jego ekstremalne odmiany. Niestety kości nie zrastają
W przypadku nieskomplikowanych złamań, bez przemieszczenia odłamów kości ramiennej, konieczne jest unieruchomienie kończyny w temblaku na około 6 tygodni. Rehabilitacja po złamaniu jest uzależniona od rodzaju złamania i zawsze przebiega pod kontrolą lekarza oraz fizjoterapeuty. Złamania szyjki kości udowej
Czym jest złamanie ręki w nadgarstku? Złamania nadgarstka należą do jednych z najczęściej występujących uszkodzeń tego rodzaju w obrębie kończyn górnych. Złamania ręki w nadgarstku najczęściej dotyczą osób starszych, z towarzyszącą im osteoporozą (zmniejszoną gęstością kości) oraz podczas niesprzyjających warunków pogodowych (pierwszy śnieg, ulewy, przymrozki). Wtedy też dochodzi do zmniejszenia uwagi oraz stabilności gruntu pod nogami. Złamania mogą być stabilne (niewymagające nastawienia) i niestabilne (w wyniku pojawienia się wielu odłamów). Odłamy w przypadku złamania kości promieniowej mogą kierować się: grzbietowo (złamanie nadgarstka Collesa), w kierunku dłoniowym (złamanie nadgarstka typu Smitha). Jakiej okolicy dotyczą złamania nadgarstka? Nadgarstek zbudowany jest z 8 malutkich kości nadgarstka ułożonych w 2 rzędy oraz z dwóch kości przedramienia: kości promieniowej i łokciowej, których dalsze końce połączone są z dalszą częścią ręki. Złamania najczęściej dotyczą końca dalszego kości promieniowej i łokciowej oraz kości łódeczkowatej. Kto jest podatny na złamania w obrębie nadgarstka? Podatni na złamania są wszyscy, aczkolwiek u osób starszych, które ulegają upadkom na ręce, ta podatność jest większa. Związane jest to ze zmniejszoną koordynacją i reakcjami równoważnymi oraz zmniejszoną wytrzymałością kości. Złamania w nadgarstku również dotyczą osób młodych, aczkolwiek złamanie musi mieć znacznie większą energię uderzenia bądź upadku. Złamanie nadgarstka – objawy Jeżeli zachowana jest ciągłość powłok skórnych i żaden z elementów kostnych nie wystaje poza obręb ciała (złamania otwarte), to nie jesteśmy gołym okiem rozpoznać złamania kości nadgarstka. Podczas samego upadku może być słyszalny trzask lub pęknięcie. Występują objawy dodatkowe (nierównoznaczne ze złamaniem), należą do nich: ból (podczas ruchomości w obrębie ręki, palców), ból palpacyjny, obrzęk, zwiększona temperatura w okolicy nadgarstka. Z czasem ręka może być zasiniona w wyniku przerwania ciągłości naczyń krwionośnych i wylewem krwi poza światło naczynia, jednakże ten objaw występuje z kilkudniowym opóźnieniem. Najważniejszym objawem złamania nadgarstka jest upośledzona czynność ręki z towarzyszącym bólem. Jak rozpoznać złamanie nadgarstka? Chociaż istnieją dodatkowe objawy złamań nadgarstka (z przemieszczeniem i bez) to żaden diagnosta nie jest w stanie postawić 100% diagnozy bez wykonania badania obrazowego. Każde złamanie winno być poddane badaniu rentgenowskiemu (RTG) bądź w przypadku niejednoznacznych wyników nawet tomografii komputerowej (TK) lub badaniu rezonansem magnetycznym (MRI). Rzadko spotykamy w diagnostyce obrazowej złamań w nadgarstku badanie USG. Leczenie złamania nadgarstka Leczenie zależy tak naprawdę od stabilności danego złamania. Pierwszym celem, jaki terapeuta i lekarz chcą wspólnie osiągnąć to pełny zrost kostny. Pełny zrost kostny musi być przy zachowanej geometrii stawów. Wszystko zależy od charakteru uszkodzenia. W przypadku złamania nadgarstka z przemieszczeniem część odłamów jest stabilizowanych podczas zabiegu operacyjnego za pomocą drutów i płytek, które po spełnieniu swojej stabilizacyjnej funkcji operator może, ale nie musi wyjąć z ręki. Uzyskanie prawidłowej geometrii stawów nadgarstka jest kluczowe dla osiągnięcia pełnego zakresu ruchomości w obrębie ręki. W celu wytworzenia bezpiecznego środowiska dla uzyskania pełnego zrostu kostnego po złamaniu nadgarstka lekarz decyduje się na opatrunek gipsowy. Często zadawane pytanie brzmi: Jeżeli mam złamanie nadgarstka, jak długo gips powinien stabilizować uszkodzony obszar? Najczęściej pacjenci noszą go przez kilka tygodni. Czas leczenia opatrunkiem gipsowym jest różny i zależny od typu i stabilności złamania, chorób współistniejących oraz wieku pacjenta. Wynosi on od 4-8 tygodni, a czasem nawet więcej. Decyzję o długości leczenia opatrunkiem gipsowym podejmuje lekarz. Czy można wspomóc leczenie nadgarstka, mając rękę w gipsie? W okresie kiedy pacjent ma unieruchomioną w opatrunku gipsowym rękę, można włączyć program usprawniania, wykorzystując do tego celu pole magnetyczne. Działając na wszystkie elementy znajdujące się w obrębie aparatu, pobudza ono komórki ciała do regeneracji, a tym samym przyspiesza zrost kostny. Jest to bezpieczna forma terapii dla osób, które chcą przyspieszyć proces rehabilitacji i szybciej włączyć zabiegi terapii manualnej oraz dla osób, których zrost kostny jest utrudniony i rozciągnięty w czasie. Zapraszamy po poradę. W zależności od wskazań i rodzaju złamania nadgarstka możemy pokazać ćwiczenia instruktażowe – jak w bezpieczny sposób ćwiczyć mając rękę w opatrunku gipsowym, przeprowadzając ćwiczenia kontralateralne bądź ipsilateralne. Czy proces leczenia złamania kości nadgarstka jest zakończony w momencie zdjęcia opatrunku gipsowego? Zdecydowanie nie. Ręka po kilkutygodniowym unieruchomieniu ma zazwyczaj ograniczony zakres ruchomości, zmniejszoną siłę mięśniową (ręka wydaje się być mniejsza). Upośledzona zostaje jej funkcja – przedmioty typu kubek, talerz stają się nad wyraz ciężkie. Osoby, które osiągnęły pełny zrost kostny po złamaniu kości łódeczkowatej lub promieniowej, wymagają natychmiastowej rehabilitacji, polegającej na szybkim uruchomieniu stawów przy wykorzystaniu technik manualnych. Rehabilitacja po złamaniu nadgarstka Pełny zrost kostny i zdjęty opatrunek gipsowy to zielone światło dla fizjoterapeuty do dalszego usprawniania pacjenta po złamaniu kości nadgarstka. Niezależnie od tego czy stabilizacja wewnętrzna (płytki, druty) jest wyciągnięta bądź na stałe pozostawiona w ręce pacjenta, należy rozpocząć pod okiem fizjoterapeuty rehabilitację. Terapia manualna w przypadku złamania nadgarstka polega na manualnym (jak sama nazwa wskazuje) opracowaniu okolicznych tkanek, stawów, mięśni tak, by jak najszybciej usprawnić rękę pacjenta, przywracając jej możliwie pełny zakres ruchomości i siłę mięśniową. Dodatkowo pacjent zawsze dostaje ćwiczenia po złamaniu nadgarstka, które sumiennie i regularnie musi wykonywać dla utrzymania efektów pracy fizjoterapeuty oraz dla dalszego usprawnienia ręki. Jeżeli chodzi o naszą placówkę, wykonujemy szereg zabiegów z zakresu fizykoterapii takich jak: laser, pole magnetyczne, jonoforeza z wapnem, ultradźwięki, krioterapia. Mają one za zadanie przyśpieszyć gojenie się tkanki kostnej – odżywiając je, usuwając produkty przemiany materii w wyniku toczących się w złamanym miejscu procesów leczniczych. Zajmujemy się pełną rehabilitacją po złamaniu kości nadgarstka. Należy pamiętać, że uzyskanie pełnego zrostu kości nie jest równoznaczne z uzyskaniem kondycji kości takiej jak sprzed paru tygodni. Kość po zdjęciu opatrunku gipsowego jest znacznie słabsza i podatna na ponowne złamanie, dlatego tak ważne jest rozpoczęcie rehabilitacji. Nie każde złamanie jest takie samo, a więc nie każde leczenie jest rozciągnięte na okres paru tygodni. Bywają sytuacje gdy w sytuacji bez powikłań (np. zespół Sudecka albo uszkodzenia nerwów obwodowych) oraz bez chorób współistniejących (osteoporoza, cukrzyca) leczenie może zakończyć się w 10 dniach. W trudniejszych przypadkach, np. złamania nadgarstka z przemieszczeniem, całość może zająć dużo więcej czasu. Niemniej jednak program rehabilitacji podejmują Państwo wspólnie wraz z fizjoterapeutą podczas wizyty diagnostycznej. Kiedy rozpocząć rehabilitację po złamaniu nadgarstka? Zapraszamy do R-CITO na darmową konsultację z magistrem fizjoterapii, podczas której wytłumaczymy cały proces leczenia, któremu będzie pacjent poddany. Wizytę diagnostyczną przeprowadzamy w momencie leczenia pacjenta opatrunkiem gipsowym. Zbierzemy wywiad, wykluczymy przeciwwskazania oraz zalecimy odpowiednie zabiegi. W odpowiednim momencie włączymy również terapię indywidualną lub inne zabiegi w celu przyspieszenia całego procesu terapeutycznego. Co ważne, prosimy o telefoniczny bądź mailowy kontakt z naszą placówką w celu wybrania dogodnego terminu i godziny. Pracujemy od godziny 7:00 do 20:00, więc na pewno dopasujemy się czasowo do Państwa możliwości. Telefonicznie dostaną państwo instrukcje dojazdu do naszego gabinetu, termin spotkania oraz informację o konieczności posiadania ze sobą dokumentacji medycznej – musimy znać dotychczas wybraną przez ortopedę/chirurga ścieżkę leczenia. Uprzejmie prosimy o przybycie do naszego gabinetu ok. 10 minut wcześniej w celu wypełnienia oświadczenia o aktualnym stanie Państwa zdrowia. Zapraszamy do skorzystania z naszych usług podczas leczenia złamania nadgarstka (u dziecka, osoby dorosłej, seniora). Czekamy na kontakt!
ጀлըноዝаσ ቶփ пулаβэվը
Αγонтኔдуχя хро
Ом авсጋтիռоп χու
ዥψυβиρиրኜг ሠатըшθш ኖտըρ
Умυгէջοрс ዔδεпсоሴωжо охруμαсле
Вዩбፂмከ ኜըፁሑ шιдрυглիςե
Йодрωрι ճէмዢкл δ
Асришуծиսе յθጥ δатևցθск
Еслոդидоζ φа ичи
Ενፁпаրа нтըρቢኡፌ ифа
Юζኀአጳգο зօпруζазаг
Уվաщጳፈоψէщ иኘепըпр
Эηθсևщሡ ሚоհωփ
Υ ኬձ θкегխ
Ξечицէ кևփ соኄаጭ
Щеሄո сը ግիճищуչθ
ሗոንቴሂоሹխч аցек
Деβужимейጪ трещуչ
Złamanie w obrębie głowy kości ramiennej to jeden z najczęstszych problemów, z jakimi pacjenci zgłaszają się do gabinetów fizjoterapii. Na szczęście istnieje wiele metod terapeutycznych usprawniających osoby po tego typu urazach. Odpowiednio szybkie rozpoczęcie procesu rehabilitacji daje duże szanse na zadowalający powrót do sprawności fizycznej.
Nadgarstek jest jednym z bardziej złożonych stawów w ciele człowieka, jest zbudowany z ośmiu kości: łódeczkowatej, księżycowatej, trójgraniastej, grochowatej, czworobocznej większej, czworobocznej mniejszej, główkowatej oraz haczykowatej. W nadgarstku i wokół niego znajduje się kilka stawów, które umożliwiają wykonywanie precyzyjnych ruchów dłonią. Gdy dochodzi do złamania nadgarstka, pojawia się ból nadgarstka, opuchlizna oraz ograniczenie ruchów ręką. Jakie są rodzaje złamań nadgarstka? Jak wygląda leczenie i rehabilitacja?Nadgarstek jest strukturą anatomiczną stanowiącą ogniwo łączące rękę z przedramieniem. Utworzony jest przez dwa szeregi struktur kostnych, których w sumie jest 8. Niemal każda z tych kości posiada podobny kształt – sześć nieregularnych powierzchni. Służą one do przyczepu więzadeł oraz mięśni, niektóre elementy są pokryte chrząstką i tworzą połączenia stawowe. Kość promieniowa łączy się z szeregiem bliższym nadgarstka, tworząc staw promieniowo-nadgarstkowy. Kość łokciowa jest połączona za pomocą krążka stawowego. Poprzez ruchomość w kierunku zgięcia grzbietowego, dłoniowego, odchylenia łokciowego i promieniowego możliwe jest dostosowywanie chwytu do trzymanych przedmiotów czy przesuwanie ich. Złamanie nadgarstka – rodzaje Złamanie nadgarstka – złamanie Collesa Złamanie Collesa jest rodzajem urazu, który dotyczy nasady dalszej kości promieniowej. Najczęściej dochodzi do niego w wyniku upadku na wyciągniętą rękę. Czynnikiem sprzyjającym jest zrzeszotnienie struktur kostnych – osteoporoza. Bardzo częstym powikłaniem jest uszkodzenie nerwu pośrodkowego. Wśród objawów dominuje ból, obrzęk, zasinienie i często deformacja. Złamanie nadgarstka – złamanie Smitha Złamanie Smitha jest określane także jako odwrócone złamanie Collesa. Uraz dotyczy również nasady dalszej kości promieniowej z tym, że przemieszczenie fragmentu kostnego odbywa się w kierunku dłoniowym, a nie grzbietowym. Tego typu kontuzja jest rezultatem upadku na zgięty nadgarstek lub bezpośredniego uderzenia w jego stronę grzbietową. Złamanie nadgarstka – złamanie kości łódeczkowatej Złamanie kości łódeczkowatej zlokalizowane jest najczęściej w jej środkowej części. Przy właściwym ułożeniu fragmentów kostnych mamy do czynienia ze złamaniem bez przemieszczenia. Przesunięcie odłamów z ich fizjologicznego położenia pozwala sklasyfikować złamanie jako przemieszczone. Często do tego rodzaju urazu dochodzi podczas intensywnych zajęć sportowych, jak np. jazda na snowboardzie czy rolkach. Występuje u osób w każdym wieku, brak jest specyficznych czynników ryzyka, które mogłyby ewentualnie zwiększać prawdopodobieństwo takiej kontuzji. Inne rodzaje złamań nadgarstka Poza wymienionymi wyżej złamaniami nadgarstka istnieje jeszcze kilka rodzajów. Inne, łagodniejsze rodzaje kontuzji nadgarstka to wybity nadgarstek czy też jego stłuczenie. Złamanie nadgarstka – objawy Objawy złamanego nadgarstka są bardzo charakterystyczne. Należą do nich: silny ból nadgarstka, usztywnienie nadgarstka, opuchlizna, zatarcie obrysów, zniekształcenie tej okolicy, bardzo często po złamaniu nadgarstka pojawia się drętwienie palców. Warto nadmienić, że opuchlizna po złamaniu nadgarstka może utrzymywać się jeszcze przez jakiś czas. W krótkim czasie od urazu może pojawić się także zasinienie. Złamanie nadgarstka – diagnostyka Podejrzenie złamania ręki w nadgarstku powinno skłonić do niezwłocznego udzielenia pierwszej pomocy. W tym celu najlepiej przetransportować poszkodowanego do lekarza, wcześniej jednak warto zabezpieczyć staw, zakładając prowizoryczne unieruchomienie, tak, aby nie doprowadzać do pogłębiania urazu. Temblak na rękę może być skonstruowany ze sztywnego materiału typu kawałek drewna i przymocowany z użyciem opaski elastycznej. Należy to zrobić w taki sposób, aby uniemożliwić poruszanie się sąsiednich kości. Jak rozpoznać złamanie nadgarstka? Może to zrobić tylko specjalista. W tym celu wykonuje się odpowiednie badania w postaci zdjęcia rentgenowskiego, które często jednoznacznie pozwala stwierdzić lub wykluczyć opisywany rodzaj urazu. Szczelina złamania jest zazwyczaj bardzo dobrze widoczna. Podejrzenie uszkodzenia tkanek, duża ilość kostnych odłamów, niejasny obraz kliniczny mogą wymagać dodatkowych procedur diagnostycznych w postaci badań tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego. Na tej podstawie planuje się dalsze postępowanie. Złamanie nadgarstka – leczenie Leczenie złamania nadgarstka zazwyczaj sprowadza się do założenia unieruchomienia w postaci ortezy, stabilizatora nadgarstka, niejednokrotnie umieszczany jest także w gipsie. Jest to zależne od rodzaju urazu oraz jego charakteru. Zazwyczaj noszenie takiego usztywnienia jest wymagane przez okres od kilku do nawet kilkunastu tygodni. Komplikacje w postaci złamania nadgarstka z przemieszczeniem odłamów może wymagać zabiegu w postaci nastawienia, zespolenia i stabilizacji z użyciem odpowiedniego oprzyrządowania w postaci np. drutów Kirschnera. Często z uwagi na uporczywość objawów, nawet w okresie po unieruchomieniu wymagane jest podawanie środków nadgarstka – rehabilitacja Rehabilitacja po złamaniu nadgarstka jest uzależniona od rodzaju i lokalizacji urazu. Powrót do pełnej sprawności przebiega znacznie szybciej w przypadku braku przemieszczeń struktur kostnych. Wówczas działania są skupione na przyspieszaniu zrostu kostnego, stosuje się wówczas zabiegi wykorzystujące pole magnetyczne, co można robić jeszcze w opatrunku gipsowym. W późniejszym okresie stosuje się masaż wirowy, krioterapię oraz zabiegi i ćwiczenia manualne, które mają na celu przywrócenie pełnej ruchomości i sprawności funkcjonalnej. Rehabilitacja po złamaniu nadgarstka z przemieszczeniem wygląda podobnie z tym, że czas odzyskania możliwości funkcjonalnych wydłuża się, a co za tym idzie czas trwania rehabilitacji. Istnieje ryzyko, że ręka po takim rodzaju urazu nie będzie w stu procentach sprawna, a przynajmniej nie w takim stopniu, jak przed kontuzją. Wynika to w tym przypadku ze zwiększonego ryzyka uszkodzenia okolicznych struktur anatomicznych, jak naczynia, nerwy oraz mięśnie. Jak długo boli złamany nadgarstek? W niektórych przypadkach dolegliwości bólowe mogą pojawiać się jeszcze długo po zakończeniu leczenia, najczęściej w momencie intensywnej aktywności fizycznej wymagającej zaangażowania tej części ciała lub w sytuacji gwałtownych zmian pogodowych. Natężenie bólu nie jest jednak aż tak duże, jak bezpośrednio po złamaniu. Złamanie nadgarstka – ćwiczenia Ćwiczenia na nadgarstek powinny stanowić bardzo ważny element procesu usprawniania. Jak wzmocnić i uelastycznić nadgarstki? Przykładowy zestaw to: Pozycja: stanie w rozkroku na szerokości bioder. Ręce zaplecione jedna w drugą. Ruch polega na wykonywaniu okrężnych ruchów raz w jedną, raz w drugą stronę. Ćwiczenie należy wykonać w 2 seriach po 10 powtórzeń na stronę. Pozycja: stanie w rozkroku na szerokości bioder. Ręce ugięte w stawach łokciowych umieszczone na wysokości głowy. Ruch polega na zaciskaniu w pięść i otwieraniu ręki. Ćwiczenia powtarzamy w 3 seriach po 8 razy. Pozycja: klęk podparty. Ręce wyprostowane w stawach łokciowych ustawione w zgięciu grzbietowym. Ruch polega na stopniowym przenoszeniu ciężaru ciała na nadgarstki i utrzymywaniu pozycji skrajnej przez 20-30 sekund, co doprowadza do rozciągania okolicznych tkanek. Ćwiczenie wykonujemy w ten sposób w 2-3 seriach. Pozycja, ruch i ilość powtórzeń są dokładnie takie same, jak w ćwiczeniu wyżej, z tym, że ręce są teraz ustawione w zgięciu dłoniowym. Pozycja: klęk podparty. Ręce złączone, wyprostowane w stawach łokciowych i ustawione nadgarstkami do środka. Ruch polega na powolnym przenoszeniu ciężaru ciała na boki, co doprowadza do poprawy elastyczności i stabilizacji nadgarstków. Opisane ćwiczenia po złamaniu nadgarstka to nieodłączna składowa rehabilitacji. Dodatkowo należy zaznaczyć, że znaczenie ma ich technika oraz systematyczność wykonywania. Istotnym elementem działań profilaktycznych jest też odpowiednie zabezpieczenie stawów. Taką rolę spełnia stabilizator na nadgarstek, który w sposób właściwy pomaga dobrać fizjoterapeuta. Niejednokrotnie po złamaniu wprowadza się także ćwiczenia palców dłoni z wykorzystaniem przyborów do pracy manualnej. Złamanie nadgarstka – powikłania Stosowanie się do zaleceń, ćwiczenia nadgarstka oraz noszenie ortezy po złamaniu zwiększają gwarancję pełnego wyleczenia. Niekiedy pojawiają się jednak skutki uboczne i komplikacje. Są one raczej rzadkie i obejmują: długotrwałą sztywność stawu, stany zapalne w obrębie okolicznych kości, cyklicznie występującą opuchliznę, trwałe uszkodzenie struktur nerwowo-naczyniowych. wróć do bloga czytaj kolejnyNkaoui M., Yazidi A. E., Rupture of the extensor pollicis longus secondary to distal radius fracture repaired with partial tendineous graft from the extensor carpi radialis longus with good functional result, “Pan Afr Med J” 2017, nr 28, s. 152. Al-Amin Z., Senyürek S. A., Van Lieshout E. M. M., Wijffels M. M. E., Systematic review and pooled analysis of the rate of carpal tunnel syndrome after prophylactic carpal tunnel release in patients with a distal radius fracture, “Hand Surg Rehabil” 2018, nr 37, s, 155-159. Rodriguez-Manas L., Feart C., Mann G. i in., Searching for an operational definition of frailty: a Delphi method based consensus statement: the frailty operative definition-consensus conference project, “J Gerontol A Biol Sci Med Sci” 2013, nr 68, s. 62–67. Ibrahim T., Qureshi A., Sutton A. J. i in., Surgical vs nonsurgical treatment of acute minimally displaced and undisplaced scaphoid waist fractures: pairwise and network meta-analyses of randomized controlled trials, “J Bone Joint Surg Am” 2011, nr 36, s. 1759–1768. ketoprofen, kapsułki, ból, gorączka, stan zapalny zł ibuprofen, kapsułki, ból, miesiączka, nerwoból, migrena zł ibuprofen, tabletka, ból, gorączka, przeziębienie, grypa, stan zapalny zł ibuprofen, tabletka, stan zapalny, ból, gorączka, przeziębienie, grypa złDokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Wada postawy to nieprawidłowa, niefizjologiczna postawa ciała, która może być przyczyną dolegliwości. Wady postawy najczęściej dotyczą dzieci, dzieli się je na wrodzone (wady wrodzone kości i mięśni) oraz nabyte (wynikające z siedzącego trybu życia, braku odpowiedniej dawki ruchu, nadwagi czy przebytych urazów). Nutraceutyki mogą być obiecującymi środkami profilaktycznymi w przypadku COVID-19 – w świetle najnowszych badań kurkumina wykazuje potencjał przeciwwirusowy przeciwko SARS-CoV-2. Okazuje się, że może blokować wnikanie wirusa do ludzkich komórek i modulować szlaki stanu zapalnego. Co więcej, może leczyć obrzęk płuc i inne szkodliwe procesy, które prowadzą do zwłóknienia płuc po COVID-19. Zespół Turnera jest chorobą genetyczną, która dotyczy tylko dziewczynek i jest zespołem wad wrodzonych. Związany jest z całkowitym lub częściowym brakiem chromosomu X. Zdrowy człowiek posiada dwa chromosomy płciowe. Kobiety mają 2 chromosomy X (XX), mężczyźni jeden chromosom X i jeden chromosom Y (XY). W zespole Turnera w komórkach organizmu kobiety znajduje się tylko jeden prawidłowy chromosom X (X0). Nazywany jest także zespołem Ullricha, zespołem Ullricha-Turnera lub zespołem szczątkowych jajników. O zespole łaknienia spaczonego mówi się wtedy, gdy osoba spożywa produkty, których nie można zaliczyć do żywności. Zaburzenie to może prowadzić do szeregu powikłań zagrażających życiu. Dlaczego chory odczuwa pragnienie do zjedzenia ziemi, lodu czy szkła? W jaki sposób leczy się zespół Pica? Badania sugerują, że częstość występowania reakcji anafilaktycznych wzrosła w ostatnich latach. Dowiedz się, czym jest anafilaksja. Jak zapobiegać oraz udzielić pomocy w nagłym przypadku ciężkiej reakcji anafilaktycznej? Pilates to rodzaj treningu o umiarkowanej intensywności, który koncentruje się na wzmacnianiu mięśni głębokich. Jego podstawą jest wykonywanie precyzyjnych, płynnych ruchów, świadomy oddech i maksymalne skupienie na ćwiczeniach. Efekty treningu metodą Pilatesa to wzmocnienie mięśni, poprawa równowagi i koordynacji ruchowej, wysmuklenie sylwetki, redukcja napięcia oraz rozluźnienie całego ciała. Ćwiczenia pilates mogą być częścią procesu rehabilitacji po przebytych urazach, także u zawodowych sportowców. Pilates mogą ćwiczyć również osoby starsze i kobiety w ciąży. Egzema, inaczej wyprysk lub atopowe wyprysk skóry, to niezakaźna choroba, którą nie można się zarazić od drugiej osoby poprzez kontakt bezpośredni lub korzystanie z tych samych kosmetyków czy ręczników i pościeli. Leczenie egzemy jest niezwykle uporczywe, ponieważ zazwyczaj ciężko jest wytypować czynnik wywołujący bolesne, swędzące, pękające i suche plamy na skórze dłoni i twarzy (czasem występujące na całym ciele). Leczenie egzemy z użyciem najlepeszych dermokosmetyków, będąc pod opieką najlepszego dermatologa lub arelgologa może być nieskuteczne, jeśli pacjent będzie miał stały kontakt z czynnikiem drażniącym. Skrzywienie kręgosłupa może być fizjologiczne, wynikające z esowatej budowy ludzkiego kręgosłupa (lordoza oraz kifoza) lub patologiczne, gdy naturalne krzywizny ulegają pogłębieniu (hiperkifozą i hiperlordozą) bądź zniesieniu (zniesienie lordozy szyjnej lub lędźwiowej). Powstałe wówczas wady kręgosłupa mogą być przyczyną dolegliwość i wymagają korekcji. Często występującą wadą postawy, zwłaszcza u dzieci, jest również boczne skrzywienie kręgosłupa, mogące prowadzić do poważnych zniekształceń sylwetki. Czym jest złamanie ręki w nadgarstku?Złamania nadgarstka należą do jednych z najczęściej występujących uszkodzeń tego rodzaju w obrębie kończyn górnych. Złamania ręki w nadgarstku najczęściej dotyczą osób starszych, z towarzyszącą im osteoporozą (zmniejszoną gęstością kości) oraz podczas niesprzyjających warunków pogodowych (pierwszy śnieg, ulewy, przymrozki). Wtedy też dochodzi do zmniejszenia uwagi oraz stabilności gruntu pod nogami. Złamania mogą być stabilne (niewymagające nastawienia) i niestabilne (w wyniku pojawienia się wielu odłamów). Odłamy w przypadku złamania kości promieniowej mogą kierować się:grzbietowo (złamanie nadgarstka Collesa),w kierunku dłoniowym (złamanie nadgarstka typu Smitha). Jakiej okolicy dotyczą złamania nadgarstka?Nadgarstek zbudowany jest z 8 malutkich kości nadgarstka ułożonych w 2 rzędy oraz z dwóch kości przedramienia: kości promieniowej i łokciowej, których dalsze końce połączone są z dalszą częścią ręki. Złamania najczęściej dotyczą końca dalszego kości promieniowej i łokciowej oraz kości łódeczkowatej. Kto jest podatny na złamania w obrębie nadgarstka?Podatni na złamania są wszyscy, aczkolwiek u osób starszych, które ulegają upadkom na ręce, ta podatność jest większa. Związane jest to ze zmniejszoną koordynacją i reakcjami równoważnymi oraz zmniejszoną wytrzymałością kości. Złamania w nadgarstku również dotyczą osób młodych, aczkolwiek złamanie musi mieć znacznie większą energię uderzenia bądź nadgarstka – objawyJeżeli zachowana jest ciągłość powłok skórnych i żaden z elementów kostnych nie wystaje poza obręb ciała (złamania otwarte), to nie jesteśmy gołym okiem rozpoznać złamania kości nadgarstka. Podczas samego upadku może być słyszalny trzask lub pęknięcie. Występują objawy dodatkowe (nierównoznaczne ze złamaniem), należą do nich: ból (podczas ruchomości w obrębie ręki, palców), ból palpacyjny, obrzęk, zwiększona temperatura w okolicy nadgarstka. Z czasem ręka może być zasiniona w wyniku przerwania ciągłości naczyń krwionośnych i wylewem krwi poza światło naczynia, jednakże ten objaw występuje z kilkudniowym opóźnieniem. Najważniejszym objawem złamania nadgarstka jest upośledzona czynność ręki z towarzyszącym rozpoznać złamanie nadgarstka?Chociaż istnieją dodatkowe objawy złamań nadgarstka (z przemieszczeniem i bez) to żaden diagnosta nie jest w stanie postawić 100% diagnozy bez wykonania badania obrazowego. Każde złamanie winno być poddane badaniu rentgenowskiemu (RTG) bądź w przypadku niejednoznacznych wyników nawet tomografii komputerowej (TK) lub badaniu rezonansem magnetycznym (MRI). Rzadko spotykamy w diagnostyce obrazowej złamań w nadgarstku badanie USG. Leczenie złamania nadgarstkaLeczenie zależy tak naprawdę od stabilności danego złamania. Pierwszym celem, jaki terapeuta i lekarz chcą wspólnie osiągnąć to pełny zrost kostny. Pełny zrost kostny musi być przy zachowanej geometrii stawów. Wszystko zależy od charakteru uszkodzenia. W przypadku złamania nadgarstka z przemieszczeniem część odłamów jest stabilizowanych podczas zabiegu operacyjnego za pomocą drutów i płytek, które po spełnieniu swojej stabilizacyjnej funkcji operator może, ale nie musi wyjąć z ręki. Uzyskanie prawidłowej geometrii stawów nadgarstka jest kluczowe dla osiągnięcia pełnego zakresu ruchomości w obrębie ręki. W celu wytworzenia bezpiecznego środowiska dla uzyskania pełnego zrostu kostnego po złamaniu nadgarstka lekarz decyduje się na opatrunek gipsowy. Często zadawane pytanie brzmi: Jeżeli mam złamanie nadgarstka, jak długo gips powinien stabilizować uszkodzony obszar? Najczęściej pacjenci noszą go przez kilka tygodni. Czas leczenia opatrunkiem gipsowym jest różny i zależny od typu i stabilności złamania, chorób współistniejących oraz wieku pacjenta. Wynosi on od 4-8 tygodni, a czasem nawet więcej. Decyzję o długości leczenia opatrunkiem gipsowym podejmuje lekarz. Czy można wspomóc leczenie nadgarstka, mając rękę w gipsie?W okresie kiedy pacjent ma unieruchomioną w opatrunku gipsowym rękę, można włączyć program usprawniania, wykorzystując do tego celu pole magnetyczne. Działając na wszystkie elementy znajdujące się w obrębie aparatu, pobudza ono komórki ciała do regeneracji, a tym samym przyspiesza zrost kostny. Jest to bezpieczna forma terapii dla osób, które chcą przyspieszyć proces rehabilitacji i szybciej włączyć zabiegi terapii manualnej oraz dla osób, których zrost kostny jest utrudniony i rozciągnięty w czasie. Zapraszamy po poradę. W zależności od wskazań i rodzaju złamania nadgarstka możemy pokazać ćwiczenia instruktażowe – jak w bezpieczny sposób ćwiczyć mając rękę w opatrunku gipsowym, przeprowadzając ćwiczenia kontralateralne bądź ipsilateralne. Czy proces leczenia złamania kości nadgarstka jest zakończony w momencie zdjęcia opatrunku gipsowego?Zdecydowanie nie. Ręka po kilkutygodniowym unieruchomieniu ma zazwyczaj ograniczony zakres ruchomości, zmniejszoną siłę mięśniową (ręka wydaje się być mniejsza). Upośledzona zostaje jej funkcja – przedmioty typu kubek, talerz stają się nad wyraz ciężkie. Osoby, które osiągnęły pełny zrost kostny po złamaniu kości łódeczkowatej lub promieniowej, wymagają natychmiastowej rehabilitacji, polegającej na szybkim uruchomieniu stawów przy wykorzystaniu technik manualnych. Rehabilitacja po złamaniu nadgarstkaPełny zrost kostny i zdjęty opatrunek gipsowy to zielone światło dla fizjoterapeuty do dalszego usprawniania pacjenta po złamaniu kości nadgarstka. Niezależnie od tego czy stabilizacja wewnętrzna (płytki, druty) jest wyciągnięta bądź na stałe pozostawiona w ręce pacjenta, należy rozpocząć pod okiem fizjoterapeuty rehabilitację. Terapia manualna w przypadku złamania nadgarstka polega na manualnym (jak sama nazwa wskazuje) opracowaniu okolicznych tkanek, stawów, mięśni tak, by jak najszybciej usprawnić rękę pacjenta, przywracając jej możliwie pełny zakres ruchomości i siłę mięśniową. Dodatkowo pacjent zawsze dostaje ćwiczenia po złamaniu nadgarstka, które sumiennie i regularnie musi wykonywać dla utrzymania efektów pracy fizjoterapeuty oraz dla dalszego usprawnienia ręki. Jeżeli chodzi o naszą placówkę, wykonujemy szereg zabiegów z zakresu fizykoterapii takich jak: laser, pole magnetyczne, jonoforeza z wapnem, ultradźwięki, krioterapia. Mają one za zadanie przyśpieszyć gojenie się tkanki kostnej – odżywiając je, usuwając produkty przemiany materii w wyniku toczących się w złamanym miejscu procesów leczniczych. Zajmujemy się pełną rehabilitacją po złamaniu kości nadgarstka. Należy pamiętać, że uzyskanie pełnego zrostu kości nie jest równoznaczne z uzyskaniem kondycji kości takiej jak sprzed paru tygodni. Kość po zdjęciu opatrunku gipsowego jest znacznie słabsza i podatna na ponowne złamanie, dlatego tak ważne jest rozpoczęcie każde złamanie jest takie samo, a więc nie każde leczenie jest rozciągnięte na okres paru tygodni. Bywają sytuacje gdy w sytuacji bez powikłań (np. zespół Sudecka albo uszkodzenia nerwów obwodowych) oraz bez chorób współistniejących (osteoporoza, cukrzyca) leczenie może zakończyć się w 10 dniach. W trudniejszych przypadkach, np. złamania nadgarstka z przemieszczeniem, całość może zająć dużo więcej czasu. Niemniej jednak program rehabilitacji podejmują Państwo wspólnie wraz z fizjoterapeutą podczas wizyty rozpocząć rehabilitację po złamaniu nadgarstka?Zapraszamy do R-CITO na darmową konsultację z magistrem fizjoterapii, podczas której wytłumaczymy cały proces leczenia, któremu będzie pacjent poddany. Wizytę diagnostyczną przeprowadzamy w momencie leczenia pacjenta opatrunkiem gipsowym. Zbierzemy wywiad, wykluczymy przeciwwskazania oraz zalecimy odpowiednie zabiegi. W odpowiednim momencie włączymy również terapię indywidualną lub inne zabiegi w celu przyspieszenia całego procesu terapeutycznego. Co ważne, prosimy o telefoniczny bądź mailowy kontakt z naszą placówką w celu wybrania dogodnego terminu i godziny. Pracujemy od godziny 7:00 do 20:00, więc na pewno dopasujemy się czasowo do Państwa możliwości. Telefonicznie dostaną państwo instrukcje dojazdu do naszego gabinetu, termin spotkania oraz informację o konieczności posiadania ze sobą dokumentacji medycznej – musimy znać dotychczas wybraną przez ortopedę/chirurga ścieżkę leczenia. Uprzejmie prosimy o przybycie do naszego gabinetu ok. 10 minut wcześniej w celu wypełnienia oświadczenia o aktualnym stanie Państwa do skorzystania z naszych usług podczas leczenia złamania nadgarstka (u dziecka, osoby dorosłej, seniora). Czekamy na kontakt!Złamanie ręki – objawy, rehabilitacja po złamaniuZłamanie ręki jest jednym z bardziej poważnych urazów, a powrót do formy i rehabilitacja po złamaniu mogą zająć nam nawet kilka miesięcy. Wszystko uzależnione jest od wielkości i skali zmian w strukturze kostnej, o czym możemy przekonać się dopiero po wykonaniu badania powstaje najczęściej w wyniku aktywności fizycznej, upadku, czy zbyt dużego obciążenia podczas treningu. Każde ze złamań jest w równym stopniu niebezpieczne dla zdrowia, każde z nich wymaga też natychmiastowej wizyty u lekarza, który wykona specjalistyczne badania. W wyniku urazu dochodzi do przerwania tkanki kostnej, a więc struktury kości. Może nastąpić także przemieszczenie odłamków kostnych, co często skutkuje groźnymi powikłaniami i złamania rękiW jaki sposób rozpoznać, że mamy do czynienia właśnie ze złamaniem? Do najczęściej występujących objawów zaliczamy:silny ból i obrzęk kończyny górnej;utratę możliwości poruszania ręką;krwiaki i z powyższych objawów załamania powinny skłonić nas do jak najszybszej wizyty u specjalisty. Zadaniem lekarza będzie nastawienie kości oraz umieszczenie ręki w gipsie na kilka tygodni. W wyjątkowych sytuacjach konieczny jest zabieg chirurgiczny, najczęściej gdy mamy do czynienia ze złamaniem po złamaniu rękiGojenie kości przebiega w kilku etapach. Pierwszemu z nich towarzyszy stan zapalny oraz powstawanie krwiaka. Etap drugi polega na gojeniu uszkodzonej kości, natomiast trzeci to faza naprawcza, w której odłamki kostne są stopniowo odbudowywane. Ostatnim krokiem w rekonwalescencji jest odtworzenie budowy kości. Niezwykle istotnym jest, by wszystkim z tych etapów towarzyszył odpowiedni proces rehabilitacji, który będzie przebiegał zgodnie z wskazówkami zadaniem fizjoterapeuty jest nauczyć pacjenta, jak powinien radzić sobie ze sprzętem pomocniczym, czyli temblakiem. Specjalista powinien również wyposażyć chorego w instruktaż ćwiczeń, które należy wykonywać, by zapobiegać zanikom mięśni, wzmocnić je, zapobiegać zastojom krwi oraz limfy. Pomocne mogą okazać się akcesoria do ćwiczenia dłoniĆwiczenia mają na celu przede wszystkim przywrócenie mobilności kończyny w jak najszerszym zakresie. Pacjent otrzymuje specjalnie dopasowany zestaw, do samodzielnego wykonywania w domu, dzięki któremu będzie mógł w jak najkrótszym czasie wrócić do pełni sił. Oprócz tego specjalista zaprezentuje też ćwiczenia mające na celu mobilizację stawów otaczających miejsce złamania. Będzie to miało szczególne znaczenie w przypadku problemów z układem nerwowym, wtedy konieczna będzie też neuromobilizacja. Ulgę w potyczkach z bólem przynieść może też fizykoterapia, np. laseroterapia, krioterapia lub pamiętać, że rehabilitacja jest ważnym i nieodłącznym elementem powrotu do zdrowia po złamaniu kości kończyny górnej. Nie należy zwlekać, warto zainwestować czas i uwagę, by szybko powrócić do pełnej ruchomości oraz – Schorzenia i urazyNadgarstek składa się z ośmiu kości ułożonych w dwa szeregi: bliższy i dalszy. W skład szeregu bliższego, licząc od strony kości promieniowej, wchodzą kości: łódeczkowata, księżycowata, trójgraniasta i grochowata. Szereg dalszy nadgarstka, licząc w tym samym porządku, stanowią kości: czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, główkowata i osiowego obciążenia przedramienia przenosi się przez staw promieniowo – nadgarstkowy, który łączy nasadę dalszą kości promieniowej z kośćmi łódeczkowatą i księżycowatą. Pozostałe 20% przenosi się na łokciową część nadgarstka za pośrednictwem kompleksu chrząstki trójkątnej (TFCC).Nadgarstek nie porusza się jak jednolity kompleks. W jego obrębie zachodzą ruchy nie tylko między dwoma rzędami kości nadgarstka, lecz również pomiędzy poszczególnymi kośćmi. Gra stawowa kości szeregu bliższego jest bogatsza niż w szeregu dalszym, który stanowi względnie nieruchomą strukturę łączącą się z kośćmi śródręcza w stawach nadgarstkowo-śródręcznych. Kość łódeczkowata łączy ze sobą anatomicznie i czynnościowo oba szeregi kości nadgarstka działając jak klamra, przyczyniając się do zwiększenia stabilności nadgarstka zapewnia kompleks więzadeł należących do systemu wewnętrznego i zewnętrznego. Więzadła nadgarstka wewnętrzne wiążą kości nadgarstka ze sobą. Spośród nich, największe znaczenie kliniczne posiada więzadło łódeczkowato-księżycowate. Więzadła zewnętrzne łączą kości nadgarstka proksymalnie z kością promieniową i łokciową, zaś dystalnie z kośćmi śródręcza. Grubsze i liczniejsze są więzadła położone po stronie dłoniowej, w porównaniu z cieńszymi więzadłami grzbietowymi. Znaczenie więzadeł nadgarstka staje się oczywiste, gdy pamięta się o tym, że wszystkie ścięgna tej okolicy, z wyjątkiem zginacza łokciowego nadgarstka, mają swe przyczepy dalsze poza obrębem nadgarstka, pozbawiając stawy działania już wcześniej kompleks chrząstki trójkątnej, który ma za zadanie zwiększyć powierzchnię stawową kości promieniowej dla nadgarstka, składa się z następujących elementów: właściwej chrząstki trójkątnej, kompleksu łokciowo-nadgarstkowego (zewnętrznych więzadeł: łokciowo-księżycowatego i łokciowo-trójgraniastego) oraz pochewki ścięgna prostownika łokciowego nadgarstka, z wyjątkiem stawu promieniowo-łokciowego dalszego, odbywają się w dwóch płaszczyznach:zgięcie/wyprost w płaszczyźnie strzałkowej,odwiedzenie promieniowe/przywiedzenie łokciowe w płaszczyźnie nadgarstka zwykle plasuje się w przedziale 75-90 st, wyprost 70-80 st, odwiedzenie promieniowe 15-20 st, przywiedzenie łokciowe 35-40 ruchu wyprostu nadgarstka początkowe 2/3 ruchu odbywają się w stawie promieniowo-nadgarstkowym, zaś pozostała 1/3 w stawie śródnadgarstkowym. Podczas zgięcia nadgarstka pierwsza połowa ruchu odbywa się w stawie śródnadgarstkowym, zaś druga w stawie promieniowo-nadgarstkowym. Ruchy odwodzenia i przywodzenia odbywają się głównie w stawie wywiadem i badaniem klinicznym w diagnozowaniu chorób nadgarstka posiłkujemy się badaniami dodatkowymi:RTG – najczęściej wykonywane badanie, które istotnie pomaga rozpoznać patologie nadgarstka. Często oprócz standardowych projekcji istnieje konieczność wykonania projekcji – wykonanie tego badania zaleca się w chorobach tkanek miękkich okolicy nadgarstka, lecz ze względu na bardzo ograniczone wskazania, to badanie wykonuje się znacznie rzadziej niż komputerowa – może ujawnić anatomię uszkodzenia znacznie dokładniej niż zwykłe zdjęcia RTG. Badanie to służy głównie do oceny układu magnetyczny – badanie to znajduje zastosowanie w chorobach tkanek miękkich oraz w ocenie unaczynienia tkanki kości – jest to czułe, choć niespecyficzne badanie, ma zastosowanie głównie w przypadku podejrzenia złamania, gdy standardowe badanie RTG pozostaje – służy do oceny przewodnictwa nerwowego, np. w zespole cieśni kanału – w ostatnich latach staje się w coraz większym stopniu użyteczną metodą oceny i leczenia wielu schorzeń nadgarstka, między innymi uszkodzeń więzadeł, chorób chrząstki stawowej oraz złamań najczęściej występujące choroby związane z nadgarstkiem:Zespół cieśni kanału nadgarstka Jak wskazuje nazwa to schorzenie nadgarstka. Występuje często, a jego przyczyną jest najczęściej wykonywana praca zawodowa oraz występujące szczęście równie często pacjenci mogą powrócić do zdrowia. Przy odpowiednim postępowaniu do wyleczenia dochodzi u 90% osób ze słabo lub średnio nasilonym zespołem chorujeNa ryzyko wystąpienia tej dolegliwości szczególnie narażona jest większość ludzi piszących na maszynie lub komputerze. Ryzyko to znacznie rośnie jeśli piszemy bez podparcia rąk. To wtedy właśnie powtarzają się te same urazy przeciążenia, których czasami nawet nie jesteśmy podczas pracy świadomi. Pisanie na komputerze wydaje się przecież czynnością lekką, nie wymagającą specjalnego fizycznego wysiłku i zaangażowania. Jednak jeśli robimy to często to charakterystyczny układ dłoni podczas używania klawiatury powodują ucisk nerwów przechodzących przez wystąpienie, a przede wszystkim na rozwój zespołu cieśni nadgarstka mają również choroby nerek, cukrzyca, choroby stawów, alkoholizm, otyłość, ciąża i inne. Tak naprawdę objawy bólowe pojawiają się u większości osób z grup ryzyka. Różny jest tylko ich stopień jest cieśń nadgarstka?Charakter choroby bezpośrednio związany jest z budową nadgarstka. W jego skład wchodzą niewielkie kości, które razem z otaczającymi je tkankami tworzą strukturę podobną do tunelu nazywaną kanałem nadgarstka. Ścięgna łączą mięśnie i kości przenosząc ruch mięśni na kciuk i pierwsze trzy palce dłoni. Przez kanał nadgarstka przechodzi także nerw transmitujący bodźce pomiędzy dłonią a rdzeniem kręgowym. Z tego prosty wniosek, że wskutek nadmiernego używania i przeciążenia ścięgna mogą obrzęknąć, a obrzęk ten może powodować ucisk nerwu doprowadzając w efekcie do bólu, drętwienia i są charakterystyczne, a zaliczyć do nich można:odczuwalne w czasie wykonywania pracy i nasilające się w nocy drętwienie, ból i kłucie palców: kciuka, wskazującego, środkowego i czasami serdecznego,osłabienie mięśni kciuka,promieniuje z ręki poprzez przedramię i ramię do barku ból,osłabione czucie w zminimalizowaćryzyko wystąpienia cieśni nadgarstka przed pracą obciążającą dłoń warto rozgrzać rękę i palce, a w czasie samej pracy koniecznie należy robić przerwy na rozluźnienie i odpoczynek dłoni i ręki. W miarę możliwości starajmy się unikać ruchów nadgarstka, które się często powtarzają. I oczywiście stwórzmy sobie ergonomiczne stanowisko pracy przy komputerze. Stół powinien być regulowany, powinny na nim być podkładki pod nadgarstek, a przy stole ustawmy regulowane zespołu cieśni kanału nadgarstka ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )Choroba de QuervainaChoroba de Quervaina polega na zaciskającym zapaleniu pochewek ścięgnistych w obrębie pierwszego przedziału prostowników. Jest to przedział najdalej położony w stronę promieniową. Mieści się on w okolicy wyrostka rylcowatego kości promieniowej i zawiera ścięgna mięśni odwodziciela długiego kciuka i prostownika krótkiego kciuka wraz z pochewkami. Pierwsze ze ścięgien może posiadać 2 odnogi. Ścięgna mogą przebiegać we wspólnym tunelu lub częściej posiadają oddzielne tunele. Sugeruje się, iż te anomalie mają często wpływ na słaby wynik leczenia zachowawczego i brak dobrego efektu po leczeniu to może rozwinąć się w wyniku czynności wymagających częstego ruchu odwiedzenia kciuka w połączeniu z odchyleniem łokciowym nadgarstka. Niekiedy przyczyną choroby są zmiany kostne w obrębie dalszej nasady kości promieniowej. Rzadko choroba de Quervaina może przybierać postać ostrą w wyniku tępego urazu okolicy wyrostka rylcowatego kości zgłaszają ból i obrzęk okolicy wyrostka rylcowatego kości promieniowej nasilające się przy ruchach kciuka lub silnym chwycie. Występuje również bolesność uciskowa tej okolicy i jeżeli w procesie chorobowym udział bierze także gałązka powierzchowna nerwu promieniowego, wymienionym objawom może towarzyszyć znaczna przeczulica tego do charakterystycznych objawów dodamy dodatni test Finkelsteina możemy postawić rozpoznanie choroby de choroby de Quervaina ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )Uszkodzenie kompleksu chrząstki trójkątnejUszkodzenia kompleksu chrząstki trójkątnej mogą powstawać z przyczyn zwyrodnieniowych lub urazowych. Uszkodzenia natury zwyrodnieniowej związane są z dodatnią wariancją kości łokciowej i mogą występować z innymi zmianami chorobowymi, takimi jak zespól konfliktu z uszkodzeniami kompleksu chrząstki trójkątnej zwykle zgłaszają się z powodu bólów nadgarstka po stronie łokciowej, często występującego łącznie z odgłosem kliknięcia. W wywiadzie może być uraz podczas upadku lub skręcenia nadgarstka. Ból nasila się podczas przywiedzenia łokciowego oraz rotacji przedramienia. W badaniu oceniamy staw promieniowo-łokciowy dalszy szukając cech jego niestabilności i zwiększonej supinacji nadgarstka. Wynik należy porównać z drugą ręką pacjenta. W RTG zwracamy uwagę na wariancję kości łokciowej. Rezonans magnetyczny wykazuje 90% dokładność w diagnozowaniu tego uszkodzenia kompleksu chrząstki trójkątnej ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )Złamanie kości łódeczkowatejZłamania kości łódeczkowatej stanowią około 80% wszystkich złamań kości nadgarstka. W Stanach Zjednoczonych notuje się co roku 345 000 złamań tej kości. Kość łódeczkowata jest jedyną kością przechodzącą przez oba szeregi kości nadgarstka. W związku z tym jest szczególnie narażona na urazy, zwłaszcza w obrębie jej talii. Najczęstszą przyczyną uszkodzenia jest upadek na wyciągniętą rękę z wyprostowanym nadgarstkiem. Złamanie talii kości łódeczkowatej wymaga siły dwukrotnie większej niż ta, która jest niezbędna do złamania dalszej nasady kości promieniowej. Złamaniu temu mogą towarzyszyć uszkodzenia również innych kości nadgarstka oraz łączących je więzadeł, stając się przyczyną niestabilności stawu oraz zwiększając ryzyko braku zrostu złamania. Ze względu na specyficzne ukrwienie kości łódeczkowatej złamania szczególnie w obrębie bieguna bliższego zrastają się wolniej a gojenie może być zagrożone wystąpieniem jałowej martwicy fragmentu ważne jest dokładne zbadanie pacjenta po urazie okolicy nadgarstka. W przypadku podejrzenia złamania kości łódeczkowatej należy zwrócić uwagę na ból, szczególnie okolicy tabakierki anatomicznej i grzbietowej powierzchni nadgarstka. Należy ocenić zakres ruchomości stawów, stwierdzić obecność trzeszczeń, niestabilności, obrzęku oraz krwiaka. Również ból podczas nacisku osiowego kciuka może się przyczynić do postawienia może nie uwidocznić się na rutynowo wykonanych zdjęciach RTG, również w projekcjach dodatkowych.. Należy wówczas powtórnie po 2 tygodniach ocenić zdjęcia RTG. W tym czasie wskutek resorpcji kostnej w szparze złamania może ona uwidocznić się w przeglądowych obrazach RTG. Jeśli konieczne jest wczesne rozpoznanie wówczas scyntygrafia kości wykonana 48godzin po urazie z dużą dokładnością ujawnia utajone złamania. Tomografia komputerowa jest obecnie najlepszym badaniem pozwalającym na uwidocznienie złamania w obrębie kości nadgarstka. Rezonans magnetyczny pozwala na ocenę stanu tkanek miękkich i unaczynienia złamania kości łódeczkowatej ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )Złamanie nadgarstka i okolicyTen uraz nadgarstka zdarza się często i stosunkowo łatwo do niego dochodzi. Spowodować może je upadek albo zgięcie grzbietowe nadgarstka. Szczególnie narażone są na nie osoby starszych i cierpiące na nadgarstka wiąże się z ryzykiem zniekształceń i powikłań (np. sztywności, nie pełnej ruchomości), dlatego po zastosowaniu leczenia ważna jest prawidłowa rozróżniamy trzy rodzaje złamania nadgarstka:złamanie Colesa – występuję najczęściej, to złamanie nasady dalszej kości promieniowej, dochodzi do niego w odległości 2,5 cm od stawu nadgarstka spowodowane podparciem się wyprostowaną dłonią o podłoże podczas upadku;złamanie Smitha – występuje rzadziej, dochodzi d niego podczas upadku na grzbiet dłoni;złamania kości nadgarstka – najrzadsze i najmniej groźne;ObjawyNajbardziej typowym i jednocześnie wyraźnym objawem złamania okolic nadgarstka jest po prostu jego zniekształcenie, ból, obrzęk i krwiak w miejscu powstania urazu. Jednocześnie może być zachowana ruchomość nadgarstka, chociaż nie jest to są słabo nasilone u kobiet z osteoporozą, co znacznie utrudnia prawidłową diagnozę. Konieczne jest wtedy wykonanie zdjęcia złamania nadgarstka i okolicy ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )Zespół kanału łokciowego (kanału Guyona)To ucisk nerwu łokciowego na poziomie nadgarstka. Najczęstszą przyczyną są ganglion, tłuszczak lub tętniak tętnicy łokciowej, które uciskają nerw łokciowy. Objawy ucisku zawsze związane są z drętwieniem opuszki palca małego i serdecznego. Stopniowo dochodzi do osłabienia i zaniku mięśni zaopatrzonych przez nerw łokciowy oraz zgięciowych przykurczów palców IV i V. W cięższych uszkodzeniach dochodzi do szponiastego ustawienia palców IV i V oraz odstawania palca rozpoznania tego schorzenia niezbędne jest dokładne zbadanie chorego oraz potwierdzenie choroby w badaniu EMG, czyli elektromiografii przedstawiającej czynność mięśni oraz przewodnictwo w nerwach obwodowych. Badanie składa się z dwóch elementów: badania przewodnictwa nerwowego (ENG) oraz badania mięśnia przy pomocy elektrody igłowej (EMG).Leczenie zespołu kanału łokciowego ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )Rafał WięcekFizjoterapia urazów stawu nadgarstkowego u narciarzy i snowboardzistówPopularne obecnie narciarstwo i jazda na snowboardzie wiążą się z niebezpieczeństwem upadku, a co za tym idzie − ryzykiem powstania urazu stawu nadgarstkowego. Niestety wiele uszkodzeń nadgarstka jest nieprawidłowo rozpoznanych bądź nierozpoznanych, a tym samym niewłaściwie leczonych. Ogromne znaczenie dla odzyskania pełnej sprawności ręki, która uległa urazowi, ma postępowanie obecnych czasach najpopularniejszymi sportami zimowymi są narciarstwo zjazdowe oraz snowboard uprawiane przez dzieci, młodzież oraz dorosłych. Obie te dyscypliny są uprawiane wyłącznie sezonowo w okresie zimowym i przez to większość osób, zakładając narty lub deskę snowboardową na nogi, nie jest odpowiednio przygotowana do sezonu. Sezon zimowy powinien być poprzedzony odpowiednim przygotowaniem motorycznym, tak aby zminimalizować ryzyko wystąpienia kontuzji. Wiele osób w ciągu całego roku nie ma styczności z innym sportem lub jest to rzadki kontakt, co ma znaczny wpływ na poziom przygotowania do sezonu zimowego. Statystycznie urazów snowboardowych jest dwukrotnie więcej niż urazów narciarskich. Jedną z przyczyn jest większa częstotliwość upadków snowboardzistów w porównaniu z narciarzami. Drugą przyczyną takiej dysproporcji jest rodzaj urazów w obu dyscyplinach i moment udzielenia pomocy medycznej. Urazy u snowboardzistów to najczęściej urazy kończyn górnych (nadgarstków), gdzie pomoc udzielana jest na stoku. U narciarzy najczęstsze są urazy skrętne, które często nie są rozpoznawane w momencie urazu i diagnoza stawiana jest wiele tygodni lub miesięcy po urazie jako dolegliwości o nieznanej przyczynie. W przypadku snowboardzistów statystyki mówią o 3−6 zdarzeń na każde tysiąc dni uprawiania dyscypliny. Przeciętny snowboardzista doznaje jednego urazu na każde 190 dni jazdy. Biorąc pod uwagę sezonowość dyscypliny, jeżeli jedna osoba jeździ dwa tygodnie w roku, to według statystyk 1 na 16 lat dozna urazu. Statystyka więc nie wygląda źle, ale jeżeli weźmie się pod uwagę 95 tys. złamań w obrębie nadgarstka w sezonie na świecie, to wygląda to znacznie poważniej. Urazy nadgarstków wśród snowboardzistów stanowią 25% wszystkich kontuzji, w dalszej kolejności są urazy głowy, barków, łokci, a na samym końcu kończyn dolnych. Jeżeli porówna się urazy, które przytrafiają się narciarzom, to problem jest odwrotny. U narciarzy najczęściej występującymi urazami są urazy stawów kolanowych. Na drugim miejscu są urazy kończyn górnych, a w dalszej kolejności urazy głowy, klatki piersiowej, kręgosłupa i tułowia. W przypadku narciarzy i snowboardzistów główną przyczyną urazów były upadki (82%), następnie zderzenia z inną osobą (15%) i inne przyczyny (3%). Naturalnym odruchem w trakcie upadku jest wyciągnięcie rąk do tyłu lub do przodu w celu z zamortyzowania upadku. Najczęściej taki odruch pojawia się w trakcie upadku przy małej prędkości. W przypadku złamania pojawia się dotkliwy ból, ograniczenie ruchomości oraz obrzęk w okolicach złamania [6, 7].AnatomiaKompleks stawowy nadgarstka złożony jest ze stawu promieniowo-nadgarstkowego, który zlokalizowany jest pomiędzy nasadą dalszą kości promieniowej a bliższym szeregiem kości nadgarstka oraz ze stawu śródnadgarstkowego znajdującego się pomiędzy bliższym szeregiem kości nadgarstka a dalszym. Szereg proksymalny stanowią kości łódeczkowata, księżycowata, trójgraniasta oraz grochowata. Szereg dystalny tworzą kości czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, główkowata oraz haczykowata. Staw promieniowo-nadgarstkowy ma eliptyczny kształt. Traktując kości nadgarstka jako jedność, tworzy on dwie wypukłości: przednio-tylną dla ruchu zgięcia i wyprostu oraz poprzeczną dla odwodzenia − przywodzenia. W stawie promieniowo-nadgarstkowym można wyróżnić więzadła:poboczne promieniowe nadgarstka,poboczne łokciowe nadgarstka,dłoniowe promieniowo-nadgarstkowe,grzbietowe promieniowo-nadgarstkowe,łukowate dłoniowe nadgarstka,łukowate grzbietowe nadgarstka. Staw śródnadgarstkowy znajduje się pomiędzy bliższym i dalszym szeregiem kości nadgarstka. Traktując szeregi kości nadgarstka jako jedność, wyróżnia się część boczną tworzącą staw płaski oraz przyśrodkową tworzącą staw eliptyczny. W stawie śródnadgarstkowym występują więzadła:międzynadgarstkowe dłoniowe, grzbietowe i międzykostne,promieniste nadgarstka [4, 5].Rodzaje złamań w obrębie nadgarstkaZłamania kości łódeczkowatejZłamania kości łódeczkowatej są najczęściej spotykanymi złamaniami zaraz po złamaniach bliższej nasady kości promieniowej. Powstają zazwyczaj poprzez upadek na wyprostowaną rękę. Przyczyna złamań kości łódeczkowatej na skutek nagłego i dużego zgięcia grzbietowego leży w braku możliwości dostosowania się do nagłego przeprostu. Złamania te są często niezauważane, a ich przeoczenie grozi poważnymi konsekwencjami. Ból uniemożliwia normalne funkcjonowanie i wykonywanie codziennych czynności. Objawami złamania jest obrzęk, ból w obrębie tabakierki anatomicznej oraz zwiększenie bólu podczas oporowej supinacji przedramienia. Badania radiologiczne nie dają pewnej diagnozy. Pomocne mogą być zdjęcia powiększone lub zdjęcia porównawcze. Złamanie może być widoczne dopiero po 7−14 dniach, a nawet 4 tygodniach. W przypadku złamania stosuje się zwykle leczenie zachowawcze w opatrunku gipsowym. Złamania z przemieszczeniem wymagają nastawienia i ustabilizowania 1 lub 2 drutami Kirschnera. Średni czas zrostu określany jest na ok. 12 kości trójgraniastejStrukturą najczęściej ulegającą złamaniu, zaraz po kości łódeczkowatej, jest kość trójgraniasta. Częstotliwość uszkodzeń tej kości wynika z jej położenia. Znajduje się od strony łokciowej w szeregu bliższym nadgarstka. Najczęściej występują złamania awulsyjne ze względu na liczne więzadła, które się do niej przyczepiają. Niedokładność zdjęć rentgenowskich (RTG) powoduje, że często złamania te nie są zauważane i w związku z tym nieprawidłowo leczone. Złamania można podzielić na dwa typy: typ I to złamania awulsyjne, a typ II to złamania trzonu kości. Leczenie polega na unieruchomieniu nadgarstka w opatrunku gipsowym. Ze względu na to, że zazwyczaj dochodzi do oderwania awulsyjnego na powierzchni grzbietowej, nadgarstek musi być unieruchomiony w zgięciu grzbietowym ok. 30°, co umożliwia zbliżenie się odłamów kości księżycowatejW większości przypadków są to złamania kompresyjne powstające w wyniku zgniatania poprzez kość promieniową i główkowatą. Do takiego mechanizmu dochodzi na skutek upadku na zgiętą dogrzbietowo i dołokciowo rękę. Podobnie jak w przypadku innych złamań w okolicy nadgarstka w wielu przypadkach utrudniona jest diagnoza. Wynika to z nachodzenia na siebie cieni innych kości w obrazie RTG. Dokładną diagnostykę umożliwia tomografia komputerowa. Leczenie polega na unieruchomieniu opatrunkiem gipsowym na sześć kości haczykowatejDo złamań najczęściej dochodzi w wyniku urazów bezpośrednich. Wynika to z lokalizacji kości od strony łokciowej nadgarstka. Złamanie objawia się bólami po stronie łokciowej nadgarstka i w okolicach kłębika. Stosunkowo łatwo je rozpoznać ze względu na przyczepiające się do kości haczykowatej więzadło grochowo-haczykowate, poprzeczne nadgarstka oraz mięśnie kłębika. W badaniu radiologicznym złamanie może nie być widoczne. W celu dokładniejszej diagnostyki zaleca się wykonanie rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej. W przypadku złamań kości haczykowatej należy wykonać również badanie nerwu łokciowego, który może być uszkodzony zarówno pierwotnie, jak i wtórnie poprzez bliznowacenie. Leczenie polega na unieruchomieniu nadgarstka opatrunkiem gipsowym na sześć kości grochowatejKość grochowata jest położona powierzchownie po stronie dłoniowej i łokciowej. Jej lokalizacja powoduje, że najczęściej do złamań dochodzi na skutek upadku na dłoń lub poprzez uderzenie. Objawami uszkodzenia jest ból i obrzęk. Kość grochowata pełni funkcję trzeszczki dla m. zginacza łokciowego nadgarstka, przez co zgięcie nadgarstka jest najbardziej bolesne. Pomimo że kość jest dobrze wyeksponowana, badanie RTG często nie pokazuje złamania i wymaga wielu projekcji. Leczenie polega na unieruchomieniu nadgarstka na 6−8 kości czworobocznej większejZdarzają się najrzadziej i powstają na skutek urazów bezpośrednich. Objawami są ból oraz obrzęk. Leczenie polega podobnie jak w innych przypadkach na unieruchomieniu opatrunkiem gipsowym na 6 tygodni. Złamania dalszej nasady kości promieniowejOmawiając złamania w obrębie nadgarstka, należy o nich wspomnieć. Powstają one na skutek podobnych mechanizmów co złamania kości nadgarstka (upadek z podparciem). Ze względu na mechanizm można wyróżnić następujące typy złamań:typu Collesa (mechanizm wyprostny),typu Smitha (mechanizm zgięciowy),typu Bartona (mechanim brzeżny − uraz bezpośredni),Wśród trzech typów złamań rozróżnia się też złamania:jednoodłamowe,wieloodłamowe,proste,złożone, polega na zamkniętej repozycji i unieruchomieniu opatrunkiem gipsowym. W przypadku złamań przemieszczonych, wieloodłamowych i stawowych prowadzi się leczenie operacyjne (druty Kirschnera).ZwichnięciaPoza złamaniami w okolicach nadgarstka może dochodzić również do zwichnięć. Warto o nich wspomnieć ze względu na powstawanie ich również na skutek upadków na wyprostowane ręce. W pierwszym stadium po urazie, kiedy pojawia się duży ból, ograniczenie ruchu i obrzęk prawidłowe rozpoznanie jest mocno utrudnione. Kluczowe jest badanie radiologiczne. Zdjęcia RTG należy interpretować według odpowiednich punktów oraz wzajemnych zależności pomiędzy kośćmi nadgarstka. Na obrazie RTG odstępy pomiędzy kośćmi powinny być równe. Na przykład na zdjęciu w projekcji przednio-tylnej kość księżycowata powinna mieć kształt czworokąta, a łódeczkowata półksiężyca. W projekcji bocznej nasada kości promieniowej, kość księżycowata i podstawa kości główkowatej powinny tworzyć jedną linię. Kość łódeczkowata i księżycowa powinny być ustawione względem siebie pod kątem 30−60°. W okolicy nadgarstka można wyróżnić zwichnięcia:okołoksiężycowate, które mogą być również powikłane złamaniem kości łódeczkowatej,około kości księżycowatej i kości łódeczkowatej (przemieszczenie kości obwodowych do kości księżycowatej i łódeczkowatej),kości księżycowatej, które mogą być również powikłane złamaniem kości łódeczkowatej,kości księżycowatej i do uszkodzeń nadgarstka dochodzi w pozycji wyprostu i odwiedzenia − na skutek upadku i podparcia ręką. Odwiedzenie ograniczane jest poprzez więzadła oraz wyrostek rylcowaty kości promieniowej. Leczenie zwichnięć polega na nastawieniu zwichniętej kości i unieruchomieniu nadgarstka w opatrunku gipsowym na 4−6 tygodni [8].Biomechanika złamań w obrębie nadgarstkaNajczęściej do uszkodzeń nadgarstka dochodzi w pozycji wyprostu i odwiedzenia − na skutek upadku i podparcia ręką. Odwiedzenie ograniczane jest poprzez więzadła oraz wyrostek rylcowaty kości promieniowej. Tego typu uraz prowadzi do złamania dalszej nasady kości promieniowej poprzez oddziaływanie kości łódeczkowatej lub złamania kości łódeczkowatej poprzez uderzenie wyrostka rylcowatego. Złamanie kości łódeczkowatej może też nastąpić, gdy nadgarstek jest w ustawieniu neutralnym lub lekkim zgięciu. W innej sytuacji może dojść do odłamania wyrostka rylcowatego kości promieniowej. Badania przeprowadzone na zwłokach ujawniły, że nacisk na nadgarstek w ustawieniu w przeproście i odwiedzeniu dopromieniowym powoduje złamanie kości łódeczkowatej. Inne badania wykazały, że do złamań dochodzi w trakcie nacisku na nadgarstek w przeproście i odwiedzeniu dołokciowym. Równocześnie może dojść do przerwania więzadła łódeczkowo-księżycowego. Nadmierny wyprost może spowodować też oderwanie dalszej nasady kości promieniowej i przemieszczenie jej w kierunku grzbietowym. W innej sytuacji w czasie nadmiernego wyprostu może dojść do zerwania więzadeł przedniej części kości główkowatej, w wyniku czego przemieszcza się ona grzbietowo za kość księżycowatą. W trakcie przemieszczania może dojść do ukruszenia rogu tylnego kości księżycowatej, a jej więzadła mogą zostać przerwane. Kość księżycowata może zostać w takiej sytuacji wypchnięta i obrócona o 90°, a kość główkowata zajmuje jej miej… Co zyskasz, kupując prenumeratę?11 wydań czasopisma “Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja”Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma…i wiele więcej! Sprawdź
Jak postąpić w przypadku złamania kości śródstopia? – odpowiada Lek. Tomasz Kowalczyk Czy po złamaniu V kości śródstopia bez przemieszczenia ze szczeliną 2 mm należy wykonać zespolenie? – odpowiada Lek. Tomasz Kowalczyk
Złamanie kości łódeczkowatej to najczęstsze złamaniem kości nadgarstka. Do urazu dochodzi najczęściej podczas upadku na zgięty grzbietowo nadgarstek. Jego rozpoznanie przysparza trudności, stąd czasem wymaga różnych badań. Leczenie kontuzji jest niezbędne, ponieważ umożliwia odzyskanie zakresu ruchu nadgarstka oraz zapobiega powikłaniom. Co warto wiedzieć? spis treści 1. Co to jest złamanie kości łódeczkowatej? 2. Przyczyny i objawy złamania kości łódeczkowatej 3. Diagnostyka i leczenie 4. Rokowanie w złamaniu kości łódeczkowatej rozwiń 1. Co to jest złamanie kości łódeczkowatej? Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem kości nadgarstka. Według specjalistów urazy tego typu stanową około 80% wszystkich złamań w jego obrębie. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Dlaczego warto robić screening?" Kość łódeczkowata to jedna z ośmiu kości tworzących nadgarstek, które są ułożone w dwa szeregi po cztery kości: jeden bliższy i jeden dalszy. Leży w pierwszym z dwóch szeregów po stronie promieniowej (czyli po stronie kciuka). Swoim wyglądem przypomina łódź. Kość łódeczkowata łączy się stawowo z pięcioma kośćmi: od góry z kością promieniową, od dołu z kością czworoboczną większą i mniejszą, a od strony łokciowej z kością księżycowatą i główkowatą. 2. Przyczyny i objawy złamania kości łódeczkowatej Przyczyną złamania kości łódeczkowatej są najczęściej upadki z podparciem się kończyną górną, przy ustawieniu nadgarstka w przeproście. Taka sytuacja może zdarzyć się zarówno podczas uprawiania sportu, jak i w codziennej sytuacji. Tego typu urazy zdarzają się głównie u młodych osób. Najważniejszym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból nadgarstka po stronie grzbietowej, u podstawy kciuka wskutek przebytego urazu. Dolegliwości nasilają się podczas uciskania tej okolicy, a także przy ruchach nadgarstka. Może również pojawić się obrzęk zlokalizowany po promieniowej stronie nadgarstka, zasinienie oraz ograniczenie ruchomości w stawie. W przypadku gdy złamany nadgarstek wywołuje dolegliwości bólowe i ograniczenie ruchomości jest dotkliwe bądź dość długo się utrzymuje, należy zgłosić się na ostry dyżur w szpitalu. 3. Diagnostyka i leczenie Potwierdzenie podejrzenia, jakim jest złamanie nadgarstka, wymaga wykonania zdjęć RTG w różnych projekcjach. Bardzo ważne jest badanie lekarskie, wywiad, a także precyzyjna ocena wyników badań. Ponieważ rozpoznanie złamania kości łódeczkowatej jest trudne, głównie dlatego, że RTG tylko w niektórych przypadkach uwidacznia złamanie, możliwe jest powtórzenie zdjęć RTG za tydzień lub dwa. Pomocne jest również inne badania, takie jak tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny (dzięki RM możliwa jest dokładna ocena złamania i żywotność odłamów kostnych. Badania wykonuje się zarówno po upadku, jak i po 7–14 dniach po zdarzeniu. Gdy złamanie kości łódeczkowatej (określane często przez pacjentów jako złamanie kości łódkowatej) jest potwierdzone, w zależności od jego umiejscowienia i charakteru (złamanie z przemieszczeniem i bez), ortopeda ordynuje odpowiednie leczenie. Złamanie kości łódeczkowatej bez przemieszczenia, gdy ukrwienie jest dobre, leczone jest zachowawczo. Terapia polega na unieruchomieniu gipsowym przez okres od 6 do 12 tygodni. Ponieważ kość łódeczkowata jest słabo ukrwiona, niektóre złamania, nawet nieprzemieszczone, powinny być leczone operacyjnie (to głównie zespolenie śrubą). Wszystkie przemieszczone złamania kości łódeczkowatej kwalifikują się do leczenia operacyjnego. Konieczne jest nastawienie i wewnętrzne zespolenie operacyjnie. Operacyjne leczenie złamań kości łódeczkowatej wskazane jest nie tylko w przypadku złamania z przemieszczeniem powyżej 1 mm, ale i złamania bieguna bliższego, złamań wieloodłamowych, przemieszczenia kątowego odłamów czy opóźnienie rozpoznania i leczenia. Po wygojeniu złamania kości łódeczkowatej najczęściej niezbędna jest rehabilitacja, która umożliwia odzyskanie zakresu ruchu nadgarstka. Trwa ona od kilku tygodni do 6 miesięcy. Leczenie polega na nieobciążaniu ręki i sukcesywnym przywracaniu czucia głębokiego oraz koordynacji nerwowo-mięśniowej. 4. Rokowanie w złamaniu kości łódeczkowatej Gdy diagnozę złamania kości łódeczkowatej postawiono trafnie i wcześnie, a leczenie zostało dobrane odpowiednio, zarówno rokowanie co do zrostu kości, jak i powrotu do pełnej funkcjonalności nadgarstka jest dobre. Niestety wiele osób lekceważy uraz, ponieważ nadgarstek po urazie jest tylko lekko bolesny i obrzęknięty. Gdy złamanie kości łódeczkowatej zostanie przeoczone, nieleczone lub leczone niewłaściwie (często pacjenci nie stosują się do zaleceń: nie wykonują badań, nie noszą gipsu bądź nie decydują się na operację), rokowanie jest zdecydowanie gorsze. Czym grozi zaniedbanie złamania nadgarstka? Często w miejscu złamania powstaje tzw. staw rzekomy. To patologiczne, nieprawidłowe ruchome połączenie między dwoma fragmentami kości, które powinny być zrośnięte. Dzieje się tak, gdy nie dojdzie do prawidłowego zrostu, wskutek czego złamane fragmenty kości pozostają ruchome względem siebie. Aby zapobiec zmianom zwyrodnieniowym, przewlekłym dolegliwościom bólowym, ograniczeniu funkcji czy destrukcji nadgarstka, konieczne jest skomplikowane leczenie. Zobacz także: Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy
Λ уհኡлоκዊрα
Σաд ልիзим
Шωπոዙаտ с ጩ
Иዑυቬехат аνиζаሥሡጃ ск
Θሏу ешω
Осሓձιглևст ωлогис и
ግхεст ш
Рናмуклаφут ዧρеնицεз
Чуթιፍ иβуբинаሼօ
Аፕоሜачիη ըኺոшաւየψис цօβучо
Rehabilitacja po złamaniu kości nadgarstka To uraz nasady dalszej kości promieniowej lub kości łódeczkowatej, do którego dochodzi zazwyczaj podczas upadku na nadgarstek. Towarzyszy mu dotkliwy ból, obrzęk, ograniczenie ruchu i deformacja stawów.
W tym artykule w przystępny sposób przekaże Ci informacje na temat: – przyczyn i objawów złamania kości łódeczkowatej – wszystkich możliwości leczenia – rokowań i niezbędnych wskazówek do poprawy Twojej sprawności Kość łódeczkowata należy do jednej z ośmiu kości nadgarstka. Do złamania kości łódeczkowatej może dojść najczęściej w przypadku upadku na wyprostowaną dłoń lub przy powtarzających się przeciążeniach. Złamanie kości łódeczkowatej należy do najczęstszych złamań w obrębie kości nadgarstka. Ze względu na specyfikę budowy tej kości, jej położenie oraz słabe ukrwienie może dojść do różnych komplikacji podczas leczenia. Trochę o anatomii i szczegółach złamania Złożony staw nadgarstkowy jest odpowiedzialny za bardzo precyzyjne ruchy dłoni i palców. Mimo niewielkiej przestrzeni w tej okolicy przebiegają bardzo ważne struktury takie jak: nerw pośrodkowy, nerw łokciowy, nerw promieniowy, naczynia krwionośne oraz liczne mięśnie odpowiedzialne za ruchy nadgarstka i wszystkich palców Fot. Budowa kostna okolicy nadgarstka Nadgarstek zbudowany jest z ośmiu niewielkich kości, które tworzą dwa rzędy. Pierwszy rząd tworzy połączenie z przedramieniem (staw promieniowo-nadgarstkowy – składający się z panewki utworzonej przez kość promieniową i krążek stawowy oraz główki utworzonej przez kość łódeczkowatą, księżycowatą i trójgraniastą). Kości drugiego rzędu oprócz połączeń z pierwszym rzędem tworzą połączenia z kośćmi śródręcza. Całość jest silnie stabilizowana przez torebkę stawową, a także bardzo złożony układ więzadłowy. Dzięki więzadłom, torebkom stawowym oraz licznym mięśniom zachowana jest stabilność stawowa nawet podczas bardzo dużych obciążeń ręki. Stawy nadgarstka umożliwiają trójwymiarowe ruchy dłoni: zgięcie grzbietowe (gdy palce skierowane są ku górze), zgięcie dłoniowe (gdy palce skierowane są w dół), odchylenie w prawo i w lewo (nazywane zgięciem dopromieniowym i dołokciowym) oraz obwodzenie, na które składają się wszystkie wymienione wyżej ruchy. Dodatkowo nadgarstek wpływa na ruchy śródręcza oraz palców. Złamanie kości łódeczkowatej może być zlokalizowane w: – proksymalnej jednej trzeciej– środkowej jednej trzeciej– dystalnej jednej trzeciej W przypadku uszkodzenia kości łódeczkowatej szczelina złamania nie zawsze jest dobrze widoczna. Jest to związane z małym rozmiarem tej kości, który w praktyce możemy porównać do wielkości paznokcia. Na proces zrostu kości zawsze ma wpływ odpowiednie lokalne krążenie. W przypadku kości łódeczkowatej ukrwienie pochodzi z gałązek kości promieniowej oraz poprzez krążenie śródkostne. Jednakże nie wszystkie rejony kości są ukrwione równomiernie, co w części przypadków grozi martwicą kości i utrudnionym zrostem, a co za tym idzie brakiem powrotu codziennej funkcji dłoni. Objawy złamania kości łódeczkowatej Głównym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból i tkliwość w okolicy tzw tabakierki anatomicznej (trójkątny dołek po stronie kciuka). Zaraz po złamaniu objawy będą się nasilały podczas nacisku na kciuk lub w momencie oparcia dłoni na podłożu (szczególnie rejonu kciuka). Dodatkowo objawy mogą być wywołane przez ruchy palców oraz ruchy skrętne przedramienia. Dolegliwości bólowe w większym stopniu występują od strony grzbietowej, nadgarstka, jednak jest to zależne od dokładnego miejsca złamania. Bardzo często ból przenosi się na całą dłoń a nawet przedramię. W większości przypadków w rejonie złamania pojawia się opuchlizna. W niektórych sytuacjach pacjenci odczuwają tylko niewielkie dolegliwości bólowe i nie biorą pod uwagę złamania kości, podejrzewając zwichnięcie lub uszkodzenie mięśniowe. Niestety bagatelizowanie problemu i opóźnienie wdrożenia właściwego leczenia może mieć niekorzystne skutki. W przypadku pomyłki diagnostycznej lub nieudanego leczenia czasem dochodzi do braku zrostu, martwicy kostnej lub zrostu wadliwego, co w przyszłości może wpłynąć na jakość funkcji ręki oraz wcześniejsze zmiany zwyrodnieniowe. Przyczyny złamań kości łódeczkowatej Główną przyczyną złamania kości łódeczkowatej są wszelkie urazy okolicy dłoni. Najczęściej do złamania dochodzi w momencie upadku na wyprostowaną dłoń. Bardzo często tego typu złamanie występuję u osób trenujących sport w momencie upadku (podczas próby asekuracji dłońmi). Czynnikiem, który może sprzyjać złamaniu jest osłabienie stabilności stawowej w rejonie nadgarstka oraz wszelkie choroby związanie z osłabieniem struktury kości (m. in.: osteoporoza, zmiany zwyrodnieniowe). W niektórych przypadkach osłabienie kości jest związane z efektem ubocznym przyjmowania leków. Złamania w rejonie przedramion i nadgarstka częściej dotyczą kobiet, których układ kostny jest znacznie drobniejszy od mężczyzn. Diagnostyka złamania kości łódeczkowatej Diagnostyka powinna się rozpocząć od dokładnego wywiadu. Lekarz powinien zapytać o szczegóły urazu oraz choroby dodatkowe. Kolejnym etapem jest badanie. Podczas badania kluczowa jest ocena rejonu największej bolesności, obrzęku, zakresów ruchomości oraz wpływu stawów sąsiadujących na wzrost dolegliwości. Fot. 1 Złamanie kości łódeczkowatej W celu potwierdzenia złamania kości łódeczkowatej istotna jest diagnostyka obrazowa, gdzie na początku rozpoczyna się od badania RTG. Niestety w przypadku tego badania złamanie może zostać przeoczone ze względu na brak ewidentnej szczeliny złamania. Często lekarz, by uzyskać bardziej dokładny obraz uszkodzenia decyduje się na wykonanie badania MR (Rezonans magnetyczny) lub TK (Tomografia komputerowa). W trakcie leczenia, badania są powtarzane co kilka tygodni dla oceny jakości zrostu kostnego. Diagnostyka różnicowa Kość łódeczkowata należy do ośmiu niewielkich kości nadgarstka dlatego nie jest łatwo dokonać odpowiedniej diagnozy. W przypadku złamania kości łódeczkowatej należy wykluczyć złamania innych kości nadgarstka, kości śródręcza oraz części dalszej kości promieniowej. Ponadto należy wykluczyć dolegliwości mogące być efektem: zmian zwyrodnieniowych, uszkodzeń mięśniowowo-stawowych oraz konfliktu grzbietowego nadgarstka. Wszystkie możliwości leczenia W przypadku złamania kości łódeczkowatej kluczowa jest odpowiednia diagnostyka. Na podstawie wyników badań lekarz wybiera strategię leczenia. W przypadku pęknięcia lub złamania bez przemieszczeń lekarz może się zdecydować na leczenia zachowawcze poprzez opatrunek gipsowy (zakładany nawet na kilka miesięcy). W momencie zdjęcia opatrunku lekarz decyduje o rozpoczęciu procesu rehabilitacji (warunkiem jest odpowiedni zrost kostny). W trakcie rehabilitacji fizjoterapeuta, powinien współpracować z lekarzem w celu ustalenia bezpiecznej i skutecznej strategii leczenia. Fot. Ograniczenie wyprostu po złamaniu Fot. Prawidłowy zakres wyprostu nadgarstka Fot. Ograniczenie zgięcia nadgarstka Fot. Prawidłowy zakres zgięcia nadgarstka Po usunięciu opatrunku gipsowego lub stabilizatora terapię warto rozpocząć od rozluźniania mięśniowo-powięziowego przedramienia, ramienia oraz dłoni. Dodatkowo pomocne może być rozluźnienie odległych rejonów, które mogą w sposób pośredni przyczyniać się do ograniczenia ruchomości. Rozluźnienie tkanek miękkich poprawi krążenie oraz mobilność stawową. Dodatkowo mogą zostać usunięte zrosty i zwłóknienia w obrębie mięśni i powięzi, co pomoże w poprawie zakresu ruchomości dłoni po długim unieruchomieniu. Po zdjęciu unieruchomienia u wszystkich pacjentów uwidaczniają się spore ograniczenia ruchomości. W przypadku ograniczenia ruchomości stawu nadgarstkowego, stawów dłoni oraz stawu łokciowego konieczna jest poprawa zakresów ruchomości. Do tego celu wykorzystać można zarówno ćwiczenia, rozciąganie jak i terapię manualną (poprawi elastyczność torebek stawowych oraz tkanek okołostawowych). Aby ćwiczenia były skuteczne należy je wykonywać regularnie. W wielu przypadkach dla poprawy zakresu ruchomości ćwiczenia należy wykonywać co kilka godzin. Kolejnym etapem procesu rehabilitacji powinna być stabilizacja. Ćwiczenia stabilizujące są bardzo ważnym elementem terapii bowiem dążą do trwałej zmiany nieprawidłowych obciążeń. W przypadku ćwiczeń stabilizujących kluczowe jest osiągniecie prawidłowego ustawienia osi nadgarstka (przypadającej w podporze na pięściach na okolicę drugiej i trzeciej kości śródręcza). Ćwiczenia stabilizujące powinny się rozpocząć od minimalnego obciążenia nadgarstka. W przypadku braku dolegliwości bólowych należy zwiększać trudność ćwiczeń np. poprzez dodanie niestabilnego podłoża i zwiększenie ciężaru obciążenia. Bardzo istotna będzie również praca nad wyrównaniem dysbalansu mięśniowego (rozluźnienie i rozciągnięcie mięśni przeciążonych a wzmocnienie osłabionych). Fot. Ćwiczenie stabilizacji nadgarstka Fot. Ćwiczenie wzmacniania nadgarstka Dla utrzymania efektów terapii bardzo ważna jest również profilaktyka. Należy w każdych warunkach pamiętać o właściwych nawykach. Chodzi tu głównie o unikanie przez okres kilku miesięcy pracy wymagającej długiego i mocnego ściskania przedmiotów w chorej ręce. Ryzykowny może być także niewłaściwy podpór na ręce. Lekarz powinien poinformować Cię o dodatkowych ograniczeniach wynikających z procesu Twojego leczenia. Fizykoterapia Uzupełnieniem leczenia zachowawczego oraz leczenia operacyjnego złamania kości łódeczkowatej mogą być zabiegi fizykoterapii. W przypadku leczenia operacyjnego należy pamiętać o przeciwwskazaniach (do niektórych zabiegów) związanych z metalową stabilizacją odłamów kostnych. W przypadku braku przeciwwskazań korzystna może być: laseroterapia, magnetoterapia, ultradźwięki lub hydroterapia. Zabiegi te mają działanie: rozluźniające, przeciwbólowe oraz poprawiające ukrwienie i zrost kostny. Mogą one być szczególnie istotne w przypadku opóźnienia zrostu. W warunkach domowych bardzo korzystne są wszelkie hydro masażery, do których możemy wkładać codziennie dłonie i wykonywać proste ćwiczenia. Zaopatrzenie ortopedyczne – zobacz jaki sprzęt polecam do ćwiczeń i rehabilitacji? Wejdź na niebieski link i zajrzyj do naszego Sklepu W przypadku złamania kości łódeczkowatej zaopatrzenie ortopedyczne może być przydatne zarówno po zdjęciu gipsu jak i po zabiegu operacyjnym. O zaleceniu do noszenia ortezy decyduje lekarz oraz fizjoterapeuta biorąc pod uwagę obecny stan leczenia. Z czasem kiedy funkcja i siła dłoni wróci warto jedynie korzystać z mniej sztywnej opaski lub owijek na nadgarstki jeśli planujesz intensywną pracę lub mocno obciążający trening sportowy. W przypadku sportów ekstremalnych koniecznie należy stosować ochraniacze. Leczenie operacyjne po złamaniu kości łódeczkowatej W przypadku złamania kości łódeczkowatej zabieg operacyjny jest często jedynym wyjściem. Istnieje kilka wskazań do wykonania zabiegu. Możemy do nich zaliczyć: konieczność szybkiego powrotu do zdrowia (powrót do pracy lub do treningów sportowych), przemieszczenie odłamów kostnych oraz brak zrostu w przypadku leczenia zachowawczego. Decyzje o rodzaju zabiegu podejmuje lekarz po ocenie diagnostyki obrazowej. Istnieją dwa sposoby założenia stabilizacji. Zespolenie wewnętrzne lub zewnętrzne za pomocą śrub kaniulowanych. Czas zastosowania stabilizacji jest indywidualny i zależy on stopnia zrostu kości. Przebieg rehabilitacji po zabiegu będzie zawsze indywidualny, ponieważ zależy od co najmniej kilku czynników. Decyzje o doborze ćwiczeń powinni wspólnie podejmować lekarz wraz z fizjoterapeutą. Głównymi celami będzie uzyskanie zrostu, poprawa ruchomości, siły oraz stabilności stawowej w obrębie całej kończyny górnej. Rokowania Większość złamań kości łódeczkowatej goi się dobrze. Tylko w okolu 10-20% przypadków dochodzi do powikłań. Do powikłań należą: brak zrostu, zrost w nieprawidłowym ustawieniu, martwica kości, zespół Sudecka, zmiany zwyrodnieniowe oraz zaburzenia funkcji dłoni (ograniczony zakres ruchomości i dolegliwości bólowe). To co warto zapamiętać, to fakt, że po zdjęciu opatrunku gipsowego (leczenie zachowawcze) lub po operacji zaczyna się co najmniej kilku tygodniowy proces rehabilitacji. Tylko właściwa terapia pomoże na powrót funkcji i sprawności dłoni sprzed urazu! Jeśli masz pytania i wątpliwości co robić, kiedy problem dotyczy Ciebie, umów się ze mną na Konsultację Online. Zachęcam do komentowania i zadawania pytań pod artykułem!Przemek Jureczko Fotografie1. By Mohamed Jarraya, Daichi Hayashi, Frank W. Roemer, Michel D. Crema, Luis Diaz, Jane Conlin, Monica D. Marra, Nabil Jomaah, and Ali Guermazi – (2013). "Radiographically Occult and Subtle Fractures: A Pictorial Review". Radiology Research and Practice 2013: 1–10. DOI: ISSN 2090-1941. CC-BY CC BY Jestem fizjoterapeutą i propagatorem zdrowego stylu życia. Moim celem nr 1 jest powrót pacjentów do sprawności. Pisząc i nagrywając dla Was materiały staram się wskazać właściwą drogę do zdrowia i pokazać ile zależy od Ciebie!
Rehabilitacja po złamaniu nogi trwa zazwyczaj od kilku tygodni do kilku miesięcy, w zależności od stopnia złamania i indywidualnych potrzeb pacjenta. Proces rehabilitacji obejmuje różne rodzaje ćwiczeń i terapii, które mają na celu przywrócenie pełnej sprawności i siły mięśniowej oraz zapobieganie ewentualnym powikłaniom.
Złamania kości łódeczkowatej to najczęstsze uszkodzenia kości nadgarstka. Zdjęcia radiologiczne (RTG) wykonane bezpośrednio po urazie mogą nie wykazać obecnego złamania, co utrudnia wczesne rozpoznanie i wdrożenie właściwego leczenia. Typowy mechanizm urazu i dokładne badanie fizykalne mogą być kluczowe dla ustalenia wstępnego rozpoznania. Podejrzenie złamania jest wskazaniem do założenia opatrunku gipsowego typu rękawiczka balowa i powtórzenia radiogramów za dwa tygodnie. Wybór leczenia zachowawczego lub operacyjnego zależy od lokalizacji i stabilności złamania, podobnie jak rokowanie. Epidemiologia Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem kości nadgarstka i stanowi ok. 2% wszystkich złamań. Zwykle dotyczy młodych mężczyzn (20–30 lat) i jest wynikiem upadku na wyciągniętą przed siebie rękę w zgięciu grzbietowym nadgarstka. Przyjmuje się, że częstość złamań dotycząca poszczególnych lokalizacji wynosi:POLECAMY talia – 70%, dystalny biegun – 20%, biegun proksymalny – 10%. U części pacjentów (17%) złamaniu towarzyszą inne uszkodzenia nadgarstka i przedramienia. Uszkodzenie kości łódeczkowatej występujące rzadko u dzieci dotyczy najczęściej bieguna dalszego i może być leczone z powodzeniem unieruchomieniem w opatrunku gipsowym. Anatomia Kość łódeczkowata jest największą kością szeregu bliższego nadgarstka. Kształtem przypomina ziarno fasoli. Ustawiona jest w nachyleniu dłoniowym ok. 40 stopni. Około 80% powierzchni kości jest pokryte chrząstką stawową i tworzy połączenia z 5 kośćmi nadgarstka: promieniową, księżycowatą, główkowatą, czworoboczną większą i mniejszą – złamania mają charakter śródstawowy. Naczynia krwionośne wnikają do kości łódeczkowatej w miejscach przyczepu więzadeł promieniowo-łódeczkowato-główkowatego i międzynadgarstkowego grzbietowego. Za ukrwienie kości łódeczkowatej odpowiadają gałązki tętnicy promieniowej grzbietowa i dłoniowa wnikające do kości głównie od strony bieguna dalszego. Tłumaczy to gorsze rokowanie złamań końca bliższego i talii – zrost wymaga rewaskularyzacji okolicy złamania. Rozpoznanie Pacjent zgłasza się zwykle z bólem nadgarstka po upadku na wyciągniętą przed siebie rękę w zgięciu grzbietowym w stawie promieniowo-nadgarstkowym. Badanie kliniczne wykazuje typowo bolesność w rzucie kości łódeczkowatej, ból w trakcie ruchu w stawie nadgarstkowym w zgięciu dłoniowym i grzbietowym, odchyleniu łokciowym i promieniowym oraz ból w trakcie ruchów kciuka. Jeśli w badaniu fizykalnym dodatnie są cztery następujące testy kliniczne: tkliwość w tabakierce anatomicznej, bolesność guzka kości łódeczkowatej – anatomiczny punkt orientacyjny po stronie dłoniowej, ból przy kompresji w osi kciuka, ból w trakcie ruchu kciuka (tab. 1), badanie to ma wysoką czułość i swoistość przy rozpoznaniu omawianego uszkodzenia. W przypadku tylko jednego dodatniego testu można wykluczyć złamanie (ujemna wartość predykcyjna 96%). Ocena radiologiczna Poza typowymi projekcjami AP i boczną zalecane jest wykonanie zdjęcia PA w odchyleniu łokciowym nadgarstka oraz projekcji skośnej – ułożenie na kasecie stroną łokciową ręki w nawróceniu ok. 45 stopni. Jednak pomimo wykonania tych czterech zdjęć warto jeszcze raz przeanalizować badanie kliniczne i mechanizm urazu. Radiogramy wykonane świeżo po urazie mogą być prawidłowe pomimo obecnego złamania. Zaleca się ich powtórzenie po ok. 2 tygodniach. U wymagających pacjentów można rozważyć wykonanie tomografii komputerowej (TK) lub rezonansu magnetycznego nadgarstka w celu ostatecznego potwierdzenia lub wykluczenia złamania w 3. dobie od urazu, by uniknąć niepotrzebnego unieruchomienia. Dodatkowe badania obrazowe mogą się okazać przydatne w wyborze metody leczenia – badanie rentgenowskie (RTG) może nie wykazać przemieszczenia widocznego w TK. Kryteria przemieszczenia odłamów to szczelina złamania > 1 mm w projekcji AP lub skośnej, kąt księżycowato-główkowaty > 15 stopni lub księżycowato-łódeczkowy > 45 stopni. W tym miejscu warto porównać koszt wykonania badania TK do 2-tygodniowej absencji w pracy związanej z unieruchomieniem, ceny wykonania 4 radiogramów, opatrunku gipsowego i dodatkowych wizyt kontrolnych. Około 1/5 pacjentów unieruchomionych z powodu podejrzenia złamania ma złamanie kości łódeczkowatej. Podział Złamania dzieli się pod względem lokalizacji zgodnie z klasyfikacją Mayo na złamania 1/3 bliższej, talii, 1/3 dalszej, dystalnej powierzchni stawowej, guzka kości łódeczkowatej. Ważna przy wyborze metody leczenia jest ocena stabilności złamania. Wyróżnia się złamania przemieszczone i nieprzemieszczone. Stosuje się także klasyfikację Russe dzielącą złamania pod kątem przebiegu szczeliny (skośne horyzontalne, poprzeczne, skośne wertykalne) i klasyfikację Herberta obejmującą również powikłania zrostu kości łódeczkowatej. Leczenie nieoperacyjne W przypadku świeżych nieprzemieszczonych złamań talii lub bieguna dalszego można zastosować unieruchomienie gipsowe typu rękawiczka balowa na 2–3 miesiące lub do czasu potwierdzenia zrostu kostnego. Podobnie jeśli rozpoznanie jest ustalone w ciągu miesiąca od urazu. Przy podejrzeniu złamania kości łódeczkowatej powziętym na podstawie mechanizmu urazu i występowania typowych objawów klinicznych, przy prawidłowym obrazie RTG zalecane jest zastosowanie unieruchomienia gipsowego w łusce lub gipsie okrężnym typu rękawiczka balowa oraz ponowna ocena za 14 dni. Prawidłowe radiogramy po takim czasie od złamania pozwalają na rezygnację z opatrunku gipsowego i zalecenie powrotu do normalnej aktywności życiowej. Leczenie operacyjne Wskazania do leczenia operacyjnego obejmują złamania przemieszczone, złamania bieguna bliższego, złamanie wieloodłamowe oraz złamania nieprzemieszczone talii. Kryteria przemieszczenia odłamów to szczelina złamania > 1 mm w projekcji AP lub skośnej, kąt księżycowato-główkowaty > 15 stopni lub księżycowato-łódeczkowy > 45 stopni. Techniki operacyjne Przezskórna repozycja i stabilizacja śrubą kaniulowaną Przygotowanie polega na znieczuleniu splotu ramiennego pacjenta i założeniu opaski Esmarcha. Można ją wykonywać od strony dłoniowej (od bieguna dystalnego) lub grzbietowej (od bieguna bliższego). Pod kontrolą fluoroskopu identyfikuje się lokalizację i ustawienie odłamów. Po nacięciu skóry wprowadza się drut kierunkowy centralnie i wzdłuż długiej osi kości łódeczkowatej. Zmierzenie długości drutu przechodzącego przez kość pozwala na wybór długości śruby. Głębsze wprowadzenie drutu Kirschnera poza kość łódeczkowatą zapobiega jego wysunięciu się. Nawierca się kanał wiertłem kaniulowanym i pod kontrolą fluoroskopu wkręca się kaniulowaną śrubę kompresyjną. Mechanizm działania śruby opiera się na dwóch gwintach o różnym skoku, co powoduje zbliżanie się odłamów w trakcie wkręcania śruby. W przypadku przemieszczenia odłamów stosuje się druty Kirschnera wprowadzone w odłamy jako joysticki pozwalające na uzyskanie repozycji przed wprowadzeniem drutu kierunkowego i kaniulowanej śruby kompresyjnej. Otwarta repozycja i stabilizacja wewnętrzna W zależności od miejsca złamania preferowany jest dostęp grzbietowy (biegun proksymalny) lub dłoniowy (biegun dystalny). Podobnie jak w zespoleniu przezskórnym operację przeprowadza się w znieczuleniu splotu ramiennego i w niedokrwieniu pod kontrolą fluoroskopu. Przy operacji z dostępu dłoniowego wykonuje się podłużne cięcie nad ścięgnem zginacza promieniowego nadgarstka. Po otwarciu torebki stawowej i uwidocznieniu stawu promieniowo-łódeczkowatego można wprowadzić druty Kirschnera tak, by używając ich jak joysticków, zreponować złamanie i następnie ustabilizować je śrubą. Otwarta operacja pozwala na zaopatrzenie ewentualnych uszkodzeń towarzyszących złamaniu kości łódeczkowatej. Inne stosowane metody to stabilizacja drutami Kirschnera, z użyciem staplera lub minipłytki. Unieruchomienie pooperacyjne Czas unieruchomienia nadgarstka w łusce gipsowej lub ortezie wynosi 2–4 tygodni. Pełne obciążanie kończyny wskazane jest po ok. 2 miesiącach. Leczenie przeciwbólowe Leczenie przeciwbólowe zaczyna się już od unieruchomienia złamania w opatrunku gipsowym w przebiegu leczenia zachowawczego i zalecenia pacjentowi odpowiedniej farmakoterapii. Zasady leczenia bólu pooperacyjnego i profilaktyki przeciwbólowej są uniwersalne i opierają się na indywidualizacji terapii na podstawie monitorowania natężenia bólu odczuwanego przez pacjenta. Uwzględnić należy zarówno tło bólowe, jak i ból przypadkowy występujący w trakcie zmiany opatrunku. Wykorzystanie 11-stopniowej skali numerycznej (Numerical Rating Scale – NRS) pozwala na porównanie wyników i modyfikowanie dawek leków w trakcie rekonwalescencji zgodnie z drabiną analgetyczną. Na ból o niewielkim nasileniu należy stosować nieopioidowe leki przeciwbólowe, takie jak niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), np. ibuprofen, diklofenak, ketoprofen, lub paracetamol czy metamizol. Ból umiarkowany wymaga zastosowania dodatkowo słabego opioidu (tramadol). W przypadku występowania u pacjenta silnego bólu (≥ 7 w skali NRS) wskazana jest terapia skojarzona – silne opioidy wraz z nieopioidowymi lekami przeciwbólowymi. Ograniczenie miejscowego odczynu zapalnego i obrzęku tkanek jest dodatkowym działaniem NLPZ, podobnie jak profil bezpieczeństwa poszczególnych preparatów, który należy brać pod uwagę w trakcie planowania leczenia. Dawkowanie wybranych preparatów zaprezentowano w tabeli 2. Powikłania Do powikłań złamania kości łódeczkowej należą: zrost opóźniony, staw rzekomy, zrost w nieprawidłowym ustawieniu, jałowa martwica kości łódeczkowatej, niestabilność, ograniczenie zakresu ruchu nadgarstka, zwyrodnienie nadgarstka typu SNAC (scaphoid nonunion advanced collapsed). Rokowanie Wczesne rozpoznanie i wdrożenie leczenia zachowawczego lub operacyjnego zwiększa szansę na szybszy zrost kostny i zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań. Rokowanie leczenia jest zależne od lokalizacji złamania (tab. 3). Brak zrostu kości łódeczkowatej w większości przypadków prowadzi do zmian zwyrodnieniowych nadgarstka po upływie ponad 10 lat. Tab. 1. Testy stosowane w rozpoznawaniu złamania kości łódeczkowej Badanie Czułość (%) Swoistośc (%) tkliwość w tabakierce anatomicznej 100 9 bolesność guzka kości łódeczkowatej 100 30 ból przy kompresji w osi kciuka 100 48 ból w trakcie ruchu kciuka 66 69 dodatnie 4 testy 100 74 Tab. 2. Dawkowanie leków przeciwbólowych Nazwa leku Stosowana dawka Maksymalna dawka dobowa Droga podania paracetamol 500–1000 mg 4 g doustnie/dożylnie metamizol 500–1000 mg 5 g doustnie/dożylnie diklofenak 50 mg 150 mg doustnie ketoprofen 50–100 mg 200 mg doustnie/dożylnie ibuprofen 400 mg 1200–2400 mg doustnie naproksen 500 mg 1000 mg doustnie tramadol 50–100 mg 400 mg doustnie/dożylnie Tab 3. Lokalizacja złamania kości łódeczkowej a rokowanie Lokalizacja złamania Brak zrostu (%) talia 20 biegun dalszy <1 biegun bliższy 36 niestabilne 35 stabilne 15 Piśmiennictwo Suh N., Grewal R. Controversies and best practices for acute scaphoid fracture management. Journal of Hand Surgery 2018; 43: 4–12. Żyluk A. Złamania kości nadgarstka. Zaburzenia zrostu kości łódeczkowatej. Chirurgia Ręki 2017; 368–397. Greenspan A. Diagnostyka obrazowa w ortopedii. Medipage, Warszawa 2007. Green D. Green’s Operative Hand Surgery. Elsevier Philadelphia 2005. Azar Beaty Canale Campbell’s Operative Orthopeadics. Elsevier Philadelphia 2017. Woroń J. Leczenie bólu pooperacyjnego u chorych ortopedycznych. Praktyczna Ortopedia i Traumatologia 2016; 2: 6–13.
Ез ծ иξ
ሺунавси н
Γугыֆαвр аሄሻ
Бузакуዮоձ гθ ድесродሺй
Ыፌойθ бусвωсв леλаፊոፌуч
Еሣ ифоրι
Ιзэδፀψ кէсв икрι
Θδивсሬк туቺери μедрዠ
Złamanie kości łódeczkowatej jest częstą kontuzją i przypadłością. W procesie dojścia do pełnej sprawności bardzo ważna jest odpowiednia rehabilitacja. Warto wiedzieć, że złamanie kości łódeczkowatej jest najczęstszym złamaniem, do którego dochodzi w obrębie ręki. Jaka jest rola kości łódeczkowatej? Kość łódeczkowata jest nie tylko największą kością
fot. Fotolia Jak dochodzi do złamania kości łódeczkowatej? Uraz kości łódeczkowatej stanowi od 60-80% wszystkich złamań kości nadgarstka. Rocznie dotyka kilkuset osób na każdą milionową populację, zwłaszcza w okresie sprzyjającym wszelkiej aktywności sportowej, to znaczy od wiosny do wczesnej jesieni. Ryzyko złamania kości łódeczkowatej wzrasta w przypadku sportów, w których jesteśmy narażeni na silny upadek na wyprostowane ręce, czyli np.: piłka nożna, jazda na rolkach, deskorolce, rowerze czy jazda konna. Mylące objawy złamania kości łódeczkowatej Kontuzja ta dotyczy małej kości i początkowo nie wiąże się z dokuczliwymi objawami. W pierwszej fazie pojawia się tylko mały obrzęk i minimalny ból, jak przy zwykłym stłuczeniu. Dlatego większość osób bagatelizuje uraz. Z czasem pojawia się silny ból w czasie ruchu i chwytania oraz znaczny dyskomfort w czasie ucisku w miejscu tak zwanej „tabakierki anatomicznej”. Jest to sygnał, że sytuacja jest poważna i wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej. Dodatkową przeszkodą w zdiagnozowaniu złamania jest to, że jest ono często niewidoczne na zdjęciu rentgenowskim. Dotyczy to przede wszystkim urazów bez przemieszczenia. Dlatego ortopedzi nazywają tę kontuzję „cichym złamaniem”. Aż w 40% konsultacji lekarskich uraz nie zostaje rozpoznany w porę, co ma ogromny wpływ na rozwój schorzenia. Bagatelizujesz? Bądź świadomy konsekwencji… Kość łódeczkowata jest najważniejszą kością nadgarstka. Jej uszkodzenie ma bezpośredni wpływ na funkcjonowanie całej ręki, bowiem odbiera jej siłę, a ból utrudnia wykonywanie normalnych codziennych czynności. Nieprawidłowo rozpoznane i nieleczone złamanie prowadzi w konsekwencji do zmian zwyrodnieniowych oraz zniszczenia całego nadgarstka w perspektywie od 5 do 25 lat od momentu powstania urazu. Właściwa diagnoza w odpowiednim czasie może uratować sprawność ręki i uchronić przed niepotrzebnym bólem związanym z operacją. Jak leczyć złamanie kości łódeczkowatej? Zabieg na świeżym złamaniu kości łódeczkowatej jest małoinwazyjny. Z małego nacięcia skóry umieszcza się w kości specjalną śrubę, kontrolując jej poprawne wprowadzenie telewizją rentgenowską albo specjalną kamerą wewnątrz nadgarstka. Pacjent może już następnego dnia swobodnie poruszać ręką. Zabieg ten rekomenduje się jednak wyłącznie pacjentom, u których w porę rozpoznano kontuzję kości łódeczkowatej. – Komplikacje rozpoczynają się dopiero w momencie, gdy mamy do czynienia z zadawnionym złamaniem. W przypadku kości łódeczkowatej w tego typu przypadkach bardzo trudno zmienić zrost – mówi dr Paweł Nowicki ze Szpitala Centrum ENEL-MED. Nieprawidłowy zrost to konsekwencja zbagatelizowania urazu. – Leczenie zaburzeń zrostu kości łódeczkowatej jest mniej więcej dziesięć razy trudniejsze od zabiegu stosowanego w przypadku świeżego złamania – wyjaśnia dr Nowicki. Zobacz też: Jak zabandażować dłoń lub stopę? Na czym polega operacja kości łódeczkowatej? Operacja kości łódeczkowatej niesie ze sobą określone ryzyko powikłań oraz niepowodzenia przede wszystkim z powodu: towarzyszących temu urazowi zaburzeń krążenia w odłamkach kości, trudności technicznych w osadzaniu implantów scalających kość oraz uszkodzeń tkanek otaczających kość przy operacji sposobem tradycyjnym. Operacja trwa nawet do sześciu godzin. Wymaga przeszczepienia do nadgarstka kości z innej okolicy, najczęściej łokcia, biodra i kolana oraz dodatkowych tętnic. –Medycyna wypracowała jednak sposoby, dzięki którym nawet w przypadku zadawnionego złamania możliwe jest przywrócenie dawnej sprawności nadgarstka. Operacja ta jest niezwykle trudna i wymaga specjalnych kwalifikacji, ale jest możliwa i wykonuje się ją w Polsce – dodaje dr Paweł Nowicki. Jeśli wszystkie sposoby zawiodą, pozostaje jeszcze rekonstrukcja nadgarstka za pomocą artroskopowej odbudowy kości łódeczkowatej przez „dziurkę od klucza”. Pierwsza taka operacja została wykonana w Polsce w 2012 roku w Szpitalu Centrum ENEL-MED. Jest to zabieg wymagający najwyższych umiejętności i nie jest powszechnie dostępny w Polsce. Prawidłowo wykonany daje jednak 95% szans na przywrócenie sprawności nadgarstka. Po operacji… Pacjenci, którzy zakończyli leczenie złamania kości łódeczkowatej, powinni być obowiązkowo poddani rehabilitacji. Dzięki specjalnym ćwiczeniom z zakresu kinezyterapii (terapia ruchem) dochodzi do pobudzenia ukrwienia oraz złagodzenia bólu, a z czasem przywrócenia całkowitej sprawności nadgarstka. Konsultacja eksperta: dr Paweł Nowicki, specjalista ortopeda, chirurg ręki ze Szpitala Centrum ENEL-MED. Posiada wieloletnie doświadczenie w leczeniu chorób i urazów nadgarstka – szczególnie przy użyciu metod małoinwazyjnych i artroskopowych. Wykonuje ok. 700 operacji rocznie, wykorzystując najnowocześniejsze techniki. W 2009 r. jako jeden z nielicznych lekarzy w Polsce zdał prestiżowy międzynarodowy egzamin z chirurgii ręki przed komisją europejską, złożoną z wybitnych chirurgów w tej dziedzinie. Jest członkiem i współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Chirurgii Ręki oraz członkiem zarządu sekcji chirurgii ręki Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Dr Nowicki należy również do Federacji Europejskich Stowarzyszeń Chirurgii Ręki (FESSH) oraz do Europejskiego Towarzystwa Artroskopii Nadgarstka (EWAS). Zobacz też: Jak opatrzyć ranę, uraz lub złamanie? Źródło: materiały prasowe Enel-Med/mn Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
Złamania awulsyjne guzowatości V kości śródstopia zwykle występują w strefie 1 i nie sięgają do stawu pomiędzy podstawą IV i V kości śródstopia (ryc. 7 i 9). _____ ** Anatomicznie wyróżniamy stęp (kości), śródstopie i palce. W piśmiennictwie anglojęzycznym stosowany jest podział kliniczny stopy, a jego granice są
Złamałam kośc łódeczkowatą stopy proszę o wskazanie co do rehabilitacji w domu 2013-01-21, 18:06~dana ~ Osobiście po takim złamaniu miałam magnetostymulacje. polecam dużo nie chodzić, mi się zrobiła *druga* kostka 2013-02-10, 22:35~olusqa1 ~ Strony: 1 wątkii odpowiedzi ostatni post
Wcześnie wdrożona rehabilitacja po złamaniu głowy kości promieniowej pozwala na odzyskanie pełnego zakresu ruchu stawu łokciowego i dobrą funkcję kończyny. Głównym problemem w przypadku złamań nie przemieszczonych, leczonych zachowawczo jest sztywność i ograniczenie ruchomości stawu łokciowego.
